Nog voordat Liam geboren werd maakte ik een houten bordje met zijn naam er op. Een draakje op een wolk. Deze heeft tot afgelopen week op de deur van zijn slaapkamer gehangen. Aangezien de jongens samen op een kamer slapen, is het niet echt eerlijk dat de naam van Kyran er niet bij staat. Ooit had ik al een ontwerp gemaakt, maar die is er nooit van gekomen. Daar moest verandering inkomen.

Iets met ridders en Lego

Af en toe moet ik me gewoon even creatief uiten. De decoupeerzaag ter hand nemen en daarna rustig aan de slag met verf. Afgelopen weekend had ik zo’n bui. Onverwachts kreeg ik op vrijdagochtend een paar uurtjes vrij en besloot deze nuttig te besteden. Een idee voor het ontwerp van een nieuw naambordje had ik al. Het moest iets met ridders zijn en Lego.

Naambordje, ridders, dat kon niet anders worden dan een schild. Ja, een wapenschild zoals je dat ziet familiewapens. Uit de verkleedkist pakte ik het schild van de jongens als omtrekvorm. Met een rond doosje van een spelletje maakte ik iets meer vorm in de buitenlijn. In het midden moest een Lego-hoofdje komen. Oorspronkelijk had ik een woest kijkende uitgekozen om na te tekenen, maar er was iemand in huize Fest die vond dat het wat vriendelijker moest. Zo gezegd, zo gedaan. De Albert Heijn uitsteekvormpjes waren prima geschikt om de eerste letters van de namen om te trekken. Dan nog twee printjes van een legoblokje, waarvan eentje gespiegeld, en alle elementen waren aanwezig.

Zagen en schuren

Tijd om de omtrekken op het hout te zetten. Leuk detail is het hout dat ik gebruik. Dit zijn nog steeds restpartijen van de boom die ik zes jaar terug voor de kinderkamer heb gemaakt. Het naambordje met de draak komt hier ook nog vanaf. Wie wat bewaard heeft wat. De decoupeerzaag ging al snel de grote lijnen van het schild langs en ter plekke bedacht ik dat het hoofdje in reliëf moest. Dat stuk lag er een paar minuutjes later ook naast. Schuurmachientje erbij en de randjes werden mooi glad.

De eerste kleurtjes

Tijd voor verf, acrylverf. Het Lego-hoofdje een egale gele kleur en na het drogen lijntjes potlood die daarna met zwarte verf werden overgetrokken. Het schild was een ander verhaal. Met een liniaaltje werd eerst een rand getrokken rond het hele schild. Overal een centimeter van de rand af. Daarna verdelen in vier ongeveer gelijke vlakken. Het afgetekende hoofdje in het midden gaf duidelijkheid waar de rest van de elementen moesten komen. Korte tijd later waren de grote vlakken ingevuld met een kleurtje, meteen de rand maar meegepakt. Droogtijd en dus tijd voor een bakkie koffie.

Ondertussen keken de kids op de achtergrond naar een filmpje en telkens liet ik ze de vorderingen zien. Af en toe kwamen ze naast me zitten om te zien wat ik aan het doen was. Kyran probeerde telkens zo dichtbij te komen dat ik de kwast niet eens meer kon bewegen. Nee, ze mochten me niet helpen deze keer. Dit was mijn projectje. Ik wilde iets voor ze maken, iets speciaals.

Zwaard aan diggelen

Na het bakkie koffie pakte ik een houten zwaard van Kyran waar iets teveel mee gespeeld was. Het gerepareerde handvat was nu echt compleet gebarsten. Daar kon echt niet meer mee gespeeld worden. Het lag al een tijdje op het kleine kamertje bij de knutselspullen. Ooit zou ik er wel iets mee maken en die tijd was nu gekomen. Het zwaard moest één worden met het schild en dus tekende ik lijntjes waar het gezaagd moest worden. Daar stond de kleine man met mij buiten bij de decoupeerzaag. Zonder pardon ging de zaag door het zwaard. Eigenlijk verwachtte ik een heel stel tranen op het moment dat het eerste stuk er af ging. Maar nee, gelukkig was hij alleen maar heel benieuwd en had ik het blijkbaar goed uitgelegd van te voren.

Droge verf

Droge verf geeft groen licht voor de volgende stap. Het tekenen van de legoblokjes. Hiervoor gebruikte ik een trucje. Het uitgeprinte plaatje knipte ik geheel uit om de omtrek uit te kunnen tekenen. Hierna knipte ik deeltje voor deeltje weg en zo kon elke lijn erbij gezet worden. Net zo lang tot het hele blokje klaar was. Omdat er twee blokjes gemaakt moesten worden, deed ik het handigheidje twee keer. Lijntjes klaar, verven maar.

Dan de letters nog. De K en de L. Oorspronkelijk wilde ik ze er gewoon opschilderen, maar het reliëf van de steekvormpjes op het schild zag er wel erg leuk uit. Met een blik op Chantal was de kogel al snel door de kerk, de vormpjes zouden de kleur krijgen die de jongens uitgekozen hadden. Aangezien ze van plastic gemaakt zijn, was één laagje acrylverf niet genoeg. Diezelfde dag nog lagen er drie lagen dik op.

Plechtige onthulling

De één na laatste stap brak aan. Alles samenvoegen. Het lijmpistool spoot de hete lijm op de onderdelen en daarmee zat alles binnen de kortste keren vast. Een beetje rustig werken maakte het dat er geen lijmdraden overal aanhingen. Best wonderlijk, want dat gebeurt me namelijk meestal wel.
Voor de allerlaatste stap moest ik toch nog even naar de plaatselijke bouwmarkt. Alle montagekit uit de schuur was uitgedroogd. Ik koos voor een hele sterke dubbelzijdige tape voor de bevestiging aan de slaapkamerdeur. In alle rust plakte ik het schild op de plek waar het de komende jaren moet blijven hangen. Het enige wat er toen nog moest gebeuren was de onthulling. Twee jongens die de trap op kwamen lopen en even later met een dikke glimlach voor hun vernieuwde slaapkamerdeur stonden.