Soms moet je gewoon eens een keer iets voor jezelf doen, iets wat je ontzettend leuk vindt om te doen. Al lange tijd ben ik gek van pretparken bezoeken en sinds mijn achttiende ook van het rijden van achtbanen. Hoe hoger en harder hoe beter. Afgelopen maand gingen we als gezin op vakantie naar Denemarken. Op een zondag waar verder niets ingepland stond, belandde ik in mijn eentje in een Deens pretpark. Hoe dit kwam en wat ik daarvan vond? Lees verder en ontdek het.

Foldertjes bij de supermarkt

Na twee heerlijke dagen rondgebracht te hebben in Legoland Billund reden we door naar ons gehuurde huisje in Fugslev. Dit huisje op een rustig park was onze uitvalsbasis voor leuke dagjes uit, relaxte wandelingen en allerlei bezoeken aan musea en plaatsjes. Tijdens bezoeken aan de supermarkt om boodschappen te doen kwam ik telkens langs rekjes met folders van attractieparken en dierentuinen in de omgeving. Eén ervan trok telkens mijn oog door de achtbaan op de voorkant. Oeh, een baan die ik nog nooit gedaan had. Hoewel we het pretpark niet op de lijst hadden staan en we nog genoeg uitjes te doen hadden, nam ik het foldertje toch mee. Ik moest mijzelf gewoon even pijnigen door naar achtbanen te kijken die ik nooit zou berijden.

Stiekem toch even op de website kijken

Kijken naar het foldertje was niet genoeg. Op mijn telefoon zocht ik de website van Djurs Sommerland op en ontdekte dat er maar liefst acht achtbanen te vinden waren verspreid over het hele pretpark. Van kinderachtbanen tot goede thrillrides. Chantal keek mij vanaf de overkant van de tafel aan en vroeg mij waar ik naar keek. Ik liet haar de website zien en ze merkte aan me dat ik te popelen stond om het park te bezoeken. Maar ja, vier keer toegangsprijs betalen en de hond mee. Dan zit je toch weer met het probleem dat je om en om de attracties in moet. Liam durft de achtbanen niet in en Kyran was voor het grootste deel van de banen wat centimeters te klein. In mijn hoofd schreef ik het park al af, dat ging het niet worden.

Een rustige zondag ingepland

We hadden een beetje een planning gemaakt om de activiteiten een beetje te kunnen spreiden en juist niet vermoeid van vakantie terug te komen en de prikkels een beetje te doseren. We hadden een rustige zondag ingepland waarop we een escaperoom spel voor het hele gezin zouden spelen. De rest van de dag zou Chantal met de jongens bezig zijn om Deense poffertjes te bakken waar ze een recept voor gevonden had. Door mijn glutenprobleem kon ik dus een deel van de dag niet echt meedoen met hun activiteiten. Die zaterdagavond zag ik de folder weer liggen en keek op Google Maps waar het park precies lag. Het bleek op 24 minuten afstand te liggen. Maar liefst acht achtbanen binnen een half uur afstand…..wraaaaah!

Niet nog een keer!

Tijdens onze huwelijksreis ruim 10 jaar terug waren we ook in Denemarken. Eén van onze doelen was om Tivoli Gardens te bezoeken in Kopenhagen. Waar alle pretparken die ik kende in Europa nog open waren eind september, was dat park blijkbaar al gesloten. Daar stonden we de avond voordat we zouden gaan voor een gesloten poort. De kans op een coasterbingo voor dat park was bekeken. Tot op de dag van vandaag baal ik dat we de poorten niet binnen konden om de ritjes te gaan doen. Dit is iets wat Chantal maar al te goed van mij weet. Ze zag het al aankomen dat dit met Djurs Sommerland ook zo zou gaan. Aangezien het nog voorseizoen was in onze meivakantie (Duitsland en Denemarken kennen deze vakantie niet) was het park enkel in het weekend open. Veel kans om te gaan was er dus niet.

