Na 13,5 jaar gaat mijn dagelijkse avontuur in de buitenschoolse opvang stoppen. Ooit rolde ik dit werk in en nu is het tijd om door te rollen naar een nieuwe uitdaging. Het afgelopen jaar is het steeds meer gaan kriebelen en jeuken om een andere kant op te gaan qua werk. Een kant waarin de
Heel Nederland is in de greep van Corona. We blijven massaal thuis om niet besmet te raken met het virus. Werken zoveel mogelijk vanuit geïmproviseerde kantoortjes in eigen woning en we worden ineens juf of meester voor onze kinderen. Dagelijks komen er nieuwe initiatieven om in contact met elkaar te komen en om het anderen
Ik heb me altijd afgevraagd wat ik zou doen als ons land in een oorlogssituatie terecht zou komen. Zou ik onderduiken met mijn gezin, vluchten of de wapens oppakken? Nu het hele land in een Corona-crisis terecht is gekomen stel ik mezelf opnieuw de vraag.
Ongeveer vier jaar geleden maakten we kennis met Annemiek. Een vrouwtje met zelf gehaakte vesten, een modderkeuken in de tuin en een voorkeur voor houten speelgoed. We zaten bij haar aan tafel, dronken een kop thee en babbelden wat over Liam en Kyran. Chantal mocht bijna weer gaan werken naar haar verlof en bij onze
Het onderwijs staakt, alweer. Ouders zitten met hun handen in het haar, want waar moeten de kinderen opgevangen worden. Een dag extra naar de kinderopvang? Maar ook daar is de rek er aardig uit. Voor de stakingen van morgen en vrijdag biedt niet elke kinderopvangorganisatie meer een oplossing. Eerlijk, ik begrijp het wel en zal
Ik moest wat doorgeven aan mijn collega op het schoolplein en liep naar buiten. Daar stond ik even stil, letterlijk en figuurlijk. De kinderen waren heerlijk aan het spelen en ik besefte dat dit de laatste keer was dat ik dit hier mee zou maken. Straks zou mijn sleutel overgedragen worden aan mijn opvolger. Nog
Als pedagogisch medewerker krijg je altijd te maken met afscheid nemen van kinderen. Ze worden te oud voor de bso, ze gaan naar het middelbaar onderwijs of de werkdagen van ouders veranderen. Soms wordt het afscheid wat drastischer. Deze keer ga ik afscheid nemen van ongeveer honderd kinderen tegelijk. Mijn werkplek gaat veranderen.
Als pedagogisch medewerker kom je er niet onderuit. Het is één van de dingen waar je het meest tegenop ziet. Omdat je niet weet of alles goed gaat, omdat je niet weet hoe de kinderen reageren en omdat het altijd wat stress met zich meebrengt: een brandoefening. Vandaag was ik aanwezig als observant als onderdeel
“Zien we je dan nooit meer terug?” Een vraag waar ik geen antwoord op kan geven aan de kinderen van mijn groep. Deze week is een week van afscheid nemen van heel veel kinderen. Van kinderen en ouders. Gezinnen waarvan nu het derde kind op mijn groep zit en die ik van 4-jarige heb zien