Onze vrijheid is een mooi gegeven. Jarenlang hebben soldaten en burgers voor onze vrijheid gevochten. Om ons te bevrijden van de bezetter met een verkeerde ideologie. Daar heb ik eerbied en respect voor. Toch was ik vandaag niet echt van plan om te herdenken.

Oorlog op tv

Elk jaar kijk ik wel naar een oorlogsfilm, bekijk ik rond 4 en 5 mei wel enkele documentaires of luister ik naar de verhalen van mensen die in de tijd van de Tweede Wereldoorlog van alles hebben meegemaakt. Dit jaar heb ik daar niet zo’n behoefte aan en zap door naar de volgende zender. Hoe belangrijk het ook is dat we niet vergeten, momenteel heb ik andere dingen aan mijn hoofd.

Geschiedenisles

Vorig jaar nam ik nog rustig alle tijd om met Liam te praten over wat er toen is gebeurd. Oorlog en onschuldige mensen die gedood werden. Dat we nu op 4 mei dodenherdenking houden en op 5 mei de vrijheid vieren. Wat het betekent om in een oorlogssituatie te wonen. Dat niet iedereen uit Duitsland de vijanden van toen waren. Dat tijden veranderen en dat je niet mensen van nu mag beoordelen op wat er toen door anderen is gedaan. Dat wat eens onwaarschijnlijk was, nu gewoon vriendschappen zijn geworden.

Het is nu te veel

Dit jaar vond ik het te veel. Liam is een jongen die zich het leed van anderen heel erg aantrekt. Die verdrietig kan worden omdat hij iets niet eerlijk vindt voor een ander. Het coronavirus speelt al enorm door zijn hoofd. Dat er mensen ziek van worden, dat je niet te dicht bij elkaar mag komen. Maandag weer voor het eerst naar school moeten en vandaag noodgedwongen voor het eerst weer naar de vakantie-bso. Nog meer om over na te denken zou hem helemaal over laten lopen. De Grote reden om het dit jaar even te laten voor wat het is. Zelfs nu het vijfenzeventig jaar geleden is.

Gelokt door een viool

Het was tijdens het naar bed brengen dat ik in mijn hoofd een kleine gedachte had bij de slachtoffers. Terwijl de jongens aan het tandenpoetsen waren hoorde ik buiten een trompet de Last Post spelen. Door mijn slaapkamerraam keek ik naar de overkant. Het was de buurvrouw met een viool. Nog nooit had ik op die manier de Last Post gehoord. Deels ook wel logisch, want het bleek Taptoe te zijn, de Nederlandse variant. Normaal enkel gespeeld door militairen, maar deze keer bij uitzondering door mensen thuis. Bijzonder. Ik bleef staan kijken en maakte een foto. Na twee minuten stilte speelde het strijkinstrument het Wilhelmus. Normaal heb ik daar niet zoveel mee, maar de treurnis die doorklonk in het spel had me te pakken. Met slechts enkele streken was ik meegenomen in een kleine herdenking. Ik klikte op ‘versturen’ waardoor de buurman de foto ontving met daarin een soort van dankjewel.

Vrijheid met een randje

Een halve minuut later zaten mijn vingers weer in de pot zalf om Kyran in te smeren. Lag Liam een boekje te lezen en hij had uit zichzelf de elektrische tandenborstel van zijn broertje in de oplader gezet. Het leven hier in huis gaat door. Door in de vrijheid waarvoor toen gevochten is. Al beleven we die nu even op een heel vreemde manier. Met z’n allen in een gevecht tegen een virus met iets minder vrijheid dan we gewend zijn.