“Ga lekker een dagje alleen op pad”

“Waarom ga je dan niet in je eentje?”, zei ze tegen mij. Tsja, uhuh, we zijn met het hele gezin op vakantie en dus kan ik toch niet zomaar een hele dag alleen weg gaan om naar een pretpark te gaan? Het bleek geen grap van haar te zijn, ze meende het echt. Ze haalde Tivoli Gardens aan en zei: “Wie zegt dat we hier ooit nog komen? Nu ben je vlakbij en morgen doen we toch niet echt iets bijzonders. Dan ga je toch even lekker doen waar je enorm veel zin in hebt.” In mijn hoofd werd een zaadje gepland die ik eigenlijk niet wilde laten groeien. Hoe kun je nou de rest van het gezin achterlaten in het buitenland om zelf plezier te gaan maken? Samen op vakantie en dan in je eentje op weg gaan, dat kan ik toch gewoon niet maken! Ze zag die worsteling in mij en gaf aan dat ik mij toch een deel van de dag ging vervelen omdat ik niet mee kon doen met de poffertjes, het zou mij een stuk frustratie schelen en zij zouden ook leuke dingen doen.

Met de kinderen overleggen

Samen met de kinderen had ik in de dagen ervoor een paar keer de plaatjes en website van het pretpark bekeken. Ze wisten dus duidelijk waar het over ging aan tafel. Ik wilde niet zomaar naar dat park gaan als de rest het er niet mee eens was. Met allebei de jongens heb ik het erover gehad wat ze ervan zouden vinden als ik daar alleen heen zou gaan. Liam vond het totaal geen probleem, die attracties zouden toch te snel gaan en hij was net twee dagen in Legoland geweest. Die rustdag kon hij wel gebruiken vond hij, dat had hij eerder al een keer aangegeven. Met Kyran ging het een beetje anders. Hij wilde graag met mij mee want hij wilde ook de achtbanen in (yes, ik heb er eentje die ook in achtbanen wilt). Hij snapte wel dat hij voor de meeste te klein was en dat ik dan alsnog er niet in kon gaan. Het was goed als ik zou gaan. Als troost heb ik een pretpark met achtbanen opgezocht waar hij wel in mag. Over een tijdje gaan we dan ook naar Moviepark Germany, maar eerst weer even sparen. De beslissing was gemaakt, de volgende dag zou ik in mijn eentje naar een pretpark gaan in Denemarken.

In je eentje naar de kassa van een pretpark

Daar liep ik dan, de parkeerplaats af richting de kassa. Snel even een appje dat ik aangekomen was. Bij de kassa kocht ik één kaartje, nu was er geen weg meer terug. Dit ging ik echt doen! Bizar gewoon, daar liep ik in mijn eentje in Denemarken naar de ingang om straks achtbanen te berijden. Wie had dat ooit kunnen bedenken? Ik niet. Het is zo’n ding dat je op een onverwachte manier overkomt. Geen vreemde blikken mijn kant op van “Wat doet die Engels sprekende toerist in zijn eentje in een pretpark?” Na mijn kaartje gescand te hebben stond ik binnen en het eerste wat ik zag was een achtbaan aan de linkerkant en eentje aan de rechterkant. Waar moest ik beginnen? Plattegrondje erbij en de beslissing werd gemaakt, eerst degene met de meeste thrill. Die stond immers het dichtste bij.

Coasterbingo op komst?

Als je alle achtbanen in een attractiepark gedaan hebt, dan wordt dat binnen de pretparkwereld een coasterbingo genoemd. Ik was van plan om die dag het complete rijtje af te kunnen strepen voor mijn eigen achtbanenlijst. Op het Aziatische themaplein aangekomen zag ik mensen de wachtrij van DrageKongen uitkomen. Dat was geen goed nieuws. Storing! Nee, het zou toch niet dat de bingo niet ging lukken en dat juist de achtbaan die ik het allerliefste wilde doen van het rijtje werd geschrapt? Er tegenover stond een kinderachtbaantje. Een beetje beschaamd stapte ik de wachtrij in om een ritje te doen. Tsja, coasterbingo hè. Achter mij sloot een groep van vier mannen aan. Ik was dus niet de enige volwassene zonder kinderen die deze achtbaan in zou gaan, pfoe. Na de enorm enerverende rit (lees, langzaamste en saaiste achtbaan ooit) grapte ik tegen de operator dat ik de G-krachten niet aan had gekund. De toon en sfeer van de dag was gezet. Het personeel was in voor een lolletje en ze spraken allemaal prima Engels. De storing van DrageKongen was verholpen en snel sloot ik aan in de rij. Voor deze achtbaan duurde de rij voor mij iets langer. Ik wilde per se frontseat en liet dus heel wat treintjes met lege plekken voorbij gaan. Wat was dit het wachten waard. Precies die kick die ik al een flinke tijd miste. Zoveel pretparken hebben we de laatste jaren niet gedaan en zeker geen spectaculaire achtbanen.

