Het fluitsignaal klinkt. Nederland wint, maar het is niet genoeg. De bal had er nog zes maal in gemoeten. Het wk is niet gehaald. Nederland neemt afscheid van zijn aanvoerder: Arjen Robben.

Ik ben geen kenner. Sterker nog, de helft van de spelers op het veld was mij onbekend. Deze papa is geen voetballer in hart en nieren, heeft nog nooit bij een wedstrijd op de tribune gezeten. Het enige wat ik wel heb is een Oranjegevoel. Balen als Nederland verliest en juichen bij elk doelpunt.

Soms zie je ineens iets dat je raakt. Het voetbal heeft mij nooit tot een traan uitgelokt, ook nu niet. Eén man deed dat vanavond wel bij me. Na jarenlang hard knokken en veel blessures was dit de laatste wedstrijd van Robben. Een man die al fysiek helemaal kapot was neemt zijn ploeg nog elke minuut mee om het laatste eruit te persen. Dat was voor mij nog steeds niet dat moment, wel momenten van waardering.

Wat het dan wel was? Het fluitsignaal klinkt en niet veel later geeft Robben aan dat hij een extra rondje wil lopen, al kan hij eigenlijk niet meer. Een bedankrondje naar het publiek dat al lange tijd zijn naam bezong. Dan loopt hij richting tribune. Zijn zoontjes tilt hij over de boarding heen. Daar staat ineens trotse vader Arjen. Trots slaat hij de armen om zijn zoontjes heen zodat zij dit belangrijke moment samen met hem kunnen meemaken. Terwijl ze naast hem lopen zie ik een grote trotse lach op zijn gezicht verschijnen. Even lijkt het alsof wanneer hij naar zijn kinderen lijkt de pijn van het niet kwalificeren even verdwijnt. Speels trapt hij nog een balletje met ze tussendoor, slaat de armen om ze heen en praat wat in hun oren. Daar op dat moment is hij niet alleen afscheidnemend international, maar ook papa.

Bron beeld: foto van uitzending NOS