De titel klinkt misschien een beetje vreemd, maar als je verder leest zal je merken dat de bovenste tekst klopt. Het was 1982. Mijn vrouw Toos verwachtte onze tweede zoon. Omdat de eerste bevalling moeilijk ging en er twee mislukte zwangerschappen tussen zaten, was het verstandig ons kind in het ziekenhuis geboren te laten worden. Daar hadden ze álles bij de hand áls er iets mocht gebeuren. Tot nog toe alles prima. De weeën volgde elkaar snel op. Elke keer kwam de verloskundige kijken…alles verliep naar wens volgens de arts.

Ik mocht niet mee

En toen kwamen de persweeën…grote genade…ik vergeet het nooit. Ik zie mijn vrouw nog op bed liggen. De constante persweeën bleven volgen. Mijn vrouw raakte uitgeput en zo kon het écht niet langer. Na de controle was het inééns spoed…na ruim’n uur persen kwamen een aantal artsen naar de verloskamer en hup daar gingen ze met bed en al richting operatiekamer. We schrokken ons wild. Er moest snel een keizersnede gebeuren. Ik liep snel mee achter de artsen aan en bij de operatiekamer werd ik tegen gehouden. Ik mocht NIET mee naar binnen. Ik wilde mijn vrouw ondersteunen, maar dat was geen denken aan.

Alleen op een bankje

Daar zat ik op een bankje in de gang, stil en verdrietig. Door alle consternatie huilde ik omdat ik niet wist hoe Toos er aan toe was. Spanning en onmacht gierden door mijn lijf. Opeens stond een vrouw naast me…een werkster van het ziekenhuis. Ze zag mij verdrietig zitten. Ze legde de dweilen op het karretje en ging naast me zitten. Ze sloeg haar arm om me heen. En ik bleef maar huilen. Zij troostte mij en legde mijn hoofd op haar schouder. Voor mij was ze de Engel van het ziekenhuis. Na lange tijd vloog de deur open en kwam een arts vertellen dat we een zoon hadden. De operatie was goed gegaan… Supergelukkig was ik en ben ik nog steeds. Toen ik omkeek naar de schoonmaakster was ze verdwenen. Ik denk nog vaak terug aan de Engel die mij op het goede moment troostte.