Afgelopen zondag, midden op de markt in Arnhem, stonden wij voor VDRS te schminken. Samen met Chantal was ik bezig met onze gezamenlijke hobby. Een heel stel kinderen hadden we al omgetoverd tot vlinders, draken, tijgers en prinsessen. Leuke contactmomenten met een stukje routine, tot dat ene jongetje.
Inhoud
Alarmbelletjes gingen af
Samen met zijn opa en oma kwam hij naar mijn kruk. Het klinkt altijd een beetje stom en stigmatiserend, maar ik had in de gaten dat er iets anders was bij dit het jongetje. Het was zijn blik en wat maniertjes waardoor alarmbelletjes afgingen. Nadat ik hem vroeg hoe hij geschminkt wilde worden, staarde hij me hulpeloos aan. Alsof ik hem de lastigste vraag ooit stelde. Zijn oma keek mij aan en zei dat hij niet goed kon praten. Ik stelde het jongetje daarna twee mogelijkheden voor om de keuze makkelijker te maken. Tijger, zoals het kindje naast hem of een ridder zoals Liam. Bij het woord ridder zag ik hem even stralen, de keuze was gemaakt.
Een gebaar als begin
Terwijl ik het eerste schminkpotje en sponsje pakte, zag ik hem in mijn ooghoek een gebaar maken. Ah, dat kan hij dus…gebarentaal. Ik herkende het niet helemaal, maar het bleek een van de kleuren te zijn. Mijn gebarentaal is een beetje versleten, maar gaat snel weer opgepakt worden voor Kyran. Zijn oma vertelde dat hij sinds kort gebarentaal kan en dat het hem enorm helpt om te communiceren. Vanaf dat moment gebruikte ik wat gebaren om zijn focus op mij te leggen. Zijn gezicht op mij gericht zodat ik een ridder van hem kon maken. Hij was snel afgeleid van andere dingen, maar met mijn vingers kon ik hem zonder aan te raken weer naar me toe halen. Rustig en voor hem op een veilige manier.
Het mooiste dankjewel
Na enkele minuten zat er voor me een nieuw jongetje, een ridder met gebaren. Hij keek in de spiegel en begon te stralen, hij was een ridder! Toen hij van de kruk af was vroeg zijn oma aan hem wat hij moest zeggen tegen mij. Ik zag zijn hand naar zijn kin gaan, aanraken en met een gevende beweging naar mij toe gaan. Het teken voor ‘dankjewel’. Een teken dat ik veel vaker heb gezien, maar nu voor het eerst zo diep gevoeld heb. Waar Liam het vaak gebruikte en ik er warm van werd, zag ik het nu van een jongetje dat het diep vanuit zijn hart zei. Hij liet me zo merken dat hij zich gezien voelde en in zijn waarde gelaten. Tegelijkertijd zag ik de dankbaarheid in de ogen van de oma die waarschijnlijk al tegen een heleboel vooroordelen gestreden had. Haar kleinzoon was gezien. Haar strijdende kleinzoon was nu een echte ridder.
Een teken dat ik veel vaker heb gezien, maar nu voor het eerst zo diep gevoeld heb.
Voor altijd mijn gebarende ridder
Ik kan niet ontkennen dat toen ze weg waren, ik toch even vol schoot. Puur een stukje geluk over het feit dat ik contact met hem kon krijgen en een goed gevoel kon geven. Later, onderweg naar de auto, zag ik hem weer lopen met zijn grootouders. Zijn gezicht nog steeds als ridder. Alles helemaal intact. Alsof hij de rest van de middag zijn best had gedaan om een ridder te blijven. Of dat zo was weet ik niet, dat vulde ik maar voor mezelf in.
Dankjewel ridder met gebaren. Dank je voor jouw mooie moment waar ik onderdeel van mocht zijn.
Op de foto bij dit artikel staat Liam geschminkt als ridder. Doordat het jongetje dit zag kon hij zijn besluit nemen.
Fantastisch mooi geschreven. Dit zijn van die gelukmomentjes die je mag koesteren.