Vaders zijn niet altijd mannen die hun kinderen knuffelen. Sommige laten liever zien dat ze van hun kinderen houden door dingen voor ze te doen. Door er voor ze te zijn. Zo’n man was de vader van Karolien. Zij schrijft haar verhalen op Venefica’s Blog en maakte speciaal voor Papa’s wereld een verhaal over haar vader.

Opschrijven wat mijn vader voor iemand was en wat hij voor mij en ons gezin betekende is moeilijk. Niet alleen omdat hij enkele jaren geleden overleed, maar vooral omdat hij geen man was om in een vakje te plaatsen. Was hij een vader die je lief zou noemen? Nee. Hartelijkheid en warmte waren niet vanzelfsprekend voor hem. Ik kan me geen knuffels of kussen herinneren. Maakte hem dat tot een mindere vader? Niet voor mij. Hij was er namelijk wel voor ons wanneer we hem nodig hadden. Met name in de praktische zin. Wilden we een keertje naar de bioscoop (25km van huis)? Geen probleem, hij bracht ons met plezier en kwam ons een paar uur later weer ophalen. Stonden we met fietsproblemen langs de weg? Binnen een mum van tijd werden we opgepikt. En dat bleef zo, zelfs toen ik 100 kilometer verderop ging wonen. Want zo was hij, zo stond hij bekend: als iemand op wie je kon rekenen als je praktische hulp nodig had.

De geniale man

Hoe zag – en zie – ik mijn vader? Als iemand die ontzettend intelligent was. Een man die alles snapte én alles kon. En ja, mijn dochterbril maakt hem ‘groter’ dan hij was. Maar mijