Ongeveer vier jaar geleden maakten we kennis met Annemiek. Een vrouwtje met zelf gehaakte vesten, een modderkeuken in de tuin en een voorkeur voor houten speelgoed. We zaten bij haar aan tafel, dronken een kop thee en babbelden wat over Liam en Kyran. Chantal mocht bijna weer gaan werken naar haar verlof en bij onze oude gastouder was geen plek meer. De klik tussen ons was er en de contracten werden al snel getekend. Nu, drie en een half jaar later nemen we afscheid van haar met gemengde gevoelens.

De Mollemuis

De gastouderopvang van Annemiek heet De Mollemuis. Een lekker knusse naam waarvan je het gevoel krijgt dat je kind er geborgen is in een muizenholletje. Vanuit het holletje lekker de natuur in rennen. In de tuin van de opvang of in de omgeving ervan. We wonen nu eenmaal in Millingen aan de Rijn en zijn omgeven door boerenerven en natuurgebied. De huiskatten lopen vrolijk tussen de kinderen door en laten zich geregeld aaien. Een tijd lang liepen er kippen in de tuin die de kinderen mochten voeren met de slakken die ze in de tuin vonden. Bij Annemiek staat vies worden hoog in het vaandel. Banjeren door de modder, stampen in plassen en kliederen met verf. Knutselen met natuurlijk materialen, stapelen met boomstammetjes of spelen met houten speelgoed gemaakt door haar man Sjaak. Het fijne van een gastouder met een eigen locatie is dat de kinderen in een andere omgeving komen en in contact raken met andere kindjes. Een groot voordeel ten opzichte van een gastouder aan huis die weer andere pluspunten heeft.

Kleine huiler

Kyran had als baby geen goede start met zijn gezondheid. Al vroeg werd er astma geconstateerd al konden ze dat nog niet officieel zo noemen. Hoe goed ze ook haar best deed, in slaap krijgen in een bedje lukte Annemiek niet. Daarvoor was de kleine veel te eigenwijs en huilde dan ook net zo lang tot hij er weer uitgehaald werd. Hij wilde gewoon alles meemaken. Zo rond half zeven viel hij dan in de kinderstoel in slaap, vlak voordat we hem kwamen ophalen. Afscheid van ons nemen als we hem weg brachten was een hele beproeving. Dikke tranen, maar gelukkig kreeg Chantal al snel foto’s doorgestuurd van een spelend jongetje. In het begin samen met Liam, want die heeft ook nog een tijdje bij haar gezeten totdat hij naar school mocht.

Kleinschalige opvang

Wat zo heerlijk is bij Annemiek, is de kleinschaligheid. Slechts een paar kinderen tegelijk. Dit maakt dat zij elk kind kan zien, niet alleen met haar ogen maar ook haar verstand en hart. Ze maakte tijd voor de extra verzorging die Kyran regelmatig nodig had en ze adviseerde ons om met hem naar logopedie te gaan. Samen met ons heeft ze hem daarna zien groeien. Het kleine groepje zorgde er ook voor dat alles te overzien was, dat hij telkens dezelfde vriendjes te zien zou krijgen. Hij voelde zich er veilig.

Samen sparren

Zoals je weet werken zowel Chantal als ik in de buitenschoolse opvang. Wat dat betreft kunnen we zeggen dat we collega’s zijn van Annemiek. Best een grappige situatie, bij haar op de vloer zijn we ouders maar praten we ook over het vak en waar we tegenaan lopen. We hadden het erover als ze even in de clinch lag met het gastouderbureau waar ze mee samenwerkte en stapten samen over naar het bureau waar het wel goed mee ging. We hadden het over de leeftijden van de kinderen en de ontwikkeling die ze doormaakten, welke spellen ze spelen en hoe ze omgaan met het materiaal. Zo mooi om te zien hoe zij vanuit haar perspectief de kinderen op een natuurlijke manier laat spelen. Daar heb ik echt bewondering voor. Als ik naar mezelf kijk, denk ik vaak veel te moeilijk over het bedenken van activiteiten.

