Na 13,5 jaar gaat mijn dagelijkse avontuur in de buitenschoolse opvang stoppen. Ooit rolde ik dit werk in en nu is het tijd om door te rollen naar een nieuwe uitdaging. Het afgelopen jaar is het steeds meer gaan kriebelen en jeuken om een andere kant op te gaan qua werk. Een kant waarin de kinderopvang of een combinatie daarmee steeds minder goed past. Nu is het tijd om mezelf een stukje opnieuw uit te vinden en de volgende stap te maken in mijn carrière.

Het kriebelde niet meer zo

Na op verschillende locaties gewerkt te hebben binnen de buitenschoolse opvang was de verhuizing naar de laatste locatie voor mij een moment dat ik al deels ging beseffen dat het werk steeds minder vreugde bracht voor mij. Ik miste de combinatie met andere taken waarin ik het reilen en zeilen op de locatie voor mij en mijn collega’s beter kon faciliteren. De bedrijfscultuur is in loop der jaren steeds meer veranderd en steeds meer taken begonnen binnen de vaste werktijden te vallen. In een relatief korte werkdag kwamen steeds meer taken te zitten. Jarenlang heb ik mezelf telkens 150% ingezet en werkte vele uren extra. Nam bijna geen vrije dagen of vakanties op en viel in zodat collega’s dat wel konden doen. Was ik een keer ziek, dan voelde ik me schuldig dat ik niet op de werkvloer stond en begon eigenlijk altijd weer te vroeg met werken. Vorig jaar kwam ik voor het allereerst in mijn leven lang ziek thuis te zitten. Tijdens deze periode was het voor het eerst dat ik mijn werk niet miste en dat ik mezelf niet schuldig voelde er niet te zijn. Voor het eerst stond ik zelf op de eerste plaats. Die gewaarwording is het eerste echte moment geweest dat ik merkte niet meer op mijn plek te zitten qua werk.

Samen in gesprek

Mijn clustermanager merkte het. Ze zag niet meer de sprankeling in mijn ogen als we het over het werk hadden, maar die was er wel als ik vertelde over nieuwe teksten die ik aan het schrijven was. Samen gingen we in gesprek met de hr-adviseur om eens te kijken welke mogelijkheden er waren binnen- en buiten het bedrijf. Samen kwamen we tot de conclusie dat de werkwensen steeds verder uit elkaar komen te liggen. Het werd tijd om afscheid van elkaar te nemen op de best mogelijke manier. Per 1 september neem ik daarom officieel afscheid van de buitenschoolse opvang. Vrijdag 27 augustus, de laatste vrijdag van de zomervakantie is dan mijn laatste werkdag. Samen met de sluiting van de week, eindigt mijn werk.

Mezelf opnieuw uitdagen

Naast werken in de buitenschoolse opvang, ben ik al ruim zeven jaar bezig met het schrijven van teksten en blogs. Het afgelopen jaar heeft dat een enorme vlucht genomen en merk ik dat ik mezelf daarin steeds meer aan het ontwikkelen ben. Als ik kijk naar blogs uit de beginjaren schrik ik nog wel eens over de kwaliteit van toen. Het verschil met nu is gigantisch groot en alleen daardoor al kan ik zien hoever ik hierin gegroeid ben. Sinds april 2021 heb ik mezelf ingeschreven bij de KvK en ben ik officieel voor mezelf begonnen onder de naam Fest Publishing. Dat betekent dat ik niet meer alleen ‘voor de lol’ blogs schrijf, maar ook steeds meer in opdracht. En weet je, dat bevalt me enorm goed. Het wordt tijd om een nieuwe fase van mijn leven in te gaan en van carrière te gaan switchen. Doe ik dat nu niet, dan wellicht nooit meer. Naast het werken aan mijn eigen bedrijf, ga ik op zoek naar een plek waar ik meer kan leren over het vak van content marketing. De weg naar het schrijversvak is eigenlijk best grappig, want het vloeit juist voort vanuit de kinderopvang. Papa’s wereld startte ik nadat ik mijn serie ‘vader in de kinderopvang‘ niet af kon maken doordat het personeelsblad stopte.

Advies van vrienden gaf deels de doorslag

Of ik niet al eerder had moeten stoppen met de kinderopvang? Misschien eigenlijk wel qua kriebels. Financieel kon het gewoon niet en zelf was ik er ook nog niet klaar voor. Met de ontwikkelingen die ik vooral het laatste jaar heb doorgemaakt, is er een compleet nieuwe wereld voor me geopend. Met goede vrienden als Rob en Amanda waar ik flink wat gesprekken mee gevoerd heb, kwam ik tot de conclusie dat er een andere toekomst op mij ligt te wachten. Ze gaven mij dat zelfvertrouwen dat ik nodig had en wisten precies de juiste kwaliteiten te benoemen die ik bezit en zelf nog niet helemaal door had. Voor mezelf had ik de knoop eindelijk doorgehakt, maar dat moest thuis ook nog goed besproken worden. Deels had ik dat al gedaan, maar die gesprekken met Rob en Amanda heb ik echt nodig gehad om goed onder woorden te brengen waarom ik echt wilde stoppen. Gelukkig zag Chantal in wat mij al langer knaagde en ging akkoord met mijn besluit. Het werd daarmee ook een beetje een gezamenlijk besluit, al ben ik wel zelf degene geweest die over ons lot beslist heeft. Het wordt een tijdje financieel iets minder, maar gaan we wel uitkomen. Met deze beslissing zorgt er ook een beetje voor dat ik werk ga maken van mijn bucketlist aangezien ‘nieuw werk’ daar al een tijdje op staat.

