Ik zal je missen kikker

Het is een beetje chaos als we de voordeur binnenstappen van het appartementje van mijn schoonmoeder. We hebben een drukke dag achter de rug en beide jongens hebben het gehad. Elkaar verdragen gaat even moeilijk. Om de lucht wat te klaren neem ik Liam even mee op een klein wandelingetje, de honden moeten uit.

Dood kikkertje
Na een kort rondje komen we weer binnen in de hallen van de flat. Op de vloer ligt een half uitgedroogd kikkertje. Ik wijs ernaar zodat Liam het kan zien. Door zijn natuurdoos, waar ik het in een andere blog nog wel een keer over zal hebben, kijkt hij graag naar alle dieren, planten enzovoort. Al snel zit hij gehurkt met zijn neus vlak boven de platte amfibie. “Papa, laten we die meenemen.” Ik zie hem denken dat deze ook wel in zijn doos kan. Kortgeleden kreeg hij namelijk van zijn juf botjes en een schedel van een of ander knaagdier. Een heel goed idee vond ik het niet aangezien het beestje nog aan het ontbinden was. “Laten we het dan begraven!” zei hij als tweede optie. Goed idee dacht ik meteen. Eerder krijgt zijn koppie toch geen rust, want zo in de hal laten liggen was geen optie. Eerst even de honden naar boven brengen en een schepje halen.

Plastic schepje
Omi had nog een strandschepje liggen en daarmee gewapend liepen we weer naar beneden. Ik schepte het kikkertje op en nam het mee naar buiten. Liams vinger wees naar een stukje grond vlakbij een struik vol bloemetjes: “Daar!” We legden het kikkertje in het zand en Liam begon een gat te graven. In de harde grond met een plastic schepje ging wat lastig, dus hielp ik maar even mee. Al snel was het diep genoeg. Het kikkertje kon er in. Met het schepje legde Liam het in het net gegraven grafje. Meteen schepte hij de aarde er weer overheen. Een beetje aanstampen met de achterkant van het schepje en het was klaar.


Nog even wat liefs
Er moest nog iets gebeuren, iets liefs voor de kikker. Van de struik plukten we een bloempje en plaatsten dat bovenop het plekje waar het kikkertje net begraven was. Liam verzamelde nog wat steentjes en legde ze zorgvuldig neer. Nu was het mooi, dat zou het kikkertje ook gevonden hebben. Vlak voordat we weggingen keek mijn mannetje nog even heel verdrietig: “Dag kikkertje, ik ga je missen.”


Een paar tellen later liep hij huppelend naast me terug naar boven: “Dat hebben we goed gedaan hè papa? We zijn een team!”

Schrijver: Papa's wereld

Leave a Comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *