Tim is vader van twee kinderen, een zoon en een dochter. Dat het vaderschap niet alleen maar joepiedepoepie is, heeft Tim allang gemerkt. Naast genieten van zijn kinderen, heeft hij ook zijn handen vol aan de vijfjarige jongen. Het ventje drukt door ADHD een flinke stempel op het gezin. Als vaste lezer van Papa’s wereld besloot hij zijn ervaringen en gevoelens te beschrijven en delen. 

Rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. Zo begint de gemiddelde dag van onze 5-jarige Tygo om, pak ‘em beet, 6.15 uur.

Op de peuterspeelzaal al – hij was toen bijna 3 jaar – heeft de juf ons tijdens een tien minutengesprekje eens verteld dat ze “iets” aan hem merkten, maar ze konden niet goed onder woorden brengen wat precies. Hm, dat is bijzonder, dat gevoel hadden wij ook al een tijdje. Hij draait gewoon lekker mee, kan leuk met andere kinderen spelen en is bovendien altijd gezellig en lief voor iedereen. Maar toch, jong menneke als hij was, zag je steeds een bepaalde blik in zijn ogen, alsof hij de wereld om zich heen allang begreep. Verder was hij, zoals we van steeds meer mensen hoorden en zelf ook merkten “lekker aanwezig”. Gewoon, zoals je van een gezellige peuter met veel energie zou verwachten, maar vaak net iets té en soms overgevoelig voor alles om zich heen.

In februari 2017 werd hij 4 en ging met veel plezier voor het eerst naar de basisschool. In een paar weken tijd zag je hoe hij zichtbaar genoot van alle nieuwe indrukken en de eindeloze stroom aan informatie slurpte hij op als een spons. Maar in de loop van het jaar werd zijn gedrag ook steeds opvallender: niet luisteren, altijd rennen en vliegen, niet meer rustig een boterham kunnen eten of naar het toilet kunnen gaan en boos worden bij teveel prikkels zoals het geluid van de stofzuiger of het koffiezetapparaat. Toen hij ook zo’n beetje elke dag langdurige boze buien kreeg om de kleinste dingen, niet meer kon stoppen met praten en geluidjes maken en geen geduld meer had voor zijn zusje van 2, raakte onze batterij aardig leeg.

We merkten ook steeds vaker dat we het gedrag altijd probeerden te relativeren, door dingen als een vakantie of feestdagen te gebruiken als kapstok. Tot we ons beseften dat er lang niet altijd een logische kapstok was. Daarom hebben we halverwege 2017 een, voor ons gevoel, enorme stap gezet: we besloten de huisarts te bellen. Niet omdat hij vreemde rode bultjes had op zijn linker grote teen, of een vervelende kriebelhoest die nét iets te lang duurde. Nee, was het maar zoiets… Met een brok in mijn keel heb ik de huisarts gevraagd of we met hem konden langskomen, omdat de opvoeding van Tygo ons zoveel energie en geduld kostte dat we intussen aardig tegen onze grenzen aanliepen en we het idee hadden dat er meer aan de hand moest zijn.

Na een prettig, kort maar krachtig gesprek met een begripvolle huisarts werden we direct doorverwezen naar Karakter, voor een kinderpsychiatrisch onderzoek naar ADHD, autisme en andere aanverwante zaken. Daar zat wel een kleine “maar” aan vast: zo’n 16 weken wachtlijst… Maargoed, die zouden we ook nog wel door komen. Toch liep dat anders. Gedurende die wachttijd belandden we in de situatie dat we nét op tijd een schaar uit zijn handen konden halen, toen hij uit woede over het geluid op het punt stond de draad van de stofzuiger door te knippen. We hebben toen min of meer van schrik direct teruggebeld en werden op een spoedlijst geplaatst.

Een paar weken later was het zover, we mochten langskomen voor de intake. Het moment waar we als een berg tegenop zagen, bleek een warm bad. Bijzonder vriendelijke en begripvolle mensen, die luisteren zonder meteen te oordelen en op een professionele manier steun geven, preciés op de manier die je nodig hebt. Er volgden gesprekken, onderzoeken en observaties op school, en via een EEG om epilepsie uit te sluiten kwam er eind 2017 een conclusie uit: ADHD. Enerzijds een doffe dreun, want geen enkele ouder wil dat zijn kind ‘anders’ is of een stickertje krijgt en als ik het verslag van de psycholoog teruglees schiet ik nog steeds vol. Maar anderzijds heeft het beestje eindelijk een naam en geeft het mogelijkheden om doelgericht verder te kijken naar een behandeling.

In ons geval bestaat die uit medicatie in de vorm van het huismerk Ritalin, aangevuld met gesprekken met een kinderpsycholoog om beter te begrijpen wat ADHD inhoudt, hoe we hiermee om kunnen gaan en vooral hoe we het kunnen accepteren. We zagen in het begin erg op tegen de medicatie. Maar toen bleek dat Tygo geen enkele moeite had met de “blije pilletjes” (zoals we ze hadden genoemd) en er na de instelperiode veel baat bij had, hebben we dat gevoel aan de kant gezet. Het is een wereld van verschil.

Nu hij meer rust heeft ontwikkelt hij zich razendsnel, kan al aardig lezen en is zo creatief dat ik er soms jaloers op ben. Hij heeft het geheugen van een olifant en staat sociaal gezien stevig in zijn schoenen, waarbij hij zijn omgeving soms kan verrassen met opvallende reacties

Het accepteren blijft wel lastig. Hij heeft altijd net een beetje meer aandacht nodig en buiten de werkingsduur van de medicatie is de onrust volop aanwezig. En dat betekent dat er élke dag om uiterlijk 6.30 uur een drukke kleuter vol met creatieve ideeën door het huis rent, en je élke middag vanaf 16.00 uur de aandacht erbij moet hebben om de dag tot een goed einde te brengen.

Maar als je er dan soms even doorheen zit, hij dat feilloos aanvoelt, zijn zusje erbij roept en ze je vervolgens een dikke knuffel komen geven… dan weet je weer waar je het voor doet, én dat je het ondanks alles goed doet!