Een ode aan mijn vrouw

gezin_ode4 januari 2007 zagen we elkaar voor het eerst. Na twee maanden berichtjes heen en weer sturen via het internet was daar die eerste date. Handjes schudden, kus links en rechts en… de handen gingen niet meer los. Samen liepen we hand in hand door de stad. Liefde op het eerste gezicht had ik altijd zo’n zeikzin gevonden, tot dat moment. In één klap wist zij me te betoveren. Nu is zij mijn vrouw en moeder van onze twee kinderen.
Wil jij kinderen?
Tijdens de eerste date kwam het al ter sprake: Wil jij kinderen? Het was voor mij één van die belangrijke vragen, maar eigenlijk wist ik het al wel. Ze kwam voor mij direct over als een toekomstige mama, en misschien zelfs wel van mijn/onze kinderen. Nu lijkt het meteen alsof ik haar uitgezocht heb op vruchtbaarheid en moederkloek. Nee, ik viel op haar als persoon. Haar ogen straalden en alles in mij tintelde.
Ze neemt me zoals ik ben
Haar wilde ik niet loslaten. Bij de gedachte dat ik haar na deze date niet meer zou zijn, kreeg ik direct een rotgevoel. Ze gaf mij meteen meer eigenwaarde. Zij zag iets in mij en straalde dat helemaal uit. Ik voelde me groeien als man. Niet meer dat eeuwige jongetje waar je leuk mee kunt praten, maar de man die meer betekent. Sinds die eerste date is er geen enkele week voorgekomen dat we elkaar niet zagen, behalve door studiereizen, maar dan belden we elkaar vanuit het buitenland. Ze nam mijn vreemde fascinatie voor de Efteling voor lief en ging met me mee naar het pretpark. Niet één keer in een jaar, maar veel vaker. Zij accepteert mijn, volgens haar, flauwe grappen. Ze laat mij in mijn waarde. Sterker nog, ze waardeert me op.
mamamateriaal
Haar eerste ultieme mamamoment
De allereerste keer dat ik er totaal niet meer omheen kon dat Chantal de moeder van mijn kinderen moest worden, was bij ons petekindje. Ik kon haar eierstokken bijna horen rammelen, en als ik ze gehad had, hadden ze mee geklapperd. Tijdens onze bruiloft was het ventje onze ringdrager en mocht met ons mee in de trouwauto. Die dag wilde ik mijn telefoon niet afstaan, geluid uit was mijn enige optie. Ik wilde zelf momenten vast kunnen leggen die anderen niet konden. Zoals deze foto van Chantal die het mannetje meeneemt naar de auto. De fotograaf was even niet in de buurt en ik was de enige die deze kon nemen. Terwijl ze voor mij uitliep met het ventje op haar heupen wist ik het helemaal zeker. Dit is zo’n ultiem mamamoment waarop ik smolt. Ik zag Chantal, ik zag mijn liefde, ik zag mijn bijna-vrouw, ik zag de toekomstige moeder van mijn kinderen.
Haar kracht verbaast me telkens
We hebben het niet altijd makkelijk gehad. Dan heb ik het niet over onze relatie, maar om allerlei gebeurtenissen in de familie. Telkens als we dachten het gehad te hebben kwam het volgende. Er hebben heel wat tranen gevloeid. Steeds zag ik haar weer naast me opkrabbelen. Ze stond telkens weer op en dan stond ze ook echt weer. We praatten, we huilden en we vloekten. We gingen er op uit om mooie momenten te maken. We werden steeds sterker samen. Als het niet de gebeurtenissen om ons heen waren, dan was het haar gezondheid wel die een klap uitdeelde. Zo ook tijdens beide zwangerschappen. Longontstekingen en griepaanvallen hebben het beide keren niet makkelijk gemaakt. Beide keren liep het uit op een inleiding. Voor en tijdens de bevalling van Kyran heb ik gezien hoe ze gegroeid is. Ze stelde haar eigen wensen opzij en nam beslissingen waarvan ik niet dacht dat ze die zou nemen. Ze dacht aan haar gezondheid en aan die van ons tweede kindje. Ze nam ze zonder te twijfelen, haar instincten namen het over van haar gevoel. Ik heb haar oerkrachten gezien. Je zou er bijna bang van worden.
Mama van twee
De moeder die ik altijd in haar gezien heb, is ze nu ten voeten uit. Ze voedt de kleine helemaal zelf terwijl ze lichamelijk nog herstellende is. Ondertussen zorgt ze er ook nog voor de Liam de nodige aandacht krijgt. In haar ogen zie ik tussen de vermoeidheid het volledige geluk. Nog steeds doet ze het stemmetje voor knuffel Charlie, al slaapt ze bijna. Ik hoor haar lachen door de babyfoon en zie haar genieten tijdens het spelen met de kids op bed. Ze verzorgt ze zover zo momenteel kan en waar het even niet lukt zie ik haar balen. Weet je, ze is niet alleen mama van mijn kinderen, maar ook een stukje moeder van mijn vaderschap. We voeden onze kinderen samen op waarbij ze mij ondersteunt in nieuwe dingen. Zij heeft haar kennis en ik de mijne, en we ‘onderwijzen’ elkaar in wat we menen te weten. Menen te weten, want er bestaat geen handleiding voor een kind. Ze laat mij de papa zijn die ik wil zijn, die ik kan zijn en ze laat me verder groeien in deze mooie rol.
Niet alleen maar mama
Nee hoor, ze is niet alleen maar mamamateriaal. Ze is de vrouw waar ik van hou. Met al haar onhebbelijkheden, al haar irritatiepuntjes, al haar lieve blikken, al haar tedere momenten. Mijn praatpaal, mijn geweten en degene bij wie ik wil thuiskomen. Zij is degene die ik niet kwijt wil. Zij is mijn eigen meisje.

profielfoto author maarten

Schrijver: Maarten Fest

Geboren in 1982, getrouwd met Chantal en samen hebben wij twee zoontjes (2013 en 2016). Oprichter en eigenaar van Papa's wereld.

Leave a Comment

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *