Het is donker om mij heen. De luiken heb ik alvast gesloten, de kids liggen te slapen en Chantal is ook zo goed als onder zeil. Buiten klinkt het geluid van wat klinkende glazen, pratende mensen en ergens in de verte een idioot die zijn bas te hard heeft staan. Yup, ik ben op een camping. 

Nee, dit is niet het verhaal over hoe geweldig het hier is, dat komt later nog. Dit is een verhaal over mij. Over hoe ik langzaam ontspan.

Mijn probleem is juist ontspannen, dat lukt me niet zo goed. Telkens ben ik al klaar voor het volgende. Mijn dagelijkse ritme staat dan ook in het teken van plek naar plek komen, de kids op tijd klaar hebben en alles voor het werk geregeld hebben. Rust is er vaak als ik even alleen ben. Zelfs dan spoken de dingen die nog niet af zijn door mijn hoofd. Soms voel ik mezelf schuldig als ’s avonds afgeblust voor de tv zit terwijl er eigenlijk nog drie zaken afgemaakt of voorbereid moeten worden. Schuldig terwijl dat ‘domme’ tv kijken soms gewoon even moet.

Ik moet mezelf steeds verplichten om rust te nemen, bij het nu blijven en te genieten van dit moment. Kijken naar wat de kids doen, die knuffel nog even extra lang doen of iets onverwachts met ze doen. Onverwacht voor hun, maar ook voor mezelf. Mezelf verbazen met plotselinge acties waarvan ik niet gedacht had ze ooit te doen of waarvan ik altijd zei dat het niet mocht.

Rustig zit ik hier op een bankje en geniet van een weekend weg in een Tentvilla. Genieten en ontspannen doordat er een heleboel voor ons geregeld is. Dat we al twee avonden niet gekookt hebben en omdat we in de tent kunnen douchen. Genieten als de kids voor de tent met nieuwe vrienden aan het spelen zijn.

Ik geniet en ontspan.  Helaas moeten we morgen alweer naar huis. Maar nu ontspan ik zo erg dat ik tijdens het schrijven al drie keer in slaap ben gevallen op de bank, nog voor 23:30 uur. Ik zeg welterusten!