Als je iets niet durft, dan is het heel erg lastig om het te doen. Alles in je lijf blokkeert en werkt tegen. Datgene wat je erg graag wilt kunnen lukt gewoon niet. Hoe vaak je het ook probeert. Fietsen, bah bah, dat is een moeilijk gevalletje hoor. Ze zeggen dat je het leert met vallen en opstaan, letterlijk. Voor dat vallen was hij juist zo bang. De reden waarom hij er nog niet aan toe was om de zijwieltjes te verliezen. Totdat hij besloot dat hij het durfde.

We hadden het al wel eens geprobeerd, maar rijden zonder zijwieltjes werd het hem echt niet. Zwalkende wieltjes en een helmpje dat regelmatig de stoeptegels raakte. De paniek zat er flink in bij het jongetje. Het was ons duidelijk, de tijd was nog niet rijp. Als een soort van compromis lieten we één zijwieltje aan de fiets. Ja ik weet het, het is een schijnveiligheid. Het gaf Liam echter genoeg ondersteuning dat hij wel stukjes kon fietsen.

Vorige week fietste Chantal met hem naar een winkel in het dorp. Hij op zijn eigen fietsje. Dat was al een hele gebeurtenis, want meestal gaat hij enkel op de fiets mee tijdens het uitlaten van de hond. Onderweg reden ze langs de fietsenwinkel. Rijdend stelde Chantal aan de jonge fietser voor dat ze op de terugweg wel even langs konden gaan bij de fietsenmaker om het zijwieltje eraf te halen. Het is een kwestie van slechts een schroefje losdraaien, maar dit laten doen door de monteur maakte het extra speciaal. Liam wist nog niet of hij dat wel wilde, daar moest nog even over nagedacht worden. Onderweg naar de winkel van bestemming raakte het zijwieltje regelmatig een stoeprand of iets anders waardoor de fiets wankelde. Dat aanhangseltje werd een lastig ding wat tegenwerkte. Op de terugweg weer langs de fietsenwinkel en het mannetje stemde toe. Met een lolly in de hand en zonder zijwieltje kwam hij de winkel weer uit. De monteur had even een gaatje vrij en had de demontage meteen gedaan. En het lieve was, hij vroeg er helemaal niks voor terug.

Het grote moment ging beginnen, het echte fietsen. Aangeduwd door mama ging hij enkele meters vooruit om daarna op de grond te belanden. Zo kwam hij telkens een stukje verder op de route. Flink oefenend ging hij richting huis. Ondertussen kreeg ik op het werk een filmpje doorgestuurd van een trotse moeder.

Van het werk teruggekomen werd ik haast mee naar buiten gesleurd. Hij had zijn helm al in de aanslag en wilde laten zien wat hij die middag al geleerd had. Wauw, wat was ik trots op hem. Geen greintje angst in zijn ogen meer, hooguit wat onzekerheid omdat nog niet alles lukte. Eenmaal op gang gebracht trapte hij zo hard dat zijn cape ging wapperen. Een kleine held op de fiets. Een held met een helm. Een helm die nodig was, want remmen werkte nog niet helemaal zoals het hoort. Dat heeft de schutting van de achterburen wel even gemerkt. Deze avond leerde hij er nog iets bij. Het lukte om zelf de fiets op te starten door op de pedalen te drukken. Daar ging hij richting het einde van de straat, als een speer.

Hij heeft er echt lol in gekregen. Hele stukken heeft hij al gefietst. Trots. Maar het liefst ook megahard, zo hard dat zijn mama hem niet kan bijhouden met de elektrisch ondersteunde bakfiets. Over een tijdje gaan we proberen of hij van school uit naar huis kan fietsen. De ochtend wachten we nog even mee, want dan moeten we echt een heel stuk eerder de deur uit. Het belangrijkste is dat hij er plezier in heeft en een hele stap heeft gezet bij het overwinnen van een angst.