We konden kiezen voor snel samenwonen in het eerste de beste wat ons op het pad kwam of kiezen voor het huisje waar we beiden van droomden. Kiezen met de toekomst in ons achterhoofd: huisje, boompje, baby? Het bekijken van woningen deden we met verschillende eisen in ons achterhoofd. We werden uitgenodigd voor een arbeiderswoning uit 1953 in Millingen aan de Rijn. Hoe dit verliep en of dit de woning werd lees je in deel drie van deze blogreeks.
Inhoud
Nummer 16
Wekelijks keken we naar de statistieken van Entree, het portaal van waaruit we reageerden op woningen. Wederom was het niet veel soeps. De laagste notering was de zestiende plek voor een woning in Millingen aan de Rijn, een dorpje niet al te ver van NIjmegen. Ik was er al eens geweest voor een schminkopdracht, maar dat was jaren geleden. Nummer zestien is niet echt een lekker uitgangspunt, we werden dan ook niet uitgenodigd om te komen kijken, althans, niet in de eerste ronde. Het huis bleek niet zo heel populair te zijn of er waren teveel personen die toch niet in aanmerking bleken te komen. Op mijn werk kreeg ik een telefoontje of ik misschien toch wilde komen kijken. Snel Chantal gebeld die bij mijn ouders thuis zat en samen gingen zij er snel heen. Na mijn werk zijn we nog een keer terug gegaan aangezien ze erg enthousiast was.
Klein, maar met heel veel ruimte
Na een toch iets langere rit dan ik dacht langs dijken en weilanden, kwamen we aan bij de woningstichting. Met sleutel in de hand vertrokken we naar het huis waar de deur al open was. Bouwvakkers waren druk bezig met onderhoud aan het pand dat tot dan toe nog slechts door één gezin bewoond was geweest. De oppervlakte van de kamers was niet groot, maar nog altijd beter dan een studentenwoning of een flat. Meerdere slaapkamers, dus een kleintje zou er ook een plekje kunnen krijgen, pluspuntje. De groene tegels tegen de muur van het toilet en de badkamer waren spuuglelijk. Een heleboel kijkers hadden hier een weerzin tegen gehad en keken daar niet echt omheen. De bouwvakker stelde me gerust door te vertellen dat die de volgende dag eraf gebikt zouden worden. Na een rondje door het pandje liepen we de open achtertuin in. Mens, wat was dat ding groot. Een hemel op aarde voor de tuinliefhebber, maar een hel door al het onkruid. Dat zou platgespoten en omgespit worden met een machine. In deze tuin pasten wel honderd kinderen. Ja ok, een beetje overdreven. Met een paar kleine minpuntjes werd dit toch wel een leuke kanshebber voor een start samen als een nieuw gezin. We stuurden een ‘ja’ in.
Laat het mis gaan met ze
Niet veel later kregen we bericht dat we op nummer drie geëindigd waren. Ik zag het huis al aan ons voorbij gaan. Voor de grap zei ik: “Dan besluit nummer één het toch maar niet te nemen en nummer twee heeft een administratieve fout gemaakt.” Er ging een aardige tijd voorbij zonder dat ik iets hoorde totdat wederom op mijn werk de telefoon ging. Ik liep buiten tussen de kids op het schoolplein en nam toch maar even aan: “Meneer Fest, u bent de derde in rij voor de woning en we moeten u vertellen…” Daar zakte mijn hart al in de schoenen: “Dat we het helaas niet geworden zijn, dat dacht ik al.” “Nee meneer, u bent op dit moment nummer één op de lijst. Als u nog interesse heeft, kunt u dan morgen langskomen zodat we de papieren kunnen bekijken?” “U zei wat, eerste?” “Jazeker meneer, u staat bovenaan in de lijst. Nummer één heeft toch afgezegd en nummer twee bleek tussendoor nog ergens anders gewoon te hebben en dus een fout in de administratie te hebben.” Niet te geloven. datgene wat ik tegen Chantal gezegd had bleek uitgekomen te zijn. De volgende dag zat ik samen met mijn ouders op kantoor de papieren te tekenen. Chantal zat aan de andere kant van het land les te geven aan haar stageklas.
Onze wensen kwamen uit
We hadden samen huizen bekeken, ik had er een paar bekeken zonder haar, en telkens gebruikten we ons wensenlijstje. We moesten er samen kunnen wonen voor een langere tijd, plaats voor minstens één kind voor de toekomst, een tuintje en in een leuke omgeving. Geen heel rare wensen, maar toch blijft het moeilijker dan je verwacht. De omgeving van het huisje is geweldig, vriendelijke buren, veel groen, speeltuintjes, een basisschool, enkele basiswinkels in de buurt en mogelijkheden van kinderopvang. Wat wil je nog meer? Lekker samen een start maken in een nieuw huis en later met gezinsuitbreiding…. tenminste, dat is wel de bedoeling. (en we weten allemaal hoe dat is afgelopen)
En toen…
Hoe het huis en de omgeving zijn met een kleintje erbij, lees je in deel 4. Maar eerst weer verder met de zwangerschapsverhalen.
Meer uit deze serie: Huisje, boompje, (baby?) - deel 1 Huisje, boompje, (baby?) - deel 2 Huisje, boompje, (baby?) - deel 3
Oh ja….als ik die tegels nog zie…vreselijk…GROEN!!! Een klein leuk huisje. En zie wat er van is gekomen. Al is het wat klein…het is gezellig en dat is veel waard. En de tuin…wauwwww…en nu helemaal.