Vanuit mijn ooghoek zie ik de een uithalen naar de ander. Zomaar vanuit het niets lijkt het. De een begint te huilen, de ander wordt boos. Even later lachen ze weer tegen elkaar en is het met een knuffel opgelost. 

Er gebeurt vanalles in ons huis. Emoties volgen elkaar op als een soort achtbaan. Boos, blij, verdrietig, teleurgesteld, enorm vrolijk of even inzichzelf gekeerd. Nee, ik wijs niet naar een persoon, het zijn wij allemaal. Wij alle vier hobbelen van het ene moment naar het andere. Soms even geen raad meer wat te doen, soms gewoon even behoefte aan een kus.

Ik merk het ook aan mezelf, als ik voor de zoveelste keer achter elkaar waarschuw en dan wat harder uit de sloffen schiet. Toch merk ik ook dat ik extra hard kan lachen om hele kleine onbenullige dingen. Bijna in een slappe lach liggen om een gekke bek die getrokken wordt of om een onverwachts rake opmerking van Liam.

Ik kijk nog eens naar die twee mannetjes. Twee individuen die hard aan het ontwikkelen zijn. Misschien voor henzelf wel te hard om alles te blijven snappen. Ondertussen krijgen ze ook nog te maken met de grillen van de ander en van ons. Ze handelen voor ze denken. Logisch, ze zijn allebei nog klein. Als ze blokkeren met logisch denken en niet meer weten hoe het moet is slaan hun oplossing, al is het dat natuurlijk niet echt. Het lokt elkaar uit en levert negatieve reacties op.

Het is dan onder andere aan mij om rustig te reageren, wat soms door een schrikreactie of irritatie niet lukt. Om me daarna te herstellen, tot tien te hebben geteld, en het vervolgens wel op de juiste manier op te lossen. Wat heerlijk is het als dat lukt en er twee vrolijke jongens over me heen kruipen  terwijl ze mij helemaal plat knuffelen.

Ja, we mogen allemaal van ons afbijten. Duidelijk laten merken waar onze grenzen liggen. Als we elkaar maar wel in waarde laten en het daarna op de juiste manier oplossen.

Dit raakte me hard
Er bestaan op deze wereld mensen die mij hard weten te raken met hun woorden. Eén daarvan is Tirza van Lentezoet. Tijdens een bezoek van mij aan haar kraam op de Ouders Natuurlijk beurs enkele edities terug zag ik een postertje hangen waar ik een brok van in de keel kreeg. Het greep me naar de strot en het is sindsdien een gedicht dat ik zo afentoe eens tevoorschijn haal om mezelf een spiegel voor te houden. Van Tirza mag ik hem met jullie delen:

Op haar Facebookpagina deelt ze regelmatig nieuwe gedichten die ze ook bundelt tot boeken en uitbrengt als kaarten en posters.

Deze blog bevat géén gesponsorde inhoud, 
links zijn op eigen initiatief met goedkeuring geplaatst.