Even zonder mama, helaas

wp-1450036418777.jpgEn ineens waren we met z’n tweetjes thuis, Liam en ik. Ok, laten we hond Nala niet vergeten, want die hoort natuurlijk ook bij het gezin. Ik heb er een tijd lang voor gekozen om niet teveel over Chantal’s zwangerschap te schrijven omdat dat haar privacy is, nu wil ik toch even iets van me af schrijven.
Naar het ziekenhuis
Al een tijdje voelt Chantal zich niet helemaal geweldig. Door de zwangerschap viert haar astma hoogtij en zorgde ervoor dat ze steeds zwakker werd. Afgelopen vrijdag kregen we te horen dat we naar het ziekenhuis moesten en na wat onderzoekjes werd besloten haar daar te houden. Vernevelen zorgt ervoor dat de medicijnen beter hun werk doen. Totdat ze dit niet meer nodig heeft mag/moet ze haar bezoek telkens een dag verlengen. “Slapen bij de dokter” noemen we dat voor Liam. Gelukkig heeft het geen invloed op de zwangerschap, maar het is wel zaak om Chantal gezond te houden zodat ze genoeg kracht heeft om ook de baby gezond te houden.
Samen met papa
Vanaf dat we vrijdagavond samen thuis kwamen is het thuis ineens Liam en ik. Mama slaapt bij de dokter en Liam slaapt gezellig bij mij. Aangezien Nala aardig nerveus is omdat de situatie merkt, en er een aantal idioten rotjes gooien buiten, ligt ze ’s nachts aan het voeteneinde. Alle dagelijkse dingen doen Liam en ik nu samen. Wat een mazzel dat het een behoorlijk meegaand mannetje is dat graag helpt. Terwijl ik zijn ontbijtje maak is hij bezig met de knopjes van de Senseo om voor papa koffie te maken. Jake en de Nooitgedachtpiraten en een cracker helpen me om boven een tas in te pakken met nog wat spullen in het ziekenhuis. Snel nog even samen onder de douche waar hij mij stevig omarmt. Nog even samen op de fiets met Nala aan de lijn rennend. Een frisse neus voordat er weer een tijd ziekenhuis komt. Thuis snel koken en samen eten terwijl hij bijna in slaap duikelt. Extra veel knuffels krijg ik deze dagen thuis, heerlijk.
De keerzijde
Maar ook merk ik dat alles wat Chantal en ik normaal samen doen nu helemaal op mij neerkomt, samen met de haast om weer in het ziekenhuis te geraken. Ik merk het aan mijn humeur, ik loop mezelf wat voorbij, ben wat sneller geïrriteerd en merk ook dat ik minder geduld heb met Liam. Hoe enorm ik ook mijn best doe om zo min mogelijk te laten merken aan hem. Terwijl ik tussendoor het huishouden doe merk ik hoeveel dingen Chantal en ik normaal gesproken samen doen. Misschien dat ik dit normaal gesproken wel makkelijker zou redden, enkel zijn de lange dagelijkse ritten en het hangen in het ziekenhuis aardig slopend.Nadeel van dit alles is dat er geen fatsoenlijke tijd is om iets leuks te gaan doen met het mannetje om wat tegenwicht te bieden. Heel even zijn we naar een Kerstmarkt geweest waar opa en oma werkten en in het ziekenhuis kwam een speelmaatje op bezoek. Samen hadden ze de grootste lol. Thuis is Liam vooral moe en ben ik bezig met de dagelijkse verzorging. Het slaapritueel houdt ik nog steeds hetzelfde, even Jip en Janneke voorlezen. Dat het slapen niet helemaal goed lukt is een ander verhaal. Hij voelt ook dat het niet klopt en dat mama niet naast hem slaapt. Gisteravond is hij uiteindelijk tot twaalf uur opgebleven en naast mij op de bank in slaap gevallen. Een te laat middagdutje achterin de auto zorgde ervoor dat hij te uitgeslapen was. Deze avond ben ik al een paar keer boven geweest om een knuffel en kus te geven en hem weer snel in slaap te krijgen.
Liever een dagje samen uit
De situatie die we nu hebben is vervelend, maar wel nodig voor Chantal’s gezondheid. En zodra ze thuis is, dan zal er vast weer een dagje voor Liam en mij samen zijn. Een dag die we zelf uitkiezen en waarop we iets leuks gaan doen. Als we dan terugkomen, dan is er na een leuke dag altijd die lekkere warme knuffel van mama. Thuis.

Schrijver: Papa's wereld

Leave a Comment

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *