Lego met (on)geduld

20161208_235313.jpg“Ik wil deze doen, papa mag ik deze bouwen?” Liam had een zakje Lego gekregen van zijn tante. Een hele mooie vrachtwagen. Grote jongens Lego, geen Duplo. Zijn ongeduld spatte van zijn gezicht. Een ‘nee’ was totaal niet meer mogelijk en eigenlijk wilde ik dat ook helemaal niet zeggen. Als ikzelf een nieuw doosje krijg wil ik ook zo snel mogelijk aan de slag met bouwen. Het was me al gelukt om het een halve dag uit te stellen aangezien hij het ’s avonds laat kreeg.
De volgende ochtend kwam hij met het zakje uit de keuken: “Nu?”Het zakje was al een keer open geweest, althans er had een scheur in gezeten die dicht geplakt was. Nog voor ik iets kon zeggen scheurde het zakje al open in zijn handen. De eerste steentjes vielen al op de tafel. Een blokje in elke hand en er werd meteen geprobeerd om ze op elkaar te zetten. Ik weet niet wat hij wilde maken, maar dat werd zeker geen vrachtwagen op die manier.
Zijn ongeduld had plaats gemaakt voor een focus op de bouwstenen. Op allerlei manieren probeerde ik hem even stop te zetten, even pauze. Na enkele mislukte pogingen om twee steentjes op elkaar krijgen kreeg ik een ‘jij moet het doen’ naar me toe geslingerd. Nee, dat was niet de bedoeling, we zouden dit samen doen.
Uit de verpakking haalde ik het bouwboekje. Liam keek alsof hij een nieuwe schatkaart zag. Mijn vinger wees op de plaatjes en liet zien dat er telkens een aantal blokjes bij geplaatst werden. Net als Bob de Bouwer hadden we nu een bouwplan. Zo moest het. De kleine bouwvakker knikte en pakte direct wat blokjes, net zolang totdat hij opmerkte dat het niet dezelfde waren. Nu kon ik weer verder.
Met mijn vinger wees ik de blokjes aan op de kaart en vroeg hem deze in de stapel te zoeken. Het ene blokje werd sneller gevonden dan het andere en soms moest ik het toch maar even zelf pakken. Er zaten best wel wat vreemde blokjes bij. Samen telden we de nopjes en keken we waar het precies moest terecht komen. In mijn hoofd bleef ik herhalen dat Liam het zelf moest doen, zelf proberen en niet meteen overnemen en in vijf minuten die vrachtwagen in elkaar zetten. Ook niet als hij daar om vroeg omdat hij op wilde geven.
Stukje voor stukje vorderde het voertuig. Hij zag niet helemaal wat alles moest voorstellen, tenminste niet totdat alles in elkaar zat. Zijn handen dwaalden telkens af naar de rubberen bandjes: “Deze papa, nu? Mogen deze al?” Maar nee, die kwamen later pas. We zouden toch echt de bouwtekening volgen. Op de momenten dat iets twee keer gebouwd moest worden, dan zorgde ik ervoor dat we allebei precies hetzelfde deden. Ik deed het voor en daarna deed hij het met zijn blokjes na. Zover het hem lukte. Als het hem lukte een blokje goed te zetten zag ik hem glunderen. Van binnen voelde ik me dan warm worden. Trots dat hem het lukte om in deze fijne motoriek iets voor elkaar te krijgen, trots dat hij er trots op is en trots dat ik mijn geduld wist te bewaren.
Toegegeven, een heel geduldig mens ben ik niet echt. Als ik iets wil doen, dan wil ik dat het liefst meteen. Als we de deur uit moeten, dan sta ik al bij de auto. Als ik met de kids op de bso aan het figuurzagen ben, zaag ik alvast wat metertjes voor ze weg als het ze even niet lukt. Als ik zie dat degene waar ik mee samen werk iets niet helemaal lukt of als het sneller kan, dan neem ik het vaak over. Steeds vaker probeer ik dat bij mezelf in te dammen. Dit was voor mij dus weer zo’n ultieme test. Zeker omdat Liam dit nog nooit gedaan had. Nou ja, niet helemaal waar. We hadden eerder samen met de Plus Bricks gespeeld, alleen vallen die dingen uit elkaar tijdens het bouwen.
Ongeveer zo’n drie kwartier later zat de complete wagen in elkaar. Alleen de stickertjes nog. Die deed ik toch maar even zelf aangezien je daar maar één kans voor krijgt. Daar stond het dan, een superstoere Lego vrachtwagen. Binnen enkele tellen schoot het van de tafel af. Liam had er al een racevrachtwagen van gemaakt. Daar lag op de grond een halve wagen met een stel wielen er af. Snel sprong meneer van zijn stoel, raapte de onderdelen op en vroeg meteen of we het weer samen gingen maken. “Nou vooruit dan maar.”

profielfoto author maarten

Schrijver: Maarten Fest

Geboren in 1982, getrouwd met Chantal en samen hebben wij twee zoontjes (2013 en 2016). Oprichter en eigenaar van Papa's wereld.

Leave a Comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *