Sinds ik stopte met werken in de kinderopvang is het een enorme achtbaan in mijn hoofd geweest. Voor het eerst in mijn leven stond ik zonder werk (op een 7-uurs contract na). Voor het gemak tel ik Fest Publishing, mijn eigen bedrijf, dan even niet mee. Hoewel ik al twee jaar twijfelde om te stoppen met die ene baan, wist ik niet wat ik anders moest doen. Mijn gezin heeft een stabiele financiële basis nodig. Het einde van die baan, betekende dat ik goed moest gaan nadenken wat ik nu eigenlijk wilde. Welke richting wilde ik op qua baan en met welk werk wil ik nog jaren door kunnen?

Een baan maken van mijn favoriete bezigheid

Iets wat ik al heel lang geroepen heb, is dat ik van bloggen graag mijn werk zou willen maken. In een redactie zitten, samen artikelen bepalen en daarna lekker tikken over allerlei onderwerpen. Dat dit niet makkelijk zou worden, daar was ik mij van bewust. Zonder opleiding in die richting, maar met genoeg praktijkervaring besloot ik de poging te wagen. Ik zette mijn in de praktijk opgedane kennis gewoon in mijn vernieuwde cv. Sollicitatiemails op vacatures of gewoon een open sollicitatie sturen naar verschillende bedrijven zorgden ervoor dat ik twee keer op gesprek mocht komen. Helaas zonder resultaat, maar wel met nieuwe sollicitatie-ervaring.

En toen was het raak

Via het UWV kwam ik een vacature tegen voor een baan bij een fotovakzaak waar ze op zoek waren naar een tekstschrijver voor hun website en webshop. Na enkele keren meedraaien als test werd besloten om de poging te wagen. Zo’n 30 tot 40 uur per week bracht ik door in een kantoortje onder de grond zonder daglicht en begon bestaande teksten in de webshop aan te passen, nieuwe artikelen toe te voegen in een systeem dat ik tot dan toe nog niet kende. De kennis over de producten werd beetje bij beetje groter. Door corona moest ik regelmatig vanuit huis werken met een Discord-verbinding met de werkvloer. Mijn thuiskantoor breidde ik uit met een groot scherm en toetsenbord aangesloten op de laptop om beter te kunnen werken. De werktijden gecombineerd met de tingieterij waar ik nog een contract had van 7 uur was niet te doen. In overleg met de gieterij besloot ik om daar te stoppen. Naar mijn idee zat ik op mijn plek bij de fotovakzaak, tenminste voor de komende tijd toch wel.

Of toch niet?

Het noodlot sloeg toe, in eind januari kreeg ik zelf het virus te pakken en zat met zware hoofdpijn thuis achter het scherm te werken. Halverwege de dag kreeg ik de melding voor een videocall met kantoor waarin we een evaluatie over de proefperiode zouden doen. Als een bom kwam het nieuws dat ze helaas niet met mij door zouden gaan. Ergens mistte er iets, al wisten ze niet precies wat. Over mijn werk en inzet waren ze tevreden, maar ergens paste ik niet in het team. Iets waar ze de vinger niet op konden leggen. Voor mij vanuit het niets, zat ik weer zonder baan.

Zware psychische dreun

Ik was trots op mezelf dat ik binnen een half jaar een nieuwe baan gevonden had na de kinderopvang. Een baan in de richting waar ik naar op zoek was, of in ieder geval een baan waar ik de nodige extra ervaring op kon doen. Dat dit van korte duur was in combinatie met genoeg afwijzingen vooraf, was een harde klap. Ik zat weer thuis zonder werk, terwijl ik dat sinds mijn zestiende nog nooit had meegemaakt. Terug naar het ontvangen van een uitkering. Mijn handje ophouden bij de instanties omdat er geen inkomsten waren. Zo zit ik niet in elkaar en een hele tijd heb ik mij dan ook aardig nutteloos gevoeld. Zelfs een slechte vader en echtgenoot omdat ik mijn gezin niet genoeg financieel kon ondersteunen.

HELP! Ik raak in paniek

Bladerend door vacatures wist ik niet meer waar ik op moest reageren. Banen die niet helemaal bij mij pasten, waar ik de diploma’s niet voor had, te weinig uren, te weinig loon, te weinig ervaring. Ik wist het niet meer. HELP! Bladerend door vacaturesites schoot de paniek mij al snel om het hart. Hartkloppingen en zweet op het voorhoofd omdat het mij niet lukt om iets fatsoenlijks te vinden. De stress zorgt ervoor dat ik telkens na een half uur al moet opgeven. Ik leid mezelf af met het schrijven van blogs, aanpassen van de site, gesprekken met andere bloggers en potjes Pokémon op de Switch. Tussendoor laat ik de hond uit, doe klusjes in huis en doe wat extra huishoudelijke taken. Helemaal stil zitten doe ik dus niet, maar het voelt alsof ik stil sta.