Foto’s sturen naar mijn pa

Jarenlang ging ik met mijn vader naar pretparken toe. We hadden beiden een Efteling-abonnement en gingen samen met een groep pretparkliefhebbers regelmatig ‘een dagje vreemd’ door andere parken te bezoeken. Hij mist het net als mij om de achtbanen in te gaan. Tijd en geld zorgen ervoor dat we dit eigenlijk niet echt meer oppakken. Ik wilde dat hij de dag een beetje met mij mee kon beleven. Mijn enthousiasme kwijt kunnen over de ritten en het uiterlijk van de banen. Telkens als ik bij een nieuwe achtbaan aankwam stuurde ik hem een foto en achteraf vertelde ik hoe ik de baan had gevonden. Het was zo toch een beetje alsof er iemand met mij mee ging door het park. Hoewel ik er helemaal geen moeite mee had om in mijn eentje door het park te gaan en alleen in de attracties te gaan, miste ik het om de ervaring met iemand te delen. Ik kreeg jaloerse berichtjes terug: “Ik wil ook, wacht even dan stap ik hier in Nijmegen op de bus.” Stiekem wenste ik voor hem dat hij het ook had kunnen meemaken. Nog even samen in de achtbaan.

Dat hadden de jongens leuk gevonden

Het is gek, als vader loop je geheel anders door een pretpark heen. Ik genoot van de attracties die ik deed, nam mijn rust voor een meegenomen boterhammetje en koos zelf waar ik heen wilde in het park. Wilde ik een tweede keer de attractie in, dan sloot ik gewoon weer aan in de wachtrij of stapte direct weer het karretje in (het was zo enorm rustig in het park). Ik hoefde nergens een half uur bij de wc te wachten op poepende kinderen, hoefde niet terug omdat de ander tóch moest nadat we twee straten verder waren. Als ik een winkeltje in wilde, dan deed ik dat. Bekeek rustig wat ik wilde zien en bleef een paar keer ergens staan om te zien hoe anderen een attractie deden die ik niet zo nodig hoefde te doen. Alles ging in mijn eigen tempo. In je eentje kun je eigen beslissingen maken zonder ook maar rekening te hoeven houden met een ander. Misschien was dit wel het allerfijnste van dit bezoek aan een voor mij compleet nieuw pretpark. Niet het gevoel hebben dat je tijd tekort komt omdat er van alles tussendoor gebeurd waar je zelf geen grip op hebt. Het was écht mijn dag. En oh ja, die coasterbingo is gelukt.

En toch, je loopt als vader van twee kinderen toch anders door het park. Ik zag hoe andere vaders met hun kind, een beetje de leeftijd als die van mij, een achtbaan instappen. Zag attracties voor de jongere kids die die van mij graag gedaan zouden hebben. Per attractie kreeg ik een beeld in mijn hoofd wie van de twee er het meest enthousiast over zou zijn of er juist van weg wilde rennen. Ze waren dan wel fysiek niet bij me, maar in mijn hoofd waren ze constant mee.

Voor herhaling vatbaar?

Zo’n dag in mijn eentje naar een pretpark, is dat nou voor herhaling vatbaar? Ik zeg geen ‘nee’. Het was een heerlijke dag en heb kunnen doen wat ik wilde. Even voelde ik mij weer pretparkliefhebber Maarten zonder verantwoordelijkheden voor een ander. Even onbezorgd doen wat ik misschien wel het allerleukste vind om te doen. Wat mistte ik het om naar een onbekend park te gaan en deze te onderzoeken. Nieuwe achtbanen aan mijn lijst toe te voegen. En toch zou ik zo’n dag het allerliefste met iemand delen.

---