In de derde editie van ‘De papa van’ vertelt Lizette van Reismuts.nl een mooi verhaal over de band met haar vader. Haar zoontje Mats werd op een wel heel bijzondere dag geboren. Een dag die helpt om een datum nooit meer te vergeten en die een cirkeltje rond maakt.

Geheimzinnige briefjes

Zo lang ik me kan herinneren was mijn papa veel aan het werk en mama thuis bij de kinderen. Een traditionele rolverdeling dus. Papa was dol op zijn werk. En hij vond het belangrijk om hard te werken om er zo voor te zorgen dat ons gezin het goed had. Ik was papa’s kleine meisje. Hij vond het leuk om me te verrassen met kadootjes. Met kerst bijvoorbeeld maakte hij geheimzinnige briefjes met aanwijzingen waarmee ik het hele huis doorzocht op zoek naar een kadootje.

“Ik bleef papa’s meisje”

Ook nadat ik op mezelf ging wonen bleef ik papa’s meisje en was papa mijn hulp en raadgever. Moest er iets opgehangen worden, dan kwam hij. Wilde ik naar een andere energieleverancier, dan zocht hij het met me uit. Zo kon ik altijd op hem bouwen. Was het uit met een vriendje, dan kon ik rekenen op mijn vaders schouder om op te huilen, maar vooral op afleiding om weer te kunnen lachen.

Toeren op de motor

Op een dag besloot ik mijn motorrijbewijs te halen en een motor te kopen. Papa vond het weer leuk om dat ook weer op te pakken en kocht ook een motor. Samen maakten we meerdere keren per jaar motortochten. Dat vond ik altijd super gezellig. Want naast motorrijden vonden we ook de pauzes belangrijk om ergens lekker te eten en gezellig te kletsen.

Karaktervol

Papa en ik lijken qua uiterlijk en ook karakter veel op elkaar. We zijn levensgenieters, ondernemend en optimistisch. Ook zijn we beiden koppig. En onze passie kan soms doorslaan in drift. Dat botste natuurlijk wel eens, maar daar zijn we altijd goed uit gekomen.

Hij overleed aan iets onbenulligs

Bijna drie jaar geleden werd papa ziek. Hij kreeg vage klachten en begon zich minder lekker te voelen. Er vonden allerlei onderzoeken plaats en steeds weer bleek er iets anders mis te zijn. Uiteindelijk bleek hij leukemie te hebben. “De variant waar je gewoon honderd mee kunt worden”, zei hij nog vrolijk. Dat mocht niet zo zijn. Vooral het laatste jaar was papa behoorlijk ziek. Even heeft hij in een hospice gewoond. Wonderbaarlijk knapte hij daar zo op, dat hij weer naar huis mocht. Een jaar later overleed hij toch. Eigenlijk aan iets onbenulligs. Want die leukemie heeft hem er inderdaad niet onder gekregen. Het zoveelste bijkomende kwaaltje wel.

Spontane momenten zijn onvergetelijk geworden

Vooral in de laatste jaren hebben we bijzondere herinneringen gemaakt. Spontane momenten zijn onvergetelijk geworden, zoals op die ene dinsdagavond dat mijn man en ik hem in een rolstoel uit het ziekenhuis meenamen om in een sterrenrestaurant te gaan eten. Ook de gesprekken over vroeger, die ik noteerde in een soort dagboek, vond ik heel fijn en waardevol. Hij kon zo boeiend en levendig vertellen over zijn avonturen als jonge vent. Het afscheid en het gemis is me heel zwaar gevallen. Nu, twee jaar verder, gaat er nog geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk en wenste dat hij er nog was. Dat lijkt me ook logisch, want ik hou zo onwijs veel van hem. Mijn zoontje is geboren een jaar later op de dag van de uitvaart. Ik ben niet heel gelovig of zo, maar dat maakt de cirkel voor mijn gevoel wel rond. Alsof het zo moest zijn. Helaas kan ik hem alleen foto’s laten zien en verhalen vertellen. Kleine Mats lijkt ook wel op zijn opa’s. Dat vind ik mooi. Dan is het toch een beetje waar wat ze zeggen, papa leeft in ons voort.

Dit is één van de verhalen uit een wekelijkse serie. Elke zaterdag verschijnt er een nieuwe ‘De papa van‘ waarin telkens een andere schrijver verteld over de band met zijn of haar vader. Wil jij jouw verhaal over je vader ook delen, neem dan contact met ons op. We sturen je dan een vragenlijst die je kunt gebruiken als handleiding tijdens het schrijven.