Sinds ik papa ben houd ik veel meer rekening met wat ik buitenshuis onderneem. Ik ben graag bij mijn gezin en het meeste wat ik doe is dan ook samen. Samen naar een pretpark, braderie of aan de wandel. Alleen ga ik zo goed als niet meer erop uit. Ik heb er vaak de behoefte niet aan of uiteindelijk toch geen zin in. Ik ben nu eenmaal op mijn manier een familiemens, niet graag alleen.
De manager van de kinderopvang waar ik werk nam afscheid en als team van collega’s gingen we op pad. Eerst een hapje eten en daarna een verrassingsactiviteit. Dat laatste is voor mij een dingetje. De controle verliezen en uiteindelijk voor het blok gezet worden om dingen te doen die ik eigenlijk niet leuk vind. Zonde van mijn tijd die ik ook had kunnen besteden met dingen die ik wel leuk vind.
Na een korte wandeling door de stad kwamen we met acht man aan bij een witte deur in een zijstraat. “We zijn er!” Waar zijn we dan? Niemand van ons wist het. Aan de buitenkant was niks te zien. Vroeger zaten er in die straat nogal wat smoezelige ongure tentjes, dus wat moest dit dan zijn? Een logo aan de muur binnen verraadde het, een escaperoom.
Na een korte uitleg in een aparte kamer werden er twee teams van vier gevormd. Elk gingen we naar een aparte kamer. Binnen een uur zouden we hieruit moeten ontsnappen door in de gehele kamer aanwijzingen te zoeken, sleutels te vinden, geheime vakjes te ontdekken en door logisch denkwerk. Samenwerking was essentieel.
Al snel zat ik in het spel en draaiden mijn hersenen overuren. Er werd niet gedacht aan thuis, geen idee of de kleine al ging slapen, geen besef van tijd. Enkel die aftikkende tijd op het scherm in de hoek. Ik was even niet de man van Chantal, even niet de papa van Liam en van baby twee. Even was ik Maarten de puzzelaar die samen met zijn collega’s op pad was voor iets leuks. De adrenaline gierde door mijn lichaam terwijl sloten in mijn handen open sprongen, terwijl cijfertjes ineens in de goede volgorde kwamen te staan en geheime luikjes open sprongen.
Terwijl we buiten stonden gaf de WhatsApp aan dat ze thuis al op bed lagen, inclusief de hond. En aangezien het kermis was in de stad, ben ik nog even langs de poffertjeskraam gegaan voor een praatje en een portie. Gezellig met mijn bakkende schoonzus en haar baas. Nog een klein momentje extra voor mezelf.
Soms dan heb je het stiekem toch even nodig, al besef je het zelf nog eigenlijk niet.
Afbeelding: Mission Escape Nijmegen