Een jurkje en hakschoentjes

Wat moest ik altijd lachen als ze ons foto’s stuurden van een roodharig jongetje in een feeënpakje. Helemaal compleet met kroontje, vleugeltjes en hakschoentjes. Dansend door de ruimte met een toverstafje in zijn hand. Helemaal in zijn element. Zich veilig voelend dat het gewoon kan. Jezelf verkleden zoals je wilt. Annemiek liet hem spelen, verkleden, rollen uitkiezen en zijn wie hij is. Meegaan in zijn grapjes, in zijn fantasieën. Het andere moment liet ze hem heksensoep maken in de tuin, met blaadjes en water.

Fantasy

De grote klik die we met haar hadden komt door onze voorliefde voor een bepaald genre: fantasy. Zowel zij als wij bezoeken evenementen als Castlefest, Elfia en Keltfest. Bij die laatste kwamen we haar nog een keer tegen. Allemaal in kostuum, lekker weg in een wereld zonder zorgen. Genietend van het mooie weer, lekkere muziek en een glas mede. Ja, Annemiek is wat alternatiever. Heerlijk is dat. Out of the box. Die levenshouding zorgt ervoor dat ze zo heerlijk met de kinderen kan spelen. Kind zijn tussen de kinderen en het lekker zijn gang laten gaan, terwijl ze tussendoor toch een structuur aanbrengt in de dag.

Eindelijk school

Wij als ouders zien er al een tijdje tegenop, die laatste keer bij Annemiek. Het is raar om na vier jaar afscheid te moeten nemen van iemand die ons raad heeft gegeven bij de opvoeding van onze kinderen. Vreemd om te bedenken dat gisteren onze laatste dag bij haar was en onze kinderen niet meer door haar opgevangen zullen worden. Het is wankelen op twee benen. Aan de ene kant dolblij zijn dat Kyran eindelijk (na de carnavalsvakantie) naar school mag, maar teleurgesteld dat de laatste keer is geweest. We hebben een blij jongetje dat een dikke glimlach heeft omdat hij bij de andere kinderen in de klas mag zitten tijdens het oefenen, maar die thuis ook sip zegt: “Ik wil naar Annemiek.”

Afscheid

Het was tijd om afscheid te nemen. Kyran nam een doos vol kleine appelflapjes mee, met voor elk kindje een houten autootje. Voor Annemiek een rol tape waarmee je overal autowegen kunt maken. Hij mocht wat eerder komen vandaag voor een speciaal pannenkoekenfeest. Op zijn hoofd een kroon met zwaaiende handjes en zakdoekjes. Ze gaan hem missen. Die avond kwam hij thuis met een prachtige houten tractor met aanhanger. Compleet met blokken om er op te leggen. Sjaak had deze speciaal voor Kyran gemaakt, een testmodel voor het speelgoed wat hij wilt gaan maken onder de naam De Klopkever. Als je de foto bekijkt weet je al wat Kyran ervan vindt.

Een lief kaartje tot besluit

Lieve Kyran
Hoera (snik), het is zover, je wordt 4 en je gaat naar de basisschool. Tiempus fugit, wat is het ontzettend snel gegaan. We hebben samen een moeilijke start gehad, maar toen we er eenmaal doorheen waren stond het als een huis! Kleine kindjes worden groot, maar manman, wat ga ik je missen.. en de andere kindjes ook. Je spel, je vermogen om een spelletje voor iedereen te maken, met niks nog te kunnen spelen, je knuffels die je te pas en te onpas komt brengen… en je maffe humor. Bedankt voor de fantastische jaren. Paps en mams, bedankt voor het vertrouwen dat jullie in mijn opvang gesteld hebben.
xxx Annemiek

Lieve Annemiek

Dank je wel voor die vier jaar met onze kinderen. We waarderen je als pedagogisch medewerker, als opvang, maar nog belangrijker: als mens. Dank je wel voor alle mooie verhaaltjes in de schriftjes, voor die stapjes extra die je voor ons maakte. Bedankt voor een tweede huiskamer waarin allebei onze jongens zichzelf konden zijn en zich ontwikkeld hebben.
Lieve Annemiek, tot ziens in het dorp.