Daar stond ik als klein jongetje voor het duikelrek. Al mijn klasgenootjes maakten koprollen, behalve ik. Net zoals in de gymles ik niet verder kwam dan tien centimeter in het touw. Bij skateboarden lag ik op het bord zodat ik niet zou vallen. Nee, mijn zoontjes lijken totaal niet op mij. Ze zijn precies het tegenovergestelde.

Papa op een skateboard

Helm op en bescherming aan… Gaan met die banaan. Zonder vrees stappen ze op rolschaatsen of een skateboard. Verkeersdrempels waren leuke heuveltjes om te proberen, maar nu willen ze naar het skatepark. Ze gaan van de ramps af met volle vaart. Terwijl ik toekijk houd ik mijn hart vast. “Papa, kom je ook?” Als ik het al zie, dan lig ik in mijn gedachten al in de ambulance met gebroken armen en benen. Toch geef ik mezelf zo heel af en toe een schop onder de kont en probeer ik zonder succes op het skateboard te rijden. Hooguit dertig centimeter, maar misschien is dat al wel erg positief gesteld. Om een beetje mee te doen pak ik Liams step en rijd een rondje.

Lefpeuter

Terwijl ik een rondje maak, gaat Kyran met een noodgang van een hoge helling af. Liggend op een skateboard met armen en benen omhoog alsof hij Superman is. Een jochie van drie joelt van plezier en ik voel mijn ballen samenknijpen. Ik word er gewoon uitgereden door een peuter.

View this post on Instagram

De laatste tijd zijn wij vooral skateparken en – banen aan het ontdekken. De jongens genieten er heel erg van.

A post shared by Chantal (@chantalvdbruele) on Oct 6, 2019 at 12:20pm PDT

Naar de skatehal

Als je de mannen een enorm plezier wilt doen, dan neem je ze mee naar Waalhalla. Een indoor skatepark in Nijmegen. Voor een prikkie huur je daar een stuntstep, maar je kunt ook je eigen materiaal meenemen. Zonder last te hebben van het weer kun je jezelf hier helemaal uitleven. Zelf ben ik nog niet mee geweest, maar Chantal en de vader van een vriendje gaan zo af en toe eens. Meegaan staat nog steeds op mijn lijstje.

Klauterkabouters

Het is niet alleen het skaten en steppen wat ze meer durven. Ze zijn echte klauterkabouters. Klimmen overal in, springen overal overheen en kruipen overal tussen. Als ik hen vergelijk met mezelf van vroeger, was ik een echte angsthaas. Met schommelen ging ik niet zo hoog als zij doen en met klimmen durfde ik niet mijn been over de bovenste balk te zwaaien. Op een of andere manier ben ik altijd veel voorzichtiger geweest. Als vijfjarige je arm breken tijdens gymles helpt natuurlijk ook niet echt mee, maar zelfs daarvoor was ik het al. Gelukkig klim ik nu rustig met ze mee in de indoor speeltuin.

Achtbanen

Achtbanen zijn vaak nog een stapje te ver voor ze, al hebben ze in Duinrell allebei enkele ritjes gemaakt in een familiebaan. Ze proberen het wel. Zelf ga ik er pas in sinds mijn achttiende. Waar je me echt niet in krijgt zijn waterglijbanen. Vreselijk vind ik het om de controle over de rit kwijt te raken. De jongens vinden dit echter heerlijk. Nee, dan heb ik liever de veiligheid van een achtbaan.

Laat niks ze tegenhouden

Dat ze meer durven dan ik, moedig ik alleen maar aan. Het is zo fijn om zonder angst dingen te kunnen doen. Wat dat betreft heb ik mezelf vaak genoeg tegengehouden om misschien wel leuke dingen te doen. Zo heb ik vaak zat uitjes naar de kartbaan met mijn broer en zijn vrienden afgewezen. Vaak zat achtbanen misgelopen toen ik nog niet durfde en startte ik pas erg laat met mijn rijbewijs. Vaak zat heb ik gehoopt wat moediger te zijn. Wat dat betreft ben ik blij dat mijn mannen gewoon doen waar ze zin in hebben en zich niet zo snel laten tegenhouden.

Deze blog bevat affiliatelinks.