Gastblog ADHD: “Accepteren moet je leren”

SquareLite_2018717231442596.jpgTim is vader van twee kinderen, een zoon en een dochter. Dat het vaderschap niet alleen maar joepiedepoepie is, heeft Tim allang gemerkt. Naast genieten van zijn kinderen, heeft hij ook zijn handen vol aan de vijfjarige jongen. Het ventje drukt door ADHD een flinke stempel op het gezin. Voor de tweede maal klimt hij voor Papa’s wereld in de digitale pen om zijn ervaringen en gevoelens te beschrijven en delen.

De afgelopen weken merk ik dat ik heel langzaam aan begin te accepteren dat ons zoontje van 5½ nu eenmaal zo druk is, en het dat op sommige momenten voor ons allebei makkelijker maakt. Hij kiest er uiteindelijk zelf ook niet voor om elke ochtend om 5.30 uur door het huis te stuiteren en ’s middags na school te ontploffen omdat zijn hoofd “te vol” zit. Dat hij vaak écht creatief is en ook nog eens een bijzonder sociaal mannetje is, maakt een hoop goed.

Focus op de leuke dingen

Ik probeer me de afgelopen tijd vaker bewust te focussen op de leuke dingen die hij doet, mede nadat de kinderpsycholoog ons na een nieuwe observatie heeft verteld dat dit nou eenmaal zijn “way of life” is voor de komende jaren. Hoe moeilijk dat soms ook is, want de eindeloze woordenstroom, sirene-geluiden maken, rondrennen en áltijd in de gaten moeten houden verbruiken in hoog tempo al mijn energie. Maar toch. Het maakt het soms wel wat makkelijker om de leuke dingen te zien en dan maar even met je grote teen over je zorgvuldig gestelde grenslijn heen te staan. Zolang het niet gevaarlijk is voor hem of anderen, want dat is onze keiharde limiet.

Insectenhotel

Als we bijvoorbeeld samen met hout een insectenhotel aan het knutselen zijn, en hij na een paar minuten zijn aandacht al kwijt is, zie ik wel dat hij vervolgens met een paar stukjes hout en wat elastiekjes iets super creatiefs gemaakt heeft. Ik hád er iets van kunnen zeggen omdat hij eerst samen wil knutselen, ik alles voor de dag heb gehaald en hij er vervolgens na 5 minuten alweer op is uitgekeken. Maar: het lost uiteindelijk niets op, zorgt waarschijnlijk voor een stevige boze bui, en hij had zijn creatieve bouwsel (wat hij waarschijnljk al eerder aan het uitdenken was) niet kunnen maken. Stiekem ben ik dan ook best trots op wat hij heeft bedacht en ik heb het insectenhotel alsnog zelf afgemaakt. Neemt niet weg dat ik het ook leuk had gevonden om samen met hem dat insectenhotel af te maken, gewoon een ongecompliceerd vader-zoon momentje.

Spelregels

Lastig is het wel. Gewoon simpel met mij en een buurjongetje een balletje trappen op het veldje is er niet bij. Voor ik het weet belanden we in een eindeloze stroom aan zelfbedachte regeltjes en mededelingen over alles wat in onze directe omgeving is te zien en horen. Jammer van het potje voetbal. Wel heeft hij weer een mooi veertje zien liggen aan de andere kant van het veld en kan dan niet wachten om de volgende dag op school aan zijn meester te vragen van welke vogel dat is. Die meneer “weet namelijk alles”, en verrassend genoeg wist hij inderdaad te vertellen dat het veertje met helderblauwe rand van een Vlaamse Gaai was. Ik ook weer wat geleerd… én ik vind het leuk dat hij interesse heeft voor de natuur en daar zo enthousiast over kan worden.
We moeten er ook altijd voor zorgen dat hij weet wat we gaan doen, wat er van hem wordt verwacht en dus wat de “spelregels” zijn. (En dat we dingen vaak even nét op zo’n manier doen dat we problemen voorkomen en hem onbewust wat kunnen sturen, maar dat hoeft hij niet altijd te weten) Soms weet hij daar op een bijzonder slimme manier mee om te gaan. Zo is hij er bijvoorbeeld met boodschappen doen altijd op uit iets te moeten kopen. Niet omdat hij dat nou per sé nodig heeft, maar voor mijn gevoel meer om iets nieuws te kunnen leren, een nieuwe ervaring op te doen. Dat kan van alles zijn, maar meestal draait het uit op een boze bui als hij een van deze dingen niet mag:
  • een LEGO doosje: iets nieuws bouwen. Hij heeft sowieso een voorliefde voor handleidingen en instructies. Al kan hij er dan weer slecht tegen als hij weer eens niet het geduld heeft om iets op de goede volgorde uit te voeren.
  • een boekje of tijdschrift: de spanning van een nieuw, onbekend verhaal, nieuwe woorden leren. We zijn regelmatig bij de boekenwinkel en zijn dan verrassend genoeg meestal de enige ouders in de kinderhoek met een kind dat zelf een of twee boekjes mag uitzoeken en daar ook uitgebreid de tijd voor neemt.
  • een modelautootje: altijd maar willen weten hoe iets werkt en liefst zelf uitproberen. Met name Siku-modellen zijn echt mooi uitgevoerd en kunnen meestal ook iets.

