Een ode aan mijn vrouw 2019

Het is al weer een tijdje terug dat ik een echte ode schreef aan mijn vrouw. Een stuk waarin ik vertel waarom juist zij bij mij past en wat ik waardeer in haar. Het wordt tijd om daar eens een vervolg aan te geven, vooral omdat het vandaag een speciale dag is. Vandaag, precies twaalf jaar geleden, zagen we elkaar voor het eerst en was het liefde op het eerste gezicht.

Dit wordt geen ode zoals ik eerder schreef, dit wordt er eentje die misschien wat rauwer is. Eentje die misschien iets beter te begrijpen is als je ons al langer kent en misschien komt het dan zelfs nog wel koud op je dak. Op dit moment kan ik niks anders schrijven omdat het geen tijd is voor zoetsappigheid. Deze ode gaat over waarom zij op dit moment een held is.

Geen gemakkelijk jaar

Je hebt van die momenten in je leven dat niet alles loopt zoals het zou moeten. Dat het lijkt alsof alles tegenzit. Dat je ziekenhuis in en uit loopt voor jezelf en voor je zoontje. Dat je dagelijks voor anderen aan het zorgen bent terwijl je eigen gezondheid ook niet al te best is. Tel daar een flink aantal vervelende gebeurtenissen uit het verleden bij op en een werksituatie die niet echt optimaal was, laten we maar zeggen. Daarnaast ook nog eens een dieet waarbij suiker en zuivel niet meer gegeten konden worden omdat je nog borstvoeding geeft. Slechte nachten met weinig slaap. Gooi het allemaal in één petje en tadaaaa….. het perfecte recept om in te storten en niet meer te zijn wie je eigenlijk bent. Niet meer kunnen reageren zoals je zou doen en geen fut meer hebben voor de leuke dingen in het leven. Je doet een tijdje alsof, zet een glimlach op, maar het liefste wil je gewoon weer naar huis. Yup, dat was 2018 in een notendop. Oh, maar wacht. Er komt nog meer. Ben je eindelijk bezig en heb je hulp gezocht. Zit je thuis aan jezelf te werken en probeer je zoveel mogelijk rust te pakken, breek je gewoon je been en zit je echt thuis. Zodanig dat je een relatie krijgt met de bank en Netflix.

Een krachtige vrouw

En dan schets ik een beeld van een gebroken vrouw. Tenminste, als je alles zo leest. Maar ik ken die vrouw een stuk beter, al heeft ze de laatste tijd steeds meer stukjes van achter haar masker laten zien. Al die tijd heb ik een vrouw gezien die vecht voor haarzelf en voor haar kinderen. Die keihard aan zichzelf gewerkt heeft en voor het eerst in heel lange tijd zelf hulp heeft gezocht om haar gedachten op een rijtje te krijgen. Iemand die dat doet en die hulp ook nog aanpakt is voor mij een held.
Als je voor je kind mee gaat doen aan een dieet en het daardoor presteert om in een half jaar tijd zo’n 18 kilo af te vallen, dan ben je voor mij een held. Dat ze daardoor weer een broeken van lang geleden past en een fantastisch uiterlijk krijgt waar haar glimlach nog mooier tot haar recht komt, dat is enorm mooi meegenomen.
Dat ze weer oprecht aan het lachen is en geniet van hele kleine dingen. Dat ze steviger in haar schoenen staat en zegt wat haar dwars zit, dat waardeer ik enorm.

Deze vrouw gaat nog wel even door met ontwikkelen tot een nog mooier mens dan dat ze al is. Steeds mooier van binnen en van buiten. Ik ben er trots op dat ik na twaalf jaar nog steeds naast deze vrouw mag staan. De vrouw die mij neemt zoals ik ben, met al mijn onhebbelijkheden. De vrouw waarmee ik nog veel meer tijd mee door wil brengen en leuke toekomstplannen mee wil maken.

Lieve schat, twaalf jaar hebben we rottige momenten verslagen. Wij kunnen dat aan, als we het maar samen doen.

Er rest mij nog maar één ding te zeggen: Ik hou oprecht heel veel van je!

Lees ook