Gisteren was het Wereldlichtjesdag, de dag waarop ouders hun overleden kind herdenken. Mijn vingers tikten hier op de blog onsamenhangende zinnen, een verhaal dat nergens naartoe ging en wat nergens op sloeg. Een verhaal wat geen inhoud had, geen ziel. En waarom? Ikzelf heb gelukkig nog nooit een kind verloren en hoop dat ook nooit mee te hoeven maken.

Een spontane lieve reactie

Het verhaal wat ik zou schrijven zou te ver van mij afgestaan hebben. Uit respect voor zij die het wel hebben meegemaakt en elke dag hun kind moeten missen, heb ik het logo van Wereldlichtjesdag op de Facebookpagina geplaatst. Direct kreeg ik reactie van Claudia. We kennen elkaar persoonlijk al langer en toen zij mijn blog ontdekte begon ze mee te lezen. Gisteravond stuurde zij me een gedicht over hoe zij haar twee kindjes moet missen.

Lieve Lex en Leïa,

23 november 2015
10 jaar geleden had ik jullie in mijn armen.
Maar ik mocht jullie niet houden
10 jaar geleden werd ik al mama en niemand die het zag.
2 sterren aan de hemel…
Geen groot feest…
Geen 10 kaarsjes op de taart,
Geen cadeautjes en blije gezichtjes
Wel 10 kaarsjes….
Nieuwe steentjes…
Tranen in plaats van gelach
Tranen omdat jullie er niet meer zijn….
Tranen omdat jullie je broertje niet mogen kennen
Hij heeft jullie cadeautje uitgekozen.
Mooie witte glanzende steentjes op jullie plekje….
En samen op de foto – Max wilde dat zo graag..
Jullie zitten voor altijd in mijn hart en zijn altijd bij mij
Beschermen mij, beschermen Max
Beschermen iedereen van wie wij houden
Nooit zal ik jullie vergeten.
Voor altijd in mijn hart.

Dit gedichtje heb ik geschreven voor mijn 2 kleine sterren aan de hemel, op de dag dat ze 10 jaar zouden zijn geworden. Ik heb jullie mogen dragen maar niet mogen zien opgroeien. Elk jaar blijft het op bepaalde dagen / momenten weer moeilijk.
Jullie geboorte / sterfdag is 23 november 2005, en ook al krijgen de pijn en het verdriet een plekje, verdwijnen zal het nooit. Ik heb geleerd dat het goed is dat je er soms bij stil blijft staan en ook stil staat bij het gemis. Ook al zijn ze er niet fysiek, in gedachten zijn ze er altijd bij.

Mijn zoontje Max weet van het bestaan van zijn broertje en zusje af en hij weet ook dat ze te vroeg geboren zijn om te kunnen leven buiten mijn buik. Hij vindt het jammer dat hij ze niet heeft mogen kennen, maar hij wijst wel elke keer de sterren aan de hemel aan die van Lex en Leïa zijn. Ook is hij al een paar keer mee geweest naar de begraafplaats waar ze hun eeuwige rustplaats hebben gekregen. Een mooi plekje onder een boom tussen allemaal andere kindjes die niet bij hun ouders mochten blijven.
Ik ben blij dat ik die plek heb om naartoe te gaan als het even moeilijk is. En ik ben dankbaar dat het mij gegund is om een gezonde zoon van nu 6 te mogen hebben en mogen zien opgroeien.

Deze ervaring heeft mij er heel erg van bewust gemaakt dat een zwangerschap en het krijgen van een kindje niet vanzelfsprekend is, en dat de mensen die dat voorrecht mogen krijgen heel erg dankbaar mogen zijn voor dat grote geluk.

Dank je wel Claudia

Ik wil Claudia bedanken voor haar openhartige verhaal, een verhaal wat zo moeilijk is om te vertellen. Het is zo mooi dat Max weet dat hij nog een broertje en zusje had en hoe hij daarmee om gaat.