Het is bijna een maand geleden dat ik samen met mijn vader een dagje op pad ging. Samen, zonder vrouw of kinderen erbij. Even een dagje als vader en zoon op pad, een dagje als vaders onder elkaar.

Een van die zeldzame dagjes van tegenwoordig. Als vader van twee kinderen staat mijn agenda al aardig vol en met een baan waarbij ik in twee clusters werk heb ik ook het dubbele aan vergaderingen. Terwijl Chantal en de kids elders in het land logeerden, was dit de uitgelezen dag om wat met mijn vader te gaan doen.
Allebei hebben we een liefhebberij voor pretparken. Met twee nieuwe achtbanen in Phantasialand hadden we een goede reden om de grens even over te duiken. De toegang was door ons Eftelingabonnement helemaal gratis. In de auto begon de voorpret al. We hadden al wat bouwfilmpjes gezien en we verheugden ons op de al bekende achtbaan Black Mamba. Dat is voor mij nog steeds de favoriete baan die ik tot nu toe gedaan heb.
Enkele jaren terug liep ik met mijn vader vaak door de Efteling. Hij in een rolstoel en ik erachter. Door fibromyalgie¹ was zijn loopvermogen niet meer zo groot. Het gebeurde regelmatig dat de pijn te veel was en de energie te laag zodat we het dagje samen weg afbliezen. Gelukkig is dat nu een heel stuk anders en kan hij door zijn energie beter te verdelen een dagje pretpark goed aan. Nadeel, ahum, is dat we iets vaker moeten zitten op een terrasje. Het vervelende ervan is dat ik altijd de bob ben. Ik ben in ieder geval blij dat we weer zonder rolstoel door de parken kunnen en vrijwel pijnloos.
Terug naar Phantasialand. Na een lange tijd, lees een hele lange tijd, hadden we eindelijk de eerste nieuwe baan gedaan. Een toffe ervaring met een extra versnelling halverwege het parcours, maar toch was deze achtbaan het net niet. Ondanks het vikingthema viel hij uiteindelijk toch wat tegen. De snelheid was leuk, de draaiingen soms onverwacht, maar het betere overdekopwerk ontbrak geheel. De tweede baan zat in hetzelfde themadeel en was een lachertje, maar wel leuk voor mijn achtbanenlijst.
Na de rit besloot ik een selfie te nemen met mijn pa met op de achtergrond achtbaan nummer 115 en 116 van mijn lijstje. Bij het bekijken of de foto gelukt was kreeg ik een raar gevoel. Ineens zag ik dat ik een stuk ouder geworden was, net als mijn vader naast mij. We waren niet meer die jongen met zijn vader van een aantal jaar terug. Bijna 70 is mijn vader, tenminste zijn leeftijd gaat er hard naartoe. Hoelang kunnen we dit soort dagjes nog doen, samen de achtbaan in? Het besef dat hij over tien jaar de tachtig zal gaan aantikken zegde mij dat het dan niet meer kan. De jaren lijken momenteel al zo snel te gaan. Liam is alweer drie en de kleine Kyran ook al acht maanden oud. Waar blijft de tijd?
Nogmaals keek ik naar de foto en bedacht me dat ik dit soort momenten extra moet koesteren. De wensen die we samen nog hebben uit moeten laten komen. Dat weekendje naar Heidepark om Kraken te bereiden. Naar Denemarken toe voor Legoland en ooit nog eens naar Disneyland in Parijs. Nog naar al die parken waar we nog niet samen geweest zijn, maar ik weet ook dat het niet allemaal gaat lukken.
Graag zou ik de tijd voor hem en mij stopzetten, terwijl mijn kinderen nog door kunnen groeien en uiteindelijk met hun vader en opa alle achtbanen kunnen doen die ze willen.

¹ Meer weten over fibromyalgie? Mijn vader schreef er boeken over en is de beheerder van huubsfibromyalgiesite.nl