Je hebt vaders die alles voor hun kinderen doen. Bijvoorbeeld naar een ander land reizen, enkel om de kinderen te zien. Zo’n vader was de papa van Tina. Voor Papa’s wereld schreef zij over de mooie momenten die ze samen hadden en over het verdriet hem te moeten missen.

Vroeger

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 6 jaar was. Het was een vechtscheiding, die ons alle drie (ik heb nog een broer en een zus) ontzettend raakte, er was veel verdriet en boosheid bij mijn beide ouders, wat zijn weerslag had op ons. Na de scheiding heeft mijn vader altijd zijn best gedaan om er voor ons te zijn. Toen ik 10 was, emigreerden wij vanuit Suriname naar Nederland met mijn moeder. Mijn vader kwam elke schoolvakantie naar Nederland en bleef dan ook gedurende de gehele vakantie, dit deed hij minstens twee keer per jaar (met kerst en de zomer).

Na de scheiding, toen wij nog in Suriname woonden, had mijn vader een actieve en verzorgende rol in ons leven. Hij kwam bijna elke avond langs om ons te zien en in het weekend waren wij bij hem.

Toen ik klein was, was mijn vader alles voor mij. Ik adoreerde hem in alles wat hij deed. Toen ik volwassen werd, viel hij een beetje van zijn voetstuk omdat ik toen ook zijn niet leuke kanten (die wij allemaal hebben) te zien kreeg. Hier heb ik eigenlijk altijd wel moeite mee gehad, dat ik afstand moest doen van het perfecte plaatje dat ik altijd van hem had gehad, niet eerlijk, maar wel waar.

Kerstavond 2018

Mijn vader is kerstavond 2018 overleden, hij was 89. Ik was toen net 50 geworden. Hoewel hij al 89 was, had ik nog zoveel met hem willen delen. Ik mis onze dagelijkse telefoongesprekjes, onze wekelijks bezoekjes, koffiedrinken, zijn vast gewoontes als je binnenkwam, te veel om op te noemen. Wij zijn vorig jaar verhuisd vanuit het Westen naar Friesland en ik heb zo vaak gedacht, oh, wat zou hij dit leuk hebben gevonden.

Onze relatie

De relatie met mijn vader was goed. Wij belden elkaar elke dag en ik bezocht hem 1 tot 2 keer per week. Als we samen waren, gingen we altijd samen koffiedrinken, bij hem thuis of bij ons eigen vertrouwde koffietentje bij hem om de hoek. We deden boodschappen en we namen altijd samen het nieuws in de krant door. We moesten dan om elkaar lachen want we ergerden ons elke keer weer aan de negatieve manier waarop het nieuws werd gebracht. Als ik binnenkwam, schoof hij de krant naar me toe en zei, ‘hier, kun je je weer ergeren, goed voor je bloeddruk’ (ik heb namelijk een hele lage bloeddruk).
We keken samen naar sport op tv. Hij volgde alles: voetbal, tennis (alle grand slams) en hij was altijd voor degene die hij het sympathiekst vond. Eigenlijk was hij nooit voor iemand, maar altijd tegen degene aan wie hij een hekel had 😉. 
Wij hadden ook hetzelfde (sarcastische) gevoel voor humor en zelfspot. Daar ben ik wel blij mee, tenminste meestal 😉.

Mijn mooiste herinneringen

Ik heb meerdere mooiste herinneringen aan mijn vader. Graag deel ik er hier twee: 

Ik ben altijd een vroege vogel geweest, ook als kind. Toen ik een jaar of 4/5 was ging ik ’s ochtends vroeg naar beneden en kroop ik bij hem op schoot. We zaten dan stilletjes bij elkaar, elkaars gezelschap was genoeg.

De tweede was eigenlijk een paar weken voor hij ging.

Hij had een redelijk goede dag (hij was ziek) en we zaten in het verzorgingshuis waar hij verbleef beneden koffie te drinken. Hij pakte mijn hand en bedankte mij (en ook mijn broer en zus) voor het geweldige leven dat hij -dankzij zijn drie kinderen en zijn twee kleinkinderen- had gehad.  Dit heeft mij zo ontroerd dat hij ondanks die laatste paar maanden dat hij ziek was zich realiseerde dat hij een mooi leven had gehad. Hij was blij met zijn kinderen en kleinkinderen en hij roemde het personeel in het verzorgingshuis. Hoewel hij niet meer wilde leven, bleef hij toch positief.

Ik mis je zo 

Het gebeurt op de meest onverwachte momenten, een liedje, een verhaal over een bijna doodervaring, iemand die vertelt over een boek. Op zijn crematie hebben we drie nummers van Jim Reeves gespeeld, elke keer als ik nu Jim Reeves hoor, denk ik aan hem. My way van Frank Sinatra, was hij ook zo een fan van, hebben we ook gedraaid. Laatst luisterde ik naar de radio en ze speelden de versie van Herman Brood en ik brak gewoon. Soms droom ik van en over hem. Ik mis mijn vader nog elke dag en ik ben nog steeds verdrietig.  Ik denk dat we dat allemaal nog wel zijn. Natuurlijk gaan de scherpe kantjes eraf: dat allesoverheersende verdriet en verdoofde gevoel dat is er niet meer, maar toch. Soms voel ik me ook schuldig, omdat hij toch op leeftijd was, 89 jaar, dat is toch fantastisch en altijd een goed leven gehad. Als ik dan hoor dat er een jong iemand ziek is geworden, is overleden of verongelukt, voel ik me schuldig omdat hij toch 89 is geworden.

De vader van mijn man is op 42-jarige leeftijd overleden, toen mijn man zelf 2,5 jaar oud was, hij heeft hem nooit gekend. En ik? Ik had het geluk mijn vader 50 jaar bij mij te hebben! Laatst vertelde ik dat aan mijn nicht en haar man dat ik mij daarover schuldig voel en dat het mij belemmert om erover te praten met mensen die ook hun vader of moeder kwijt zijn geraakt. Mijn (aangetrouwde) neef zei toen, ‘je zit niet meer in het rouwproces, je bent alleen nog steeds verdrietig omdat je je vader mist en dat mag en dat zal altijd mogen’. En die opmerking helpt mij enorm. En nu, elke keer als ik verdrietig ben, zeg ik tegen mezelf, ‘Tina, je mag best verdrietig zijn, je had een leuke papa en je mist hem en dat is oké’.

Meer van Tina lezen, kijk dan op De Keyzer Virtual Support.

Dit is één van de verhalen uit een wekelijkse serie. Elke zaterdag verschijnt er een nieuwe ‘De papa van‘ waarin telkens een andere schrijver verteld over de band met zijn of haar vader. Wil jij jouw verhaal over je vader ook delen, neem dan contact met ons op. We sturen je dan een vragenlijst die je kunt gebruiken als handleiding tijdens het schrijven.