Wanneer is dat moment..
Het moment dat je het kwijt raakt..
Het.. Gevoel, de verwondering..
Je bent een jaar of zes en loopt de speelgoedwinkel binnen, je hartje gaat een beetje sneller kloppen, je handjes worden klam, je oogjes worden groot… Je kijkt rond en weet niet waar je het eerst moet kijken, de poppen in alle soorten en kleuren, gekleed in de mooiste outfits, alsof ze zo uit de doos kunnen stappen en op weg kunnen gaan maar de bestemming die pas bij hun kleertjes. Je loopt wat verder en ziet de dozen LEGO, in je hoofd maak je al de prachtigste creaties, vergaap je je aan de vele mogelijkheden en voel je je vingers al jeuken. Terwijl je loopt laat je je vingers over de dozen glijden en hoopt dat papa of mama stiekem weet hoe graag je er mee zou willen spelen…
Je loopt langs de fietsjes en steppen en je kan je niet bedwingen om eventjes met de fietsbel te bellen en je hart maakt een nerveus sprongetje als het geluid iets harder is dan je verwacht had, hihi, het mocht eigenlijk niet, maar stiekem heb je het toch eventjes gedaan.
Met grote ogen kijk je naar de verschillende soorten ballen, de jojo’s, de spelletjes, de knutseldozen en de blokken. Je kijkt om je heen en voelt je de koning te rijk.. Heel even, op dat moment, is er geen gelukkigere plaats om te zijn dan precies daar waar je bent.. Als een kind in een speelgoedwinkel…
Het gevoel, dat je zo druk bent met “volwassen” zijn, het zo doorploeteren van de dagen, dat je vergeet hoe fantastisch het is om te stampen in de plassen, op je rug te liggen in het gras en te kijken naar de wolken die dan weer een konijn, dan weer een draak en dan weer een vogel lijken te zijn.
Hoe heerlijk het is om je te verwonderen over een lieveheersbeestje, dat net nog hier liep, maar nu al daar! Dat de stippen op z’n rug toch echt vertellen hoeveel jaar hij is en dat de paardenbloemen alleen maar bestaan zodat kleine meisjes ze kunnen plukken en uitblazen..
Zou het niet heerlijk zijn, om dat gevoel, het gevoel van verwondering, vaker te voelen? De wereld niet zo serieus te nemen, maar te genieten van de dingen om je heen.
En dat lieve Carmen, geef je mij..
Linda van der Laan (1980) is getrouwd met Dennis en is mama van Carmen (2010).
Eerder bedacht zij de naam voor deze blogsite en beheert ze samen met ons Kinderpraat.
*) Voor een grotere afbeelding, klik op de foto. *) Wil jij ook een gastblog schrijven voor Papa's wereld, neem dan contact op via papaswereld@hotmail.com
Wat heeft Linda dit mooi omschreven. Helemaal waar…genieten van alles om je heen. De kleine dingen die juist iets gróóts zijn. En als je je kind ziet genieten dan mag je alleen al blij zijn en zelf ook meegenieten.
Die momenten welke ik als kind heb beleefd bekeef ik nu met mijn kinderen.plassen stampen, in het hoge gras liggen, door een speelgoed winkel lopen, puzzelen, knutselen en nog veel meer. Het gevoel is dan helemaal terug