Samen graven in mijn hoofd

Via het UWV roep ik hulp in. Mijn persoonlijk begeleider weet precies bij wie ik moet zijn. Al snel begin ik met het invullen van competentie- en persoonlijkheidstesten. Er komt iets uit wat ik al een beetje aan het ontdekken ben over mezelf: ik ben een generalist. Zelf noemde ik het eerst oppervlakkig, nergens echt goed in maar wel multifunctioneel inzetbaar. Met hulp van de begeleidster wist ik dit om te buigen, ik heb dan misschien geen expertise, maar ik pak wel alles aan. Het ene moment kan ik producten staan produceren en het andere moment zit ik achter de computer teksten te schrijven om vervolgens een uur later een winkel te bemannen. Een radertje dat de grotere raderen laat draaien. Maar ja, wat voor vacature past daarbij? Hoewel veel werkgevers iemand als ik kunnen gebruiken, zijn ze vaak op zoek naar iemand met een expertise. In mijn hoofd was ik dus een stuk verder, maar qua baan nog niet.

Dan maar lukraak solliciteren

Ik besloot buiten mijn comfortzone te gaan solliciteren. Functies waarin ik een ondersteunende rol zou hebben of waar ik als gastheer anderen wegwijs zou kunnen maken. Via instanties die mensen die er al even uit liggen aan het werk proberen te krijgen kreeg ik vacatures binnen als portier bij een bouwterrein. Dagpasjes aanmaken, administratie, vracht binnen laten komen en op de juiste plekken laten lossen etc. Nadeel, het zou slechts voor een jaar zijn met geen kans op verlenging. Een baan waar ik heel gelukkig in zou worden? Ik denk het eerlijk gezegd van niet, maar wel beter dan mijn handje ophouden voor een uitkering. Daarbij zou ik kunnen werken aan nieuwe competenties die ik in toekomstige banen weer zou kunnen gebruiken.

Vlak voor mijn sollicitatiegesprek…

Een half uur voordat ik mijn online sollicitatiegesprek zou hebben voor die portiersfunctie, kreeg ik een telefoontje vanuit de tingieterij. Er zat weer veel werk aan te komen en er was weer mogelijkheid om extra personeel te betalen (corona-crisis-dingetje). Aangezien hij mijn capaciteiten kende, wilde de eigenaar graag dat ik in een nieuwe functie terug zou komen. Meer in de productie waarbij ik nieuwe dingen zou gaan leren. In eerste instantie voor een half jaar, maar als de klanten zouden blijven komen en ik genoeg zou leren, dan is er de mogelijkheid tot een verlenging. Plots stond mijn wereld weer even op zijn kop. Twee lopende sollicitaties waar ik gesprekken voor aan het voeren was en een aanbod voor een tijdelijke baan.

Kiezen voor een half jaar bij de een of een jaarcontract bij de ander

Pfff, dat is nog eens lastig ineens. Ga je dan voor een baan waar je een jaar aan de slag gaat in een compleet nieuwe functie waarbij geen kans is op verlenging is, of kies je voor het bekende met nieuwe uitdagingen voor een half jaar waarbij daarna misschien kans is op langer? Mijn hart zei het laatste, al wilde mijn hoofd nog niet meteen mee. Beide banen gingen uit van 38 tot 40 uur per week en de lonen gingen elkaar niet ver uit de weg. Voordeel van de gieterij is dat ik direct in een warm bad terecht zou komen en waar ik meer kon regelen rondom de opvang van de kinderen. De reistijd van tien minuten lopen tegenover ruim een uur openbaar vervoer was ook een enorm pluspunt. Maar misschien is dat warme bad nog wel het belangrijkste. Ik wist dat ik gewaardeerd zou worden en uitgedaagd om nog meer uit mezelf te halen.

En toen stond ik ineens achter de gietmachine

Dinsdag 17 mei liep ik voor het eerst de gieterij weer binnen als personeel. Dat had ik sinds december niet meer gedaan. Wel tussendoor voor enkele freelance opdrachten voor hun website via Fest Publishing. Even lekker inkomen met het afbramen van miniaturen en wat inpakwerk. De dag erna eindelijk weer achter de gietmachine om duizenden voorwerpjes per dag te produceren. Binnen een week was ik weer in mijn element, al was het fysiek veel zwaarder dan ik het afgelopen jaar gewerkt had. Waren het vooral mijn vingers geweest die vele kilometers gemaakt hadden op een toetsenbord, nu moesten alle spieren weer aan de slag. De eerste paar dagen viel ik dan ook snel in slaap op de bank (tijdens) na het eten. Nu komt het ritme er langzaam in en weet ik steeds beter wat er van mij verwacht wordt. Lekker aan de slag dus, met een heleboel leuke projecten die er aan gaan komen.

Maar Papa’s wereld dan?

Ja, Papa’s wereld is het laatste jaar ook hard gegroeid en er komen steeds vaker betaalde opdrachten binnen. Die blijf ik ook nog steeds doen. Twee weken heeft alles stil gelegen wat schrijfwerk betreft om daarna weer aan de slag te gaan. Tijdens de laatste paar weken zonder baan was ik begonnen om het menu geheel aan te passen, een klus die nog flink wat tijd nodig heeft. Stukje bij beetje aanpakken. Ondanks de drukte van een 38-urige baan probeer ik in de avonduren nog wat meters te tikken. Dat ritme ben ik weer langzaam aan het terugvinden. Wees dus gerust, de artikelen zullen blijven komen. Sterker nog, je hebt er zojuist eentje gelezen.

---