Die ene speciale knuffel

Iedere ouder krijgt ze, tenminste als het goed is wel. Twee armen om je heen, een hoofdje op je schouders. Een dikke knuffel van je kind. De ene wat steviger dan de ander, soms een kusje erbij. Gewoon zomaar, omdat hij/zij je lief vindt. Voor het vertrouwen dat het in je heeft. En toch zijn er nog specialere knuffels…
Afgelopen week bracht ik Liam ’s avonds naar bed. We volgden ons normale ritueel. Omkleden, nachtluier aan, verhaaltje voorlezen en dan het bed in met een kus, kabouterkus (neuzen tegen elkaar wrijven) en een knuffel. Hij kroop heerlijk onder zijn dekentje, ik deed de lamp uit en ging weer in de stoel zitten tot hij zou slapen. Een minuutje later hoorde ik zachtjes snikken. Dat klopte niet. Normaal gesproken zou hij zonder problemen gaan slapen. Er was dus iets aan de hand, maar ik zou niet weten wat.
Op mijn vraag in het donker wat er was kwam geen antwoord, enkel nog wat meer zachte snikken. Rustig ging ik op mijn knieën naast het bed zitten en hield mijn gezicht met meer bij hem. Zo kon ik hem in het donker wat meer zien. Schele kip dat ik ben. Hij draaide zijn gezicht naar me toe en pakte met twee handen mijn wangen vast. Langzaam kwamen onze gezichten dichter bij elkaar en gaf hij mij zijn allerliefste en langste kabouterkus ooit.
Ondertussen keek ik in zijn ogen en zag de traantjes in de ooghoeken parelen. Zijn hele gezicht stond op standje treurig en ik voelde de brok in zijn keel die hem weerhield om te praten. Terwijl ik genoot van dit intense moment draaiden mijn hersenen overuren. Wat was er dat hem zo verdrietig maakte? Wat was er die dag allemaal gebeurd? Had ik net iets verkeerds gezegd?
Ik bleef maar malen totdat ik besefte dat Chantal enkele minuten daarvoor met Nala naar buiten was gegaan voor een avondwandeling. Normaal doe ik dit als de kleintjes slapen. Dat mama niet in huis was als hij sliep, dat klopte niet. Al snel kreeg ik de bevestiging dat ik het bij het juiste eind had. Zijn hoofdje knikte zachtjes en zijn stem piepte fluisterend. Rustig legde ik hem uit dat mama zo weer terug zou zijn en hij veilig kon gaan slapen. Zijn handjes lieten nog niet los en bleven me knuffelen. Zijn neus weer tegen de mijne. Zijn ogen stonden al weer iets vrolijker, nee opgeluchter. Hij zocht naar veiligheid, de zekerheid dat we vannacht weer allemaal thuis zouden slapen. Allemaal samen in een huis. Met deze knuffel der knuffels zei hij alles. Een knuffel om niet te vergeten.