“Mijn kind heeft allemaal bultjes en de dokter zegt dat er niks aan de hand is. Wat vinden jullie hiervan? Ik heb een foto erbij gezet.” Een moeder wantrouwt haar arts en vraagt hulp bij alle ouders op een Facebookgroep. Die blijkt vol te zitten met allemaal dokters die het beter weten.

Alles delen

Facebook barst van de papa- en mamagroepen. Allemaal vaak heel gezellig. Een beetje kletsen over het eerste plasje op het potje, vriendjes die komen spelen of over welk thema er nu weer bedacht moet worden voor een kinderfeestje. Mama’s en papa’s laten maar graag hun mening weten en delen tips uit voor de leukste dingen. Maar het kan ook de andere kant op gaan.

Gediplomeerd door het leven

Als het om de gezondheid van onze kinderen gaat, weten ze alles ineens beter dan de artsen. Bij elk plekje op de huid en bij elk hoestje wordt een online diagnose gesteld. “Nee, dat heeft de dokter echt helemaal verkeerd gezien. Ik zou een andere raadplegen als ik jou was, want volgens mij is het dit.” Soms gaat het zelfs zo ver dat een arts compleet belachelijk wordt gemaakt en wordt er op niet subtiele wijze duidelijk gemaakt dat hij/zij het vak niet beheerst. Best logisch, want elke ouder heeft vlak voor de geboorte van hun kind een jarenlange studie gezondheidszorg gevolgd. En via de online cursussen via andere ouders wordt de kennis dagelijks bijgespijkerd.

Mijn kind heeft een wond die we moeten verzorgen. We moeten de arts bellen als het ontstoken is. Nu komt er allemaal groen vocht uit. Hoe weten we of het ontstoken is?

Niets is wat het is

Elk kuchje is direct een verschrikkelijk griepvirus. Een blauwe plek krijg je echt niet zomaar van een keer stoten. Een knal tegen het hoofd is per definitie een zware hersenschudding waar je een CT-scan van moet laten maken. Een kind dat braakt is niet normaal, want dan gebeurt niet als je te snel gegeten hebt.

Overbezorgd

Zijn we niet gewoon te overbezorgd om onze kinderen? Hebben we als kind niet allemaal een keer de waterpokken gehad, de mazelen overwonnen of een sneetje in de duim? Oh wacht, we zijn er niet dood aan gegaan. De dokter heeft geen noodingrepen moeten doen omdat er een scheetje dwars zat.

Mijn kind heeft harde bultjes in de nek en achter zijn oren. Ze doen geen pijn, maar het worden er steeds meer. Wie weet wat dit is? Moet ik hiermee naar de dokter?

Hypochonder?

Dat we allemaal voor onze kinderen willen zorgen is logisch. Dat we ze voor alles willen beschermen is onrealistisch. Waar ik me zorgen over maak is dat we in een angstcultuur gaan leven betreft de gezondheid van onze kinderen. Als ik de vragen in de groepen lees vraag ik mezelf wel eens af of dat ouders niet hypochonder aan het worden zijn. Willen ze zo graag dat er meer aan de hand is met hun kind dan dat er daadwerkelijk is? Vinden de raadgevers het niet gewoon heerlijk om andere ouders op stang te jagen of denken ze echt de waarheid in pacht te hebben?

Uit de ogen van mijn kindje komt heel veel pus. De dokter zegt dat het ontstoken is, maar vond het wel meevallen. Nu moet ik er een zalfje op smeren en het telkens schoonmaken. Wat vinden jullie wat dit is?

Waarheid zoeken

Kritisch zijn is prima, twijfelen mag. Niet elke gestelde diagnose is de juiste, dokters zijn net als mensen en hebben het ook wel eens mis. Laten we de expertise van de dokters toch ook eens voor waar aannemen. Gebruik de medicijnen zoals ze bedoelt zijn, volg een advies op. Vertrouw je het niet helemaal, vraag het diezelfde arts dan nog eens zodat hij/zij de extra uitleg kan geven die je nodig hebt. Blijf alsjeblieft niet shoppen totdat je een antwoord krijgt wat je wel bevalt. De waarheid kan wel eens heel anders liggen.

(*) Om vragen niet te kunnen herleiden zijn de quotes in dit artikel aangepaste teksten van daadwerkelijk gestelde vragen. Het is niet mijn bedoeling om de vraagsteller belachelijk te maken.