We liepen samen een rondje Pokémon Go op jacht naar nieuw uitgebrachte exemplaren en belandden in een restaurantje om iets warms te drinken. Niet veel later stond er een bord met hamburger en frietjes voor onze neuzen. Een breed glimlachend jongetje zat voor me. Ik zag aan hem dat hij genoot en dat zorgde ervoor dat ik me enorm goed voelde. Het was even nodig, want de laatste tijd gaat het niet altijd even goed tussen ons.

Tijdbommetjes

Al enkele weken zijn Liam en ik samen een stel tijdbommetjes. We kunnen momenteel weinig van elkaar hebben. Vermoeidheid en tijd te kort zijn de grootste oorzaken als ik goed naar mezelf kijk. We zien elkaar meestal voor schooltijd en als ik ’s avonds laat van het werk thuis kom. De weekenden staan vaak al snel volgepland met (leuke) afspraken. Doordat we elkaar meestal alleen maar zien als we te moe zijn, zijn kleine triggers al genoeg om boos op elkaar te worden. We laten het elkaar duidelijk weten als we het niet met elkaar eens zijn en negeren elkaar daarna meestal even. Na een tijdje komt er een knuffel en is het weer goed.

Net over de grens heen

Het is een kwestie van uitproberen, hoever kan ik gaan bij iedereen. Wat is het moment dat er echt een halt wordt gesteld. Maar het is ook een kwestie van niet meer kunnen stoppen, overprikkelt zijn en het niet meer aankunnen op dat moment. Rust nodig hebben die je op dat moment niet kunt pakken. Ik probeer het hem te geven, maar situatieafhankelijk lukt het me wel of niet. Ook bij mij is het een kwestie van hoe mijn bui is, hoe moe ik ben en of ik mezelf in die situatie kalm weet te houden. Ik ben van het duidelijk grenzen stellen en niet telkens de zachte aanpak waarin ik het foei-gevoel krijg. Liam kan daar niet altijd helemaal goed mee omgaan.

Samen rust pakken

Vandaag was een dag die volgepland stond met allerlei afspraken. We logeren bij omi en ze zouden naar allerlei plekken toe gaan en uiteindelijk nog op visite bij een vriendin. Eigenlijk was ik vandaag ingeroosterd op het werk, maar doordat er te weinig kinderen waren hoefde ik niet te werken. In plaats van vanavond, was ik gisteravond al hier aangekomen. Liam gaf duidelijk aan dat hij niet meewilde op pad met de rest. Thuis blijven en filmpjes kijken. Het alternatief om met mij mee te gaan op Pokémonjacht zag hij ook wel zitten. Mijn dagje alleen om te bloggen gooide ik direct om. We kregen de kans om samen even wat te doen in ons eigen tempo. Relaxt, niets moest.

Rondje lopen

Samen overleggen welke we wel of niet gingen vangen. Uitleggen dat als je een speciale vangt dit gewoon puur mazzel is en niet omdat je wel of niet goed speelt. Deze keer viel dat goed en pakte hij het op. Hij wil het graag zo goed spelen, net zoals hij dingen op school graag zo goed mogelijk wil doen en baalt als hij denkt dat hij iets niet goed kan. Samen een gevecht winnen en ondertussen eigenlijk ook een dagje samen winnen. Aangezien alles zo relaxt ging besloot ik een stukje verder te lopen richting winkelcentrum om daar samen wat te gaan drinken. Tijdens het eten hadden we het erover dat het zo gezellig was. Daar gaaf hij al aan dat hij het fijn vond dat niet iedereen erbij was, dan was het zo druk. Zijn hoofd had even rust nodig. Eigenlijk vond ik het ook enorm knap dat we in het winkelcentrum nog even een paar winkels in en uit moesten. Zelfs nog even de speelgoedwinkel in zonder zeuren om speelgoed, maar om even te kijken welke dingen er leuk zijn.

Uitpuffen

Na een flinke wandelroute, denk van ongeveer zes kilometer zo bij elkaar, waren we eerder thuis dan de rest. Met volle magen ploften we neer op de bank en keken wat Lego-filmpjes op Netflix. Allebei zo moe dat we met moeite onze ogen open hielden. Lekker knus tegen elkaar aan. Een lange middag rustig samen. Daar waren we beiden even aan toe.

Deze blog bevat affiliatelinks.