In veel huishoudens is de moeder de spil van het gezin en het huishouden. Hier is dat niet veel anders. Chantal is een lopende agenda en weet van elk kind precies welke medicijnen ze wanneer moeten hebben. Ik dans er altijd maar een beetje omheen. Doe mijn eigen klussen in huis en draag mijn steentje bij waar ik kan. Nu is dat al een paar weken anders. Chantal is ziek en dat doet wat met je gezin en de taakverdeling. Hoe gaat dat dan? Lees verder en kom erachter.

Chantal en haar verdomde astma

Chantal heeft al van kleins af aan astma, een klote ziekte waar ze nooit meer vanaf zal komen. Regelmatig heeft ze momenten dat het extra opspeelt, dat ze er veel meer last van heeft. Last met ademen, pijn op de borst, totaal gebrek aan energie en flinke hoofdpijnen. Het laatste jaar was dit een paar keer zo, maar niet zo erg als nu. Telkens is ze niet genoeg opgeknapt en daar wilde de artsen wat aan doen. Een flinke antibioticakuur van een maand, twee keer een prednisonkuur achter elkaar en inmiddels is kuurtje drie ook al aan de gang. De hele apotheek is leeggeroofd en ligt bij ons in huis.

Het wil maar niet opschieten met verbeteren. Binnenkort moet ze terug naar de longarts, het is nog even afwachten op de afspraak. Ondertussen hijgt en puft ze en is ze al kapot als ze richting de keuken is gelopen en weer terug naar de bank.

Extra taken op mij nemen

In de inleiding schreef ik al dat ik niet een stilzitter ben in huis. Niet zo’n man die na het werk thuiskomt, een biertje uit de koelkast past en neerplof op de bank in de verwachting dat iemand mij de pantoffels komt aantrekken en de afstandsbediening overhandigd. Nee, ik doe mijn deel in het huishouden. Aangezien Chantal het allemaal niet lukt, pak ik nu wat extra dingen op. De rondjes met de hond zijn nu dagelijks kost, breng de kinderen vaker naar school en haal ze na het werk eerder op bij de bso. Breng ze naar de sport en de zwemles. Dat deed ik al om de week, maar dat is nu elke week geworden. Vooral het zwembad is momenteel geen goede plek voor Chantal. Ook het naar bed brengen, wat we dagelijks afwisselen, pak ik wel eens extra over. Chantal doet dan met Kyran de medicijnen beneden, en ik neem het verder boven over. Traplopen is te vermoeiend en anders blijft ze meteen boven om naar bed te gaan.

Onrustig in mijn hoofd

Wat extra taken opnemen vind ik niet erg, al zorgt het soms ook wel voor wat stressmomenten. In mijn hoofd blijft de dagagenda door mijn hoofd spoken. Wat is ook al weer het volgende wat ik vandaag moet doen en hoe laat moet ik daar zijn, hoe laat moet ik hiermee dan ophouden om op tijd daar te zijn? Ik hobbel van taak naar taak en probeer rustmomenten in mijn hoofd te vinden door taken daadwerkelijk af te ronden en niet maar half om half. Misschien ben ik daarin wat te perfectionistisch en stel hogere verwachtingen van mezelf dan ik daadwerkelijk kan waarmaken. Helaas merk ik tussendoor dat mijn concentratie niet altijd geweldig is. Vooral bij het schrijven van teksten van Papa’s wereld en een freelance opdracht merk ik dat. Schrijfwerk voor Babyencylopedie ligt zelfs even helemaal stil. Dat project komt wel weer als ik meer rust heb. Zelfs tijdens het schrijven van dit verhaal zit mijn hoofd al bij een volgend Pokémon TCG tekst voor de klus waar ik mee bezig ben. Het stomme is dat ik mijn soms wat schuldig voel als ik een ontspanmomentje voor mezelf pak en dan niet bezig ben met het afronden van projecten of een wasmand erbij pak om alles op te vouwen.

Invloed op de kinderen

De situatie thuis heeft ook invloed op de kinderen, dat valt niet te ontkennen. Hoofdpijnen die zo vervelend zijn zorgen dat het geschreeuw van de jongens niet vol te houden is. Regelmatig sturen we ze dan naar boven of buiten om daar te spelen. In hun gedrag merken we het terug, ze weten niet altijd goed hoe ze met de situatie om moeten gaan. Soms wat sneller boos, soms verdrietig, maar ook extra zorgzaam door ineens aan te komen zetten met een zelfgemaakte kop thee. Ze geven een extra knuffel, die niet te stevig kan door de pijn op de borst, of ze verzinnen een rustig spelletje die ze met Chantal kunnen doen. Afgelopen week was het herfstvakantie. Beide uitjes die ik met de kinderen gedaan heb waren zonder Chantal. Gelukkig was opa ook mee zodat er altijd een tweede paar ogen en handen aanwezig waren. Hoewel de kinderen het helemaal geweldig vonden dat opa mee was, wilden ze met een eigen telefoon foto’s maken en die het liefst meteen doorsturen naar Chantal zodat zij er toch een beetje bij was.

Schipperen op het werk

Op het werk in de gieterij is het momenteel erg druk. We werken met enkele deadlines en proberen dagelijks een bepaalde productie te halen. Je raad het al, ook daar ben ik wat perfectionistisch in en probeer mezelf te pushen om zoveel mogelijk te doen. Mijn vaste werktijden liggen momenteel iets minder vast. Soms begin ik nu wat eerder om in de middag eerder weg te kunnen om de kinderen op te halen van school. Verander ik uren om ze naar de dokter te kunnen brengen en verdeel ik mijn uren op zaterdag over meerdere momenten op de dag om ze naar sport te kunnen laten gaan. Gelukkig geeft mijn baas mij daar de ruimte in omdat hij weet dat ik mijn werk op andere momenten meteen weer inhaal. Fijn als je die medewerking krijgt.

Het gezinsleven is samenwerken

Als je met elkaar samenleeft, dan is het een kwestie van geven en nemen. Dat klinkt als een cliché en dat is het dan ook. Toch klopt het wel helemaal. Op dit moment geef ik wat meer, maar ik weet uit ervaring dat als er iets met mij is, dat Chantal dit ook voor mij doet. In de periode dat ik ziek thuis zat viel er ook meer last op haar schouder. Aangezien ik niet alles alleen kan, laat ik de kinderen meehelpen. Liam loopt soms een klein rondje met de hond. Beide jongens helpen mee met klusjes in de keuken en ze zijn zelfs een keer helemaal zelf naar de winkel gegaan voor wat kleine boodschappen. Het gaat niet altijd van harte, maar zoals ik al schreef: samenwerken.

Afwachten maar en doorgaan

Hoe het de komende tijd verder gaat weten we nog niet. Komt er een oplossing voor de klachten die Chantal heeft en wanneer krijgt ze weer meer energie om dingen te gaan doen? Ze baalt er zelf enorm van en wilt gewoon weer aan de slag kunnen. Niet meer hijgen en hartkloppingen na het zetten van een kopje koffie. Geen nachten meer wakker liggen van het hoesten (of mijn gesnurk). Ik snap haar helemaal. Ook ik ben wel een beetje klaar met de situatie. Niet omdat ik nu wat meer moet doen, maar vooral omdat ik mijn meisje weer terug wil.