De wraak van de poepninja

Vrolijk kruipt hij rond, maar toch heb ik het idee dat er iets niet klopt. Het schijnt dat ik daar af en toe een neus voor heb. Rustig stap ik wat dichterbij en krijg de eerste signalen binnen. Als ik hem oppak begint mijn neus te prikkelen. Even de romper optillen geeft me het antwoord wat ik al wist: POEP!
Hoppakee, weer een vieze luier. Het zit er weer helemaal vol mee. Smerige kwarklucht, bruine satésaus, stukjes maïs of groene drek. Elke keer in het weer een verrassing wat er in zit. Het eten van de avond ervoor valt een beetje te raden, hoewel ik over het algemeen wel weet wat er zijn mondje ingegaan is.
De vochtige doekjes liggen al klaar als ik de luier ga verwisselen. Die billetjes moeten nu eenmaal schoon voordat de nieuwe luier eromheen gaat. Die heeft immers geen stempelafdruk nodig van wat er nog op onderrug en billen zit.
Als je nu denkt dat die schone luier er zo omheen zit, dan heb je het mis. Alleen al het rompertje open krijgen is een opdracht op zichzelf. Spartelen met die voetjes en mijn handen ermee wegduwen levert de eerste vertraging op. Dan de luier uit. Mijn vingers worden op ninjawijze vastgepakt, waar komen die handjes toch telkens vandaan? Net als ik mijn vingers los heb, heeft hij ze met de andere hand weer te pakken. Alsof hij zegt: “Deze smerige luier is van mij en dat blijft hij, dus afblijven jij!”
Yes, de luier is los! Dit stukje van de slag heb ik gewonnen. Even inspecteren wat ik deze keer aantref. Paprika, worteltjes, de hele groentenafdeling komt voorbij in een bruingroene massa. Net als ik met zijn billen begin schiet een voetje recht op zijn doel af. Flats, recht in de poep. Snel grijp ik zijn beentje beet zodat hij het aankleedkussen en de omgeving niet kan bestempelen. Ondertussen probeert de poepninja zichzelf om te draaien om op zijn knieen te kunnen kruipen. Met een zwierige draai leg ik hem weer op zijn rug, zijn onderlijfje nog omhoog houdend. Het lijkt wel op een World Wide Wrestling greep die ik uitvoer.
Na een tijdje is dan eindelijk alles schoon en heeft de schone luier kans gekregen om ons te beschermen tegen een nieuwe golf van stinkende munitie. Die plakkertjes gingen overigens ook niet zonder slag of stoot, want weer werden mijn handen telkens weggeschopt en probeerde meneer zich om te draaien tijdens het vastmaken. Niet veel later zitten ook de drukknoopjes weer vast en is deze luierqueeste tot een geslaagd einde gekomen.
Of toch niet… met een snelle voetbeweging neemt de poepninja nog zijn laatste wraak. Vanaf de commode zie ik in slowmotion de open luier naar beneden gaan. Flats! Ik hoor hem in gedachten lachen: “Mwuhahahaha, je ontkomt niet aan mijn schijtwraak. Maak je maar vast klaar voor onze volgende strijd, nadat je deze hebt opgeruimd!”
Het enige wat ik nog kan denken is: “SHIT!”