De verbazingwekkende vijf

Zijn kleine beentjes volgden de onze. Soms renden ze voor ons uit, soms sjokten ze er een beetje achteraan. In zijn handjes af en toe het briefje met de route die we liepen. Zijn ogen speurden bomen en lantaarnpalen af naar gele pijlen met een rood puntje. Voor het eerst liepen we samen een wandelmars. Met een leeftijd van nog géén drie jaar, liep hij met ons de vijf kilometer van de Kalorama wandeltocht mee.
Wandelen met mijn vader
Toen ik nog een kleine jongen was, liep ik regelmatig met mijn vader wandelmarsen. Vroeger had hij zelf samen met zijn broers bij een wandelvereniging gezeten en heeft hij een heel stel marsen gelopen. Dit deed hij later met mij een beetje over. Niet in verenigingsverband, maar gewoon op zaterdag of zondag voor de lol. Samen een wandeling door de natuur. Over het algemeen de marsen in en om Nijmegen waar we konden komen met de bus, of waar mijn moeder ons kon afzetten. Zij liep niet mee, behalve met de Avondvierdaagse.
Na de wandelingen met mijn vader wilde ik vaker gaan lopen. Via iemand uit onze wijk kwam ik bij een wandelvereniging terecht en startte ik met trainen voor grotere afstanden. Grappig, ik zat ineens in de voetsporen van mijn vader. Echter wel met een verschil, ik heb uiteindelijk de Nijmeegse Vierdaagse twee maal gelopen. Hij had deze mars wel op zijn wenslijstje staan, maar heeft het nooit gelopen.
De wandelschoenen weer oppakken
De laatste wandelmars voor mij was de Vierdaagse van 1997. Daarna viel het stil. Het viel niet meer te combineren met de korfbalwedstrijden op zondag en mijn knieën wilden niet helemaal meer. In 2013 nam ik Nala mee op pad voor een eerste officiële wandeling die ik kon bijschrijven in mijn wandelboekje. Het was drie maanden voor Liam’s geboorte dat ik besloten had dat ik de wandelschoenen weer vaker wilde gaan oppakken en zo ook de tijd voor onze hond kon nemen. Ik startte toen direct met tien kilometer wandelen. Beviel goed, maar helaas werd de motivatie om vaker te lopen door alle drukte weer wat minder. Toch is het altijd blijven kriebelen. Vorig jaar mei liep Chantal met me mee met de Kalorama wandeltocht met Liam in de drager. Onze eerste familiewandeling.
Een familiewandeling
Afgelopen zaterdag maakten we ons thuis klaar voor een gezellige wandeling. Alles in de tas, een flinke voeding voor Kyran vooraf. Nala aan de lijn. De draagdoek en de drager mee voor de kids. Vooraf hadden we besloten dat we wilden kijken hoever Liam zelf zou gaan lopen voordat hij de drager in wilde. Gezellig mee op de rug. Hij kreeg zijn eigen startkaart bij het startbureau. Daar kregen we wat verbaasde blikken dat het mannetje ging lopen. Het leuke was dat we ze later op de dag nog veel meer gingen verbazen. Na een flinke plas op de wc (go Liam!) gingen we op weg. We kwamen langs een dierenweitje met witte pauwen en nieuwsgierige schapen, wandelden door het bos en gingen op zoek naar kabouters.

Kleine winnaar
Zijn kleine beentjes stapten door, soms wat twijfelend en een beetje moe, dan weer vol goede moed en ferme tred. Telkens als hij een gele pijl zag wees hij het aan en vond zichzelf helemaal geweldig dat hij weer ‘gewonnen’ had. Ook al zagen wij de pijl al lang, hij had het toch als eerste gezien. Vlak voor de rustplek wilde hij gedragen worden. Met de rust in vooruitzicht probeerde ik hem nog een stukje verder te laten lopen. Dat lukte zonder te mopperen en vrolijk liep hij door. Bij de rust snel een plas (Yeeeeh, weer op de wc!) en als beloning alvast een ijsje. De eerste drie kilometer zaten er op. Wauw, hij liep al meer kilometers dan zijn eigen leeftijd. De rust was bij Verpleeghuis Kalorama, de naamgever van deze wandelmars. Bijzonder voor mij is dat mijn vader hier vroeger werkte als ziekenbroeder. Ondanks dat ik er nooit echt een bezoek heb gebracht aan de inwoners of het personeel, voel ik toch altijd een klein beetje een band met het gebouw. Tijdens het rusten werd ons een snoepje aangeboden ter promotie van Het Nijmeegs Lopertje. Lekker hoor, en meteen een leuk focuspunt voor Liam die er telkens heen liep. Zo scoorde hij al snel zijn tweede snoepje. Als het aan hem gelegen had, had hij de hele kraam leeg gesnoept.
Van verschillende lopers kreeg hij al een opgestoken duim en een ‘goed zo’ te horen als ze in de gaten kregen dat Liam ook mee liep. Ze waren verbaasd dat zo’n klein mannetje er al drie kilometer op had zitten. Eerlijk gezegd waren wijzelf ook erg verbaasd en hadden gedacht dat er al lang een huilbuitje zou zijn geweest dat hem per se moesten dragen. Na het rusten liepen we allemaal weer vrolijk verder. We zouden langs het stukje met de kabouters komen. Hij wist door eerdere wandelingen daar de puntmutsen zelf al te vinden en op sommige momenten spurtte hij dus voor ons uit. Dat die energie er nog in zat zeg. Twee straten voor de finish was het eigenlijk al wel op, maar we wilden zien dat hij deze meters nog vol kon maken om echt de vijf dan ook helemaal zelf gelopen te hebben. Met de belofte van een echte medaille in het vooruitzicht liep onze winnaar weer door om als eerste de deur door te gaan. De meneer van het startbureau geloofde ons in eerste instantie niet, maar al snel kreeg hij door dat Liam toch echt vijf kilometer zelf gelopen had. Het werd al snel opgepikt door andere lopers die naar zijn medaille wezen en vroegen of hij ook echt gelopen had. Yup, onze kleine kampioen liep zijn eerste wandelmars helemaal zelf.
Als hij het zelf wilt als hij groter is, dan wil deze papa zijn loopmaatje wel zijn. Samen wandelen. Misschien zelfs wel met mama,Kyran en Nala erbij.