Als man loop je tijdens de zwangerschap altijd een beetje achter de feiten aan. Vrouwlief merkt de eerste ochtendmisselijkheid terwijl je als man hooguit opstaat met een lichte kater (mocht je een flink feestje hebben gehad). De vrouw merkt dat haar borsten gevoeliger worden, de man merkt dat hij er minder aan mag zitten.

De vrouw merkt dat ze veel eerder moe wordt, de man merkt dat ze minder goed te genieten is. De vrouw merkt dat ze last van de rug krijgt, de man merkt dat hij vaker de klos is voor een massage.
Nee, een zwangerschap is zeker geen pretje voor de vrouw. Althans, niet altijd. Het lichaam heeft het er maar zwaar mee. Het blijft veranderen en in negen maanden tijd maakt het zich klaar om een kind uit te persen. Het blijft een mooi fenomeen. Moet je daar als man jaloers op zijn? Nee, ik denk het niet. Die ongemakken hoef ik als man niet zo nodig te ervaren.
En toch, de vrouw heeft toch die eerste binding met het kind. Chantal voelt de kleine al sinds 2 maart wat schopjes geven aan de binnenkant van haar buik: “Schat, ik voel iets! Hier, aan deze kant, kom hier met je hand!” Extatisch roept ze me en plaatst mijn hand op een plek waar ik onze Teddy zou moeten voelen. Helaas, ik voel niks. Totaal niks, nog geen klein rimpeltje tegen haar huid. Soms lijkt het alsof ik iets voel, maar dan besef ik al snel dat ik mijn eigen bloedvaten voel kloppen. Zo geconcentreerd ben ik aan het voelen.
Er gaan weken voorbij. Dagenlang probeer ik tussendoor eventjes of, misschien, toevallig, heel per ongeluk, ik iets kan voelen. Nee, dat is niet het geval. ’s Nachts kruip ik tegen mijn meisje aan. Mijn arm om haar buik heen. In de stille uurtjes dat ik nog wakker lig en de diepe ademhalingen van Chantal hoor, blijf ik maar niks merken van onze Teddy.
Er zijn van die verschijnselen van de zwangerschap die je als man wilt missen, maar dit is er zo eentje waar ik naar snak. Mijn lieverd heeft haar eerste binding gemaakt, nu ik ook. Voor mij is Teddy dat grijze fotootje en het bewegende beeld op het echoapparaat. Als het geboren is weet ik nu al dat Chantal borstvoeding wil geven, dat wil zeggen dat ik een heel stel flesmomenten ga missen. Zij zal met de kleine die mooie intieme momenten beleven en de band steeds sterker maken. Als papa zul je dat toch op een geheel andere manier moeten doen.
Een maand nadat de eerste bewegingen in de buik werden waargenomen leg ik mijn hand nog eens op haar buik. Eigenlijk heb ik de hoop al opgegeven, zelfs als Chantal zegt dat het nu wel erg hard schopt. “Schat, nu! Voel, nu ga je het zeker voelen!” Tuurlijk, het zal wel. Opmakend voor de volgende teleurstelling raakt mijn hand haar blote huid aan. Ze leidt mijn hand naar waar zij iets voelt. Huh? Wat was dat? Was dat? Ja, dat was! Voor het eerst voel ik een rimpel in haar buik. De kleine uk laat mij kennismaken met een geheel nieuw gevoeld. Het wordt weer een stukje echter. Dat kleine mensje daarbinnen wordt straks mijn kindje. Eindelijk, na een maand lang voelen, mag ik ook een stukje van de zwangerschap meemaken. “Hallo kleine, schop maar goed. Wordt maar sterk.” De weken daarna ga ik het steeds vaker voelen, en steeds harder. Heerlijk, ik voel dat Teddy leeft.