Spelen met geld

Pas geleden wilde ik hem opnieuw proberen te leren dat je geld niet altijd meteen aan speelgoed kunt en mag uitgeven en je daar niet altijd boos om hoeft te worden. We gingen even samen naar het buurtwinkelcentrum voor een boodschap en hij wilde per sé wat kleingeld uit zijn spaarpot meenemen. Ik wist dat ik een risico aanging, maar weet ook dat hij het uiteindelijk toch moet leren. Hij mocht van mij best bij de speelgoedwinkel kijken, maar we hadden wel heel duidelijk afgesproken dat er geen autootjes, LEGO of boeken zouden worden gekocht en dat het ook helemaal niet erg is om geld terug te stoppen in je spaarpot. Het ging redelijk, al merkte ik dat zijn frustratie vrij hoog zat toen we weer naar de auto gingen. Toen hij mij vroeg of we nog even naar stad konden omdat hij het zo gezellig vond, vond ik dat echt leuk om te horen en dus reden we nog even door. In de stad stonden we een tijdje in de rij voor een boodschap en daarna mocht hij, met een frikandel in de hand, even bij de “clowntjeswinkel” kijken. Dat is een lokaal begrip: een geweldige speelgoedwinkel met veel houten speelgoed en een groot assortiment modeltreinen en autootjes, met een grote houten clown voor de deur.
Hij liep regelrecht naar het rek met Siku-autootjes, waar ik stiekem zelf ook wel verliefd op ben. Ik merkte bij hem spanning en voelde een driftbui aankomen, maar toen kwam het. Zonder na te denken pakte hij heel opgewekt het alleronderste doosje van het rek en zei “deze wil ik graag kopen”. Het was een doosje met verkeersbordjes. Toen kwam zijn betoog: “Deze mag ik toch kopen pap, want het is geen autootje, LEGO of een boek. En volgens mij houd ik nog wat muntjes over om terug te stoppen in mijn spaarpot”.
Tja, daar sta je dan met je verantwoordelijkheidsgevoel, altijd consequent willen (maar helaas moeten) zijn en een kind van 5 dat je met ogen als schoteltjes aankijkt met een lach van oor tot oor. Na even nadenken mocht hij het van mij kopen en triomfantelijk marcheerde meneer naar de kassa. Met wat moeite heb ik hem zelfs een compliment weten te geven: hij heeft thuis (heel!) goed naar me geluisterd én heeft geen boze bui gehad bij de andere winkels. Ik kon hem geen ongelijk geven en reed met een apetrots kind terug naar huis.

Uitgespeeld?

’s Avonds hebben mama en ik samen er nog hard om gelachen. We vroegen ons oprecht af of hij dit nu echt van tevoren zo zou hebben uitgedokterd. Hem kennende moet dat haast wel. Dat het voor hem even een tegenvaller was dat we niet meteen naar stad gingen, maar eerst naar het buurtwinkelcentrum. En dat hij ook al vanaf moment één wist dat hij die bordjes zou mogen kopen. Zou hij mij dan zó goed kennen??
Hoe dan ook, ik vond het wel erg knap dat hij zijn frustratie in goede banen heeft weten te leiden tot het moment bij de clowntjeswinkel. Ergens in mijn achterhoofd knaagde nog wel een stemmetje: ik had echt toegegeven en was niet consequent geweest. Maar op mijn schouder zat een engeltje dat heel hard in mijn oor zat te toeteren dat we moeten genieten. Hij ervaart de wereld om hem heen zo intens en geniet daar ook zichtbaar van. Nu heb ik van nature niet zoveel met bovennatuurlijke krachten in welke vorm dan ook, maar als ik zo op de afgelopen jaren terugkijk vind ik het een voorrecht dat wij samen voor zo’n bijzonder kereltje mogen zorgen. En voor zijn zusje natuurlijk!
Het is een geweldig stel!

Schrijver: Papa's wereld

Leave a Comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

  • Mooi geschreven. Kinderen zijn zoiezo niet altijd Waaw, laat staan eentje met een labeltje. Ik herken ook een stuk autisme of zie ik dat mis? Hier hebben we ook de handen vol met de jongens (ASS, DCD, ADD) maar “never change a winning team. ” papa en ik houden de structuur erin.

    • Of dat autisme erin zit durf ik niet te zeggen. Ik weet dat de adhd afgelopen jaar gediagnosticeerd is bij het zoontje van mijn gastblogger.
      Wat ik wel weer is dat hij zeer begaan is en keihard zijn best doet om hem op een goede manier op te voeden.

  • Wat schitterend verwoord. Ja en die jongen van vijf en ’n half kan héééél erg druk zijn, maar wat een lekker joch is het. En dan met de kleine meid erbij is dat toch wel genieten. Ja…dan af en toe van die buien. Ik geloof dat dit bést ontzettend zwaar en moeilijk is en dat je daar soms crazy van wordt.
    Tim je hebt dit geweldig geschreven.