Ik schrijf deze titel met een dubbele betekenis. Deels ben ik er trots op dat ik mijn rode genen doorgegeven heb en ben ik benieuwd hoe mijn mannetje er straks uit gaat zien. Deels ben ik er huiverig voor, want hoe zal het mijn ventje vergaan?
“Hé stoplicht”
Mijn mening over zijn rode haar zal altijd gekleurd zijn door mijn eigen verleden. Dat ik rood haar heb, of in ieder geval een soort van momenteel, mocht al wel bekend zijn. Vroeger, als kind zijnde, was dit nog veel roder. Daar stond ik, een lief sociaal jongetje. Niet al te groot, niet zo sterk en daarmee een makkelijk doelwit voor de pestkoppen op deze wereld. ‘Hey rooie” “Hé stoplicht, wanneer spring je op groen?” (met carnaval gebruikte ik uit protest een spuitbusje) “Rooien hebben geen ziel!” Slechts een kleine selectie die ik naar mijn hoofd geslingerd kreeg tezamen met andere pesterijen. Of mijn rode haar de echte oorzaak was, nee, maar dat ik daardoor anders was dan de rest gaf wel een goede prikkel.
Al snel een sul
Ik heb het vaak gezien. Kinderen met rood haar die al wat sneller het makkelijke doelwit zijn. In kinderseries zie je het ook. Een groot deel van de roodharigen is daar het wat zwakkere vriendje in de groep. Slechts een enkeling is uitzondering en is dan de wat bollere pestkop. De grootste uitzonderingen zijn dan toch wel Pipi Langkous en Merida (Brave). Twee meiden met lef.
En toen hadden ze het ineens zelf
Als we het dan toch hebben over meiden en rood haar. Een jaar of twee nadat ik van de basisschool af was, zag ik een stel meiden uit mijn oude klas terug. Ongeveer de helft van hen had de haren roodgeverfd. Ik ben op ze afgestapt en zei: “Dat rode haar kost mij tenminste niks.”
Hij wordt steeds roder
Bij Kyran wordt het niet steeds zichtbaarder, vooral als de zon even goed op zijn bolletje schijnt. De rode gloed in zijn haren verklappen zijn haarkleur, maar nog niet hoe rood het zal gaan worden. Ik ben benieuwd hoe het er dan straks ook echt uit gaat zien. Sowieso hoe hij er straks gaat uit zien als hij zijn babyvet gaat kwijtraken.
Nou en voor mij ben je nog steeds een lekkere rooie, net als je vader….toentertijd. 😉
Nu heb ik een kop met grijs haar. Nee…nee…niet veel meer…ik bedoel haar op mijn kop. 🙂
Ik vind mensen met rood haar juist KANJERS.
rood haar of niet,het is een lief mannetje,een trotse oma!!