Ik rijd je voor de @!#

Ik houd de buggy snel in, een noodstop. Als een bliksemflits schoot een gehaaste mevrouw voor de wieltjes langs. Dat scheelde maar een haartje. Niet veel later ontwijk ik een oude meneer met hoed die voor de kar snijdt en er langzamer gaat lopen. Mijn humeur daalt, de eerste de beste die er nu nog voor springt rijd ik voor de @!#.
Met z’n viertjes lopen we door de stad. Een van de jonge meneertjes zit in de buggy. We lopen redelijk door om van winkel naar winkel te gaan. Schieten met de buggy tussen het andere winkelende publiek door, want tijdens lopen in de stad kan niemand een tempo aanhouden en heb je heel wat te ontwijken. Nee, heel ideaal is zo’n wagen niet, maar als je zelf een keer toe moe bent om te dragen scheelt het heel wat. Leve de draagdoek!
Mensen kijken niet waar ze lopen of ze hebben gewoon schijt aan anderen. Jaren terug merkte ik het al als ik met mijn vader in zijn rolstoel rond reed. Samen gingen we door de stad en na een aantal keer flink geremd te hebben (doe dat eens met honderd kilo voor je armen), besloot ik dat ik er klaar mee was. De volgende zou de pineut zijn. Het duurde niet al te lang of de volgende stapte voor de rijdende stoel. Niks geen inhouden, niks remmen, pakken maar die hakken. Vol raakten de voetsteunen de enkels van de voordringer. Er was geen ontsnappen meer mogelijk. Zijn evenwicht verdween en de dader kon enkel nog op de schoot van mijn vader belanden. Ik nam hem een aantal meters mee als bijrijder terwijl hij me kwaad aan keek. Tja sorry hoor, maar je was toch echt zelf fout.
Het liefste zou ik nu precies hetzelfde doen, maar de gedachte dat er een volwassene in de buggy stuitert bovenop mijn kind…. Ik geef ze dus een vuile blik en rijd door. Maar toch, stap niet voor mijn wieltjes, want voor je het weet ben jij net diegene die de klos is omdat ik net besloten had: “Ik rijd je voor de @!#”