Ik wil mijn kind geen ‘vriendje’ noemen

kind vriendje noemen

De vader kwam vrolijk het lokaal binnen en begroette zijn zoontje: “Hallo vriendje!” Hoewel het allemaal heel vrolijk en gemoedelijk ging, kriebelde het bij mij toch. Ik kan er niks aan doen, maar ik heb er een beetje een hekel aan. Mijn kinderen zijn niet mijn vriendjes, maar mijn kinderen.

Koosnaampjes

We hebben allemaal onze koosnamen voor onze kroost: schatje, scheetje, liefje, kanjer. Ze zeggen allemaal dat je kind jouw speciale plekje in je hart heeft. Ze geven je kind aan dat je hem/haar lief hebt.

Vriendje?

Hoe goedbedoeld ‘vriendje’ ook is, ik vind het een verkeerd woord. Naar mijn idee leg je de verhoudingen dan verkeerd. Met vriendjes heb je andere omgangsvormen als met je ouders. Tegen vriendjes kun je op een bepaalde manier praten zoals dat niet hoort met je vader en moeder. En dat is ook goed.

Andere verhouding

Als ik kijk naar hoe ik met mijn vrienden praat, weet ik dat ik daarvan niet alles (op die manier) tegen mijn ouders kan zeggen. Dat heeft met respect te maken. Respect voor hun leeftijd, dat ze mijn ouders zijn, maar ook een stukje respect voor hun autoriteit.
Als ik kijk naar de kinderen op de bso en de manier waarop je aangesproken wordt, dan is mijn antwoord dikwijls: “Zo praat je maar tegen je vriendjes, maar niet tegen mij.” Het gaat me er dan niet om dat ik een ‘hogere positie’ dan ze wil, maar dat ze respect tonen voor mijn functie tegenover hen.

Verwarrend

Als ik mijn kinderen dezelfde zin zou voorhouden en ze vervolgens ‘vriendje’ noem, maak ik het wel erg verwarrend voor ze. Hoe kan ik aan de ene kant aantonen dat ze met vriendjes andere omgangsvormen hebben dan met papa, en ze vervolgens die titel weer geven. Hoe weten kinderen dan wanneer ze naar je moeten luisteren? Kweken we zo geen prinsjes en prinsesjes?
Liam zegt geregeld: “Jij bent mijn beste vriend.” Dan geef ik hem een knuffel en zeg tegen hem: “Ik vind jou ook lief.” Hoewel ik het lief vind om dan vriendje terug te zeggen, voor mij voelt het niet goed. Waar ik dan geen probleem mee heb is als hij zegt dat we een team zijn. Dingen samen doen waarbij je gebruik maakt van ieders sterke kanten.

Gelijkwaardig

In een team hoeft je relatie niet gelijkwaardig te zijn, in een vriendschap wel. Als ouder ben je niet gelijkwaardig aan je kind, als mens echter wel. Het is niet voor niks dat je als ouder beslissingen neemt voor je kind.
Kortom, ik houd het gewoon bij flaflip, flipflap, knakworst, schatje of welk gek woord me op dat moment ook te binnen schiet.

Vraagje

Wat vind jij, kun je jouw kind ‘vriendje’ noemen?

Schrijver: Papa's wereld

Leave a Comment

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

  • Niks mis met het woord, zolang je je prioriteiten maar goed hebt. Dus ik ben het met je eens, maar hang het niet op aan dat woordje.
    Als het dan toch over woorden gaat, vind ik zelf prins of prinses gevaarlijker. In de wereld van kinderen zijn vriendjes of vriendinnetjes een begrip van de minuut. “Je bent mijn vriendje niet meer” wordt gezegd en 5 minuten erna staan ze te knuffelen.
    Een prins daarentegen staat boven je. Je bedient hen blind op hen wenken en dat zie dan je ook iets te vaak gebeuren. Kinderen horen niet zelfbepalend te zijn maar hebben daarvoor onze hulp nodig.
    Mijn kinderen hebben in mijn aandacht te vragen nog nooit het woord vriend gebruikt. Altijd papa. En dat is omdat ik me als een papa gedraag, en niet als een vriendje.

    • Ik noem mijn dochter van 2.5 soms ook een prinsesje hoor. Ik zie het probleem niet – ze weet donders goed wie de baas is ook dat de baas dat indien nodig laat merken. En eerlijk is eerlijk: soms ben je als ouder inderdaad even een lakei van je kleine prins(es)je.
      Het is zoals je zegt (bedoelt, neem ik aan): zolang de verhoudingen duidelijk zijn, hangt het niet op een woordje. Dus laten we geen problemen maken die er niet zijn.

      • Nogmaals, we maken er geen problemen mee, we geven aan wat ons gevoel is bij deze woorden. Dat een ander er andere ideeën bij heeft is dan ook geen probleem maar een andere kijkwijze.

  • Ik zou werkelijk niet weten wat er nou zo erg aan is. Wat weet jij nou van deze bepaalde vader zijn verhouding tot zijn zoon? Ik zou denken, goh dat is vast het type ‘leuke vader’. Die moeten er ook zijn. Niks mis mee.

    • Ik veroordeel deze vader volgens mij nergens, ik geef aan dat ik de kriebels ervan krijg als ouders hun kind zo noemen. Overigens ken ik deze ouder-kindrelatie wel aangezien ik het jongetje meerdere dagen in de week op de groep heb zitten.

  • Ik snap de insteek van je verhaal. En als dat voor jou als ouder een soort grens o.i.d. is, is dat prima om het zo te doen en het zo te houden. Wij zeggen geregeld vriend tegen onze zoon. Onze dochter noem ik nijn van konijn. Hierdoor denkt zij niet dat ze een konijn is maar weet ze dat ik haar lief heb. En onze vriend, hij weet dondersgoed dat het ons koosnaampje is. Persoonlijk vind ik koosnaampjes wat deze ook moge zijn, niet zo erg. Maar de manier waarop je het overbrengt kan wel bepalend zijn hoe je kind je gaat zien.