Een vrouw sluit drie van haar vier kinderen op in een bijgebouw van de woning en steekt deze in brand. Terwijl ze buiten staat stikken de kleintjes in de rook. De brandweer kon ze niet redden. Reden van de kindermoord: de vrouw dreigde door haar man uit huis gezet te worden en had de voogdij aangevraagd.
Steeds vaker lees ik in de media over familiedrama’s waarbij kinderen omgebracht worden. Onschuldige kinderen. Kinderen die niets misdaan hebben behalve in een gezin terecht te zijn gekomen waarbij één of meerdere ouders doordraaien. “Mag ik mijn kinderen niet meer zien, dan jij ook niet.” Rigoureuze acties genomen in vlagen van verstandsverbijstering, in momenten van complete waanzin en in momenten van uiterst nauwkeurig geplande wraak op de (ex)partner. Het kind van de (af)rekening.
Wat er ook gebeurt in je leven en welke tegenslagen je ook moet verduren, het vermoorden van je kind is natuurlijk nooit een oplossing. Weet je dan al geen enkele uitweg meer en wil je zo nodig zelfmoord plegen, zorg er dan in ieder geval voor dat je kind niet het grootste slachtoffer wordt. Zorg ervoor dat het niet je kind is dat het lijk vindt, zorg ervoor dat het kind niet bij je actie aanwezig is. Begrijp me goed, zelfmoord vind ik geen goede uitweg voor welke problemen dan ook, maar het is nog altijd beter dan anderen meesleuren in je destructieve gedrag.
Kort nadat ik vandaag het meest recente familiedrama onder ogen krijg via een bericht op sociale media, kijk ik naast me. Op de bank een klein blond mannetje met de grootste glimlach die hij me maar kan geven. Even probeer ik me te verplaatsen in de moeder die haar kinderen letterlijk liet stikken. Het lukte me niet. Ik kon me gewoonweg niet in haar verplaatsen. Niet alleen omdat ik zulke geestelijke dwalingen nooit heb meegemaakt, maar het lukte me vooral niet omdat ik het niet in mijn hoofd krijg om mijn eigen kind iets aan te doen. Ik krijg het niet voor elkaar, ook al haalt de kleine man me af en toe het bloed onder de nagels vandaan en wil ik hem wel eens achter het behang plakken. Hij weet nog niet beter en test uit wat wel en niet kan. Precies wat een kind hoort te doen. Nee, geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om hem een kind van de rekening te laten worden.
