Hoofdpijn en vermoeide ogen, hij klaagde er steeds vaker over. Bij het consultatiebureau had hij niet altijd de juiste plaatjes genoemd als het wat kleiner werd. Concentratie of zag hij het gewoon niet? We keken het nog even aan, totdat we bij de opticien waren voor een oogmeting bij Chantal.

Liam was net klaar met een zalfkuur bij zijn ogen. Een ontsteking had ervoor gezorgd dat hij telkens “balletjes” zag. Zo omschreef hij het tenminste. Het was al eerder opgevallen dat hij ’s avonds vaker hoofdpijn had. Een lange dag, weinig slapen en een druk schema zijn daar goede ingrediënten voor. Slecht zicht was niet meteen het eerste waar we aan dachten.

Bij de opticien vroegen we, nadat Chantal een bril uitgezocht had, of hij ook een meting wilde doen bij Liam. Al snel had hij door dat er iets niet helemaal klopte en adviseerde ons een verwijzing naar de oogarts te vragen. Die was al snel aangevraagd en enkele dagen later waren we onderweg richting ziekenhuis. Bijna bij de parkeerplaats keek ik de afdeling nog eens na op de afsprakenkaart en ontdekte dat we heel ergens anders moesten zijn. Blijkbaar had het ziekenhuis elders een dependance zitten waar ik nog nooit van gehoord had. Nog net op tijd waren we op de juiste plek. Liam en ik stapten uit en Chantal reed snel door naar haar werk.

Binnen vijf minuten schudden we de hand van de oogarts. Ze stelde wat vragen en daarna begonnen de testen. Plaatjes kijken en benoemen ging wederom niet al te best. Daarna een kleurentest die helemaal prima ging. Het lukte hem zelfs om de moeilijkste te doen. Eentje die niet veel mensen lukt volgens de arts. Als laatste een meting doen naar de sterkte van de afwijking. Ze schrok ervan, want de ogen bleken +4 en +4,75 te hebben. Volgens de arts werd dat toch echt een brilletje als de klachten inderdaad hoog waren. Zelf had ik niet zo in de gaten dat Liam zoveel last had van hoofdpijn aangezien ik hem meestal pas laat op de dag zie en hij dan al moe is. We besloten daarom het nog even af te wachten en over een tijdje nog eens te meten.

Thuisgekomen vertelde ik de uitslag en kreeg ik te horen dat Liam overdag juist ook regelmatig klaagde over hoofdpijn. Chantal besloot dus de afspraak te vervroegen. Al snel kregen we telefonisch te horen dat een recept voor een bril opgestuurd zou worden. Twee dagen later zaten we weer bij de opticien. Niet voor een test, maar om een montuur uit te zoeken.

Uit een lade kwamen de kinderbrillen tevoorschijn. Blauwe, paarse, groene, rode, allerlei kleuren dus. Van te voren had Liam al gezegd dat hij een paarse bril wilde met glitters. Ben ik even blij dat ze die niet hadden… De ene bril was net wat te groot, de ander zag er niet uit, een paar waren er best wel leuk, maar er was er eentje bij waarvan ik meteen zei ‘ja’. Een rood brilletje wat hem best geinig stond. Uiteindelijk werd het de keuze tussen die en een blauwe. Ik zal er niet om liegen dat ik een beetje geholpen heb om te sturen om de rode te kiezen. Die stond hem gewoon veel leuker.

Inmiddels heeft hij het brilletje sinds begin april en draagt hij het dagelijks zonder moeite. Hij is erg voorzichtig en beschermend ermee. Kyran mag er zeker niet aanzitten van hem. ’s Avonds legt hij het netjes op zijn tafeltje en ’s ochtends zet hij het meteen op zijn neus. De bril is geen last voor hem, eerder een zegen. Geen hoofdpijn meer en alles veel beter kunnen zien. Huize Fest heeft nu drie brildragers, want Chantal draagt die van haar ook steeds vaker. Misschien moeten we stiekem toch vier zeggen. Kyran loopt namelijk de hele tijd rond met een nepbrilletje uit de verkleedkist: “Wiel wiel”. En weetje wat zo fijn is, geen enkel klasgenootje maakt er een probleem van. Ze vinden die rode bril juist mooi, pfieuw….