De geboorte: het voortraject

Ik rijd een zwangere vrouw in een rolstoel door het ziekenhuis. Bij de balie van verloskunde melden we ons: “Hoi, we komen voor een inleiding.” Een blik in de computer en we mogen met de dame mee naar een wachtkamer waar de verpleging ons zal komen ophalen.

Niet veel later komt een verpleegster ons halen. Chantal herkent haar nog van de ziekenhuisopname van een aantal weken terug. Fijn, een soort van bekend gezicht voor haar. Ze installeert ons in de bevalkamer, sluit alvast een monitor aan om een hartfilmpje van de uk te maken en geeft uitleg over de gang van zaken aan de hand van een standaard protocol. Bij het weg gaan zorgt ze nog even snel voor een glas thee voor Chantal en een lekkere bak koffie voor deze aanstaande papa.
De verloskundige is de volgende die komt kijken. Koude handen op een warme buik voelen hoe de kleine erbij ligt. Samen met een in te werken collega verteld zij nog eens wat ons te wachten kan staan. Iets technischer en smeuïger dan het eerste verhaal. Doordat zij gisteren bij het inleidingsbesluit was is ze wat verder ingelezen en meer bekend met de situatie dan de verpleegkundige en kan ons daarom al een andere route voorleggen.
De longarts maakt het zorgplaatje compleet. Er wordt gesproken over het medicijnenplan om zo goed mogelijk adem over te houden. Zowel tijdens als na de bevalling.
Nog een nieuw gezicht komt binnen. Van deze worden we ook vrolijk. Een dame met dienblad met lekkere shakes die op het tafeltje gezet worden. De vitamientjes zijn dus ook vertegenwoordigd.
Na overleg tussen alle artsen is komt de verloskundige weer terug. Tijd voor de beoordeling van de ontsluiting. Als man kan ik zeggen dat ik dit in een andere setting toch een stuk leuker gevonden had. Ondertussen hoor ik allerlei nieuwe termen door de kamer klinken en vraag ik wat ze betekenen. Je wilt toch een beetje weten waar ze het over hebben. Zo blijkt Chantal een multipara (zwangerschap van een tweede of volgende kind).
Besloten werd om de vliezen al te gaan breken. Na wat gepurk met een oversized haaknaald lukt het. Shit, nou mag ze niet meer in bad wat ze zo graag wilde. Douchen mag wel, als de hartmetingen voorbij zijn tenminste.
Ondertussen schrijf ik aan deze blog en houd wat berichten bij die op de blog binnen komen. Je moet de tijd toch een beetje door te zien komen. Tegelijkertijd praten we wat en vertellen elkaar hoe we het tot nu toe beleven.
Wat fijn dat tot nu toe alles in overleg gaat. Chantal heeft haar eigen idee bij de bevalling en merkt dat ze die constant wat moet bijstellen. Ik kan me de teleurstelling wel een beetje indenken. Zelf ga ik gewoon mee met de flow en probeer ik helder mee te blijven denken. We zitten in een ziekenhuis met goede zorg met heel wat mensen die verstand hebben van zaken. Deze keer wordt er ook meer naar Chantal gekeken als overlegspartner dan destijds. Logisch aangezien ze vandaag een heel stuk gezonder en helderder is als toen. Maar toch, het gaat er nu menselijker aan toe dan het medische karakter van toen. We beseffen ons wel allebei dat de artsen uiteindelijk wel knopen kunnen doorhakken om alles zo veilig mogelijk te houden. Veilig voor zowel Chantal als de uk.
Na het breken van de vliezen krijg je altijd een beetje een rommeltje. Even lekker douchen is dan niet verkeerd. Terwijl de verloskundige haar onder de douche helpt, begin ik alvast met het verwijderen van de onderleggers. Hé, als je luiers kunt verschonen, dan kan dit ook.
Terwijl Chantal onder de warme douche staat om op natuurlijke wijze de weeën een beetje op te wekken, komt de catering weer binnen. Als een echte man bestel ik haar eten alsof we in een chique restaurant zitten, waar we nooit zijn geweest. Of papa ook wat wilt? Tuurlijk, een linzensoepje en geitenkaassalade zorgen voor wat vulling.
Helaas doet de douche nog niet veel. We kunnen weer zeggen dat het een vrolijke bevalling wordt, want zelfs de weeën worden opgewekt. Weliswaar met medicijnen, maar ach.
Een uurtje na opstarten beginnen de eerste weeën te komen. Nog niet heel sterk, maar al wel sterk genoeg om te beslissen om de dosis niet omhoog te gooien. Op dit moment is de dosis op het laagste niveau om geen weeënstorm te ontketenen. Een vervelende gebeurtenis die bij de bevalling van Liam helaas wel gebeurde. Van die situatie hebben we dus geleerd.
Omdat het Radboud ook een opleidingsziekenhuis is krijgen we het aanbod om mee te doen aan een test van een nieuwe wijze van registratie van weeën. Ze komen hierop omdat bij de bevalling van Liam het niet goed te meten was. Deze manier werkt niet met een strakke buikband, maar met een soortgelijke sticker zoals bij een hartfilmpje gebruikt wordt. Geen bijwerkingen, maar enkel wat plaksel op de buik. We gaan in op het aanbod aangezien we beiden van mening zijn dat als iets ons helpt, een ander hopelijk ook kan helpen. Als we dan mee kunnen werken aan zo’n onderzoek zonder er zelf schade van te ondervinden, waarom dan niet. En ja, het was een succes. De weeën werden goed geregistreerd en als ze richting het toilet moest, dan hoefden ze enkel een kabeltje te ontkoppelen maar bleef de sticker op de juiste plek zitten. Bij opnieuw aankoppelen dus geen gezoek meer.
Het ging niet zo hard, de stijging van de weeën. Regelmatig keek ik op het schermpje en zag boogjes ontstaan. Als ik dan zei: “Daar komt er weer eentje.”, kreeg ik al snel een: “Dat voel ik zelf ook wel!” naar mijn hoofd geslingerd. Nee, gelukkig geen gescheld. Deze keer ook niet als grapje.
Het was een kwestie van wachten. Een beetje bloggen, een beetje een spelletje spelen op de telefoon (The Simpsons Tapped Out) en af en toe eens een babbeltje met de verpleegsters.
Tegen 16:00 uur werd de dienst gewisseld. Ineens stond daar een mannelijke verloskundige in opleiding. Shit, een man! Deze man gaat straks bij mijn vrouw met zijn vingers …. Lul niet, eikel. Die man is hiervoor opgeleid. Die weet wat hij doet, heeft verstand van zaken. Waarom zou een man dit werk niet kunnen doen! Een paar seconden had ik last van territoriale driften die ik met mijn verstand kon uitschakelen. Later op de dag zou hij ons vertellen dat er in Nederland, als hij afgestudeerd zou zijn, slechts ongeveer vijftig mannelijke verloskundigen zouden rondlopen. Hij zou er eentje van zijn.
Hoe het deze dag verder ging?
Dat lezen we in het tweede deel: De geboorte: een bizar spektakel (nog niet online)