Gastblog: Ik heb altijd al kinderen willen hebben. Toen ik tiener was dacht ik dat dat heel simpel zou zijn. Ik fantaseerde over het krijgen van een vriendinnetje, dan al heel snel trouwen en kinderen krijgen. Maar in de praktijk bleek dat best wel tegen te vallen!

Ik wil ook graag

Elke dame op wie ik verliefd werd wees me af. Voor meer details daarover verwijs ik je naar mijn blogpost “Hoe de liefde mij vond”. Toen de kinderen van mijn broer al wat groter begonnen te worden en zelfs al met relaties bezig waren, begon ik steeds wanhopiger te worden. Wanneer was ik nou eens aan de beurt?

“Hij wil toch graag vrijgezel blijven”

Toen ik de dertig al gepasseerd was maakte een familielid een opmerking die ik nogal vervelend vond. Ze zei heel casual dat ik helemaal geen behoefte had aan een partner of een gezin en dat ik het helemaal prima vond om vrijgezel te blijven. Nou, dat heb ik haar flink laten weten! Ik schrok een beetje van mezelf toen ik duidelijk geïrriteerd antwoordde dat ik wel degelijk nog altijd de stille hoop had om een vrouw te vinden met wie ik een gezin kon stichten.

Eerste stapjes in de liefde

Toen leerde ik een heel lieve meid kennen die warempel iets in mij zag! Ze was niet zozeer verliefd, maar na veel aandringen gaf ze me toch een kans. Ik was helemaal opgelucht en ik wist zeker dat het nu goed zou komen met mijn kinderwens. Zij was namelijk best wel wat jonger dan ik en misschien zouden we wel drie of vier kinderen kunnen krijgen. Toen we een half jaar verkering hadden vroeg ik haar om met me te trouwen, omdat ik zo gauw mogelijk ons gezinnetje wilde creëren. Ze zei ja, maar ze bleef twijfelen en uiteindelijk maakte ze het toch nog uit.

Ik bleef om me heen kijken en nieuwe vrouwen leren kennen. In het jaar dat ik veertig zou worden kwam mijn ex bij me terug. Zou het dan toch nog wat kunnen worden? Maar ook deze keer lukte het niet en uiteindelijk bleef ik alleen achter.

Kinderwens loslaten

Toen ik 42 was had ik mijn kinderwens al min of meer losgelaten. Ik zou het nog steeds wel leuk vinden om een wat jongere dame te vinden met wie ik alsnog een gezinnetje kon starten, maar die hoop werd steeds kleiner en mijn kinderwens kwam een beetje op een laag pitje te staan. Ik accepteerde mijn leven als vrijgezel en ik had me alleen nog maar voor de fun ingeschreven bij een paar datingsites.

Een vriendin met kinderen

Via een nieuwe christelijke datingwebsite leerde ik Marijke kennen. Zij had al drie kinderen uit haar vorige huwelijk, dus dat was voor mij eerst wel even slikken. Ze gaf ook aan dat er geen vierde kind meer zou komen, dus een eigen kind zou er voor mij helaas niet in zitten. Toch zag ik iets in haar wat ik tot nu toe nog bij niemand had gezien. Marijke paste zo goed bij me dat ik de keuze maakte om er toch voor te gaan.

Ik kreeg een vaderrol

Enkele keren per jaar moest Marijke met de kinderen een reis maken naar hun biologische vader. De eerste keer dat ik mee ging mocht ik achter het stuur. Wat een geweldig gevoel was dat! Voor het eerst in mijn leven voelde ik me het hoofd van een gezin en dit was een heus gezinsuitje waarbij ik de papa was. De kinderen zagen mij ook vanaf het begin als hun nieuwe vader. Onze jongste zoon verkondigde op school dan ook op de eerste dag vol trots dat zijn vader hem uit school zou halen. Daardoor gingen er bij de juffen meteen allemaal alarmbellen rinkelen, want ze waren bang dat hij het over zijn biologische vader had en vanwege de bezoekregeling mocht die niet zomaar de kinderen uit school halen. In paniek belden ze meteen Marijke op en die hielp ze graag uit de droom.

Onze weg vinden binnen een nieuw gezin

Omdat de oudste twee jongens een lichte verstandelijke beperking hebben, is hun opvoeding nogal wat moeilijker dan bij “normale” kinderen. Ze hebben veel behoefte aan structuur en ze doen wat ze zelf denken dat goed is in plaats van naar ons te luisteren. Voor mij als autist is dat extra moeilijk, omdat ik weinig kan hebben. Dat heeft vooral in het begin best wat spanningen opgeleverd, maar desondanks hebben Marijke en ik ons als ouders heel goed staande weten te houden. Ik moest eerst wel groeien in mijn vaderrol, maar dat gaat me nu al heel goed af.

Instanties op afstand

Ook de instanties hebben zich veel met de kinderen bemoeid. Marijke en ik hebben moeten praten als Brugman om instanties als Jeugdzorg en de Kinderbescherming op afstand te houden, maar uiteindelijk is dat toch gelukt. Zo hebben we onze kinderen altijd een veilig thuis weten te bieden. Doordat wij voor ze gevochten hebben als leeuwen, hebben we ze een vrolijke en onbezorgde jeugd kunnen bieden.

Samen bereikt

De boys zijn nu alle drie in hun vroege tienerjaren en ik ben als vader heel trots op wat voor stoere kerels ze zijn geworden! We moeten ze natuurlijk nog steeds wel regelmatig flink bijsturen, maar ik vind dat we al een heel eind met ze gekomen zijn. Die laatste paar jaar tot hun volwassenheid gaan daarom ook zeker lukken, daar ben ik van overtuigd.

Het is zij én de kinderen

Ik ben een trotse stiefvader. Veel stiefvaders gaan alleen maar met de moeder omdat ze haar leuk vinden, maar geven geen biet om haar kinderen. Zo heb ik dat nooit gezien. Als je iemand leuk vindt, moet je haar kinderen er ook bij accepteren. Het is een package-deal en als dat je niet aanstaat, moet je er niet aan beginnen.

Kinderwens toch vervuld

Het enige wat ik zo jammer vind is dat mijn eigen vader er niet van kan meegenieten. Hij overleed al toen ik 27 jaar oud was, dus toen ik Marijke leerde kennen was hij al vijftien jaar niet meer onder ons. Ik ben ervan overtuigd dat hij trots op mij was geweest. Het opvoeden van de kinderen van iemand anders is geen makkelijke taak, maar het geeft bijna net zoveel voldoening als met je eigen kinderen. Op deze manier is mijn kinderwens toch nog uitgekomen. Wie had dat ooit gedacht?

Deze blog is geschreven door Wietze de Boer met enkele redactionele aanpassingen door Papa’s wereld. Meer lezen van Wietze? Lees dan verder op Wietze’s Writings
Gebruikte afbeelding via Pexels