Slikken op het werk

In mijn hoofd begon ik al een beetje afscheid te nemen van het werk. Berusting in mijn besluit. Het gekke is dat ik sindsdien weer wat meer van de middagen op het werk aan het genieten ben en de fijne momenten met de kinderen extra binnenkomen. De spontane knuffels komen extra hard aan. Dat ze met mij in het atelier aan de slag willen of vragen of ik meedoe aan een spelletje doen me beseffen hoeveel ik voor ze beteken. Ik ben een deel van hun vrije tijd en een groot deel van de kinderen vindt het fijn dat ik bij ze ben. Er zijn de laatste tijd dan ook een aantal momenten geweest dat ik even wat heb moeten wegslikken. Zeker op de momenten dat zij nog niet wisten dat ik afscheid ga nemen. Gek eigenlijk, dat ik nu zo enorm bewust ben van die kleine momenten die dit werk zo speciaal maken. Misschien is dat juist omdat ik weet dat er een einddatum is en er minder druk ligt om dagelijks de werkwijze per kind opnieuw uit te vinden.

Vertellen aan collega’s, kinderen en ouders

Mijn besluit stond al vast, maar ik vertelde mijn collega’s nog niks totdat mijn beslissing officieel was. Thuis schreef ik een tekst aan ze waarin mijn besluit onderbouwd uitgeschreven stond. Deze wilde ik ze eerst laten lezen voordat ik mondeling toelichting wilde geven. Als ik het eerst mondeling zou doen, dan komen de verkeerde woorden en onderbroken worden door vragen en opmerkingen zou er voor zorgen dat ik de belangrijkste dingen zou vergeten. Ja, ik schrijf beter dan dat ik praat. Beter afgewogen en kan beter overbrengen wat er op mijn hart ligt. De schok was groot, al hadden ze het ook wel een beetje zien aankomen. Ook bij hen was het duidelijk dat die sprankeling er minder was.

De teleurstelling was er bij de kinderen en van sommigen kreeg ik een knuffel of ze kwamen even met me praten. Voor sommigen is aanstaande donderdag de laatste keer dat ze mij zien, voor anderen ben ik er de hele zomervakantie nog. Er zijn er een paar bij waar ik een extra band mee heb omdat ik ze op andere locaties al meegemaakt heb. De tijd met hen samen is dan ook langer als met de meesten van de groep. Als je van een ouder hoort dat hun zoontje thuis heeft gezegd: “Gaat mijn Maarten weg?” dan doet me dat echt wel wat. Afscheid nemen van de kinderen is niet makkelijk. Voor een deel ga ik het dan ook wel missen. Gelukkig snappen veel ouders mijn keuze en zien ze dat als ik nu de switch niet maak, ik het misschien nooit meer ga doen. Het laatste wat ik wil is later spijt hebben om deze keuze niet te maken.

Een dikke dank je wel

In 13,5 jaar heb ik veel geleerd over het vak kinderen verzorgen en opvoeden. Op mijn werk leerde ik hoe ik het thuis wel of niet wilde doen en andersom was dat ook het geval. Ik leerde hoe ik met situaties om moet gaan, al ben ik daarin nog lang niet uitgeleerd. Ieder kind heeft zijn eigen handleiding die stukje voor stukje ontdekt moet worden. Daarin ligt het aller moeilijkste van de kinderopvang, de individuele wensen en nodigheden voor een kind om te kunnen groeien en bloeien. Dank je wel aan al mijn collega’s vanaf de eerste locatie tot nu om mij daarin te begeleiden en dank je wel dat jullie openstonden voor mijn input in jullie handelswijze. Dank je wel aan alle ouders die de zorg van hun kind deels aan mij toevertrouwden. En als laatste, dank je wel aan alle kinderen voor de mooie, lieve, verdrietige, boze, vrolijke en uitbundige momenten die ik met jullie heb mogen beleven. Dankzij iedereen van de afgelopen 13,5 jaar ben ik als persoon gegroeid en ben ik deels de persoon geworden die ik nu ben.

Open voor werk

Nu ik met de kinderopvang ga stoppen, krijg ik meer tijd om te investeren in Fest Publishing. Eerst maar eens alle samenwerkingen die al te lang op de stapel liggen wegschrijven. Eens goed gaan bedenken welke diensten ik precies wil gaan aanbieden. Een nieuwe blogsite erbij?
Voor vaste inkomsten ga ik op zoek naar een baan die in het verlengde van het bloggen ligt. Welke baan dat precies gaat worden weet ik nog niet, daar wil ik mezelf verder in gaan ontwikkelen. Een nieuwe carrière gaan ontdekken. Weet jij iets voor mij, laat het me weten,. De leukste banen vind je via je netwerk zeggen ze wel eens. Ik sta open voor nieuw werk in een nieuwe bedrijfssector.

Tijd voor een nieuwe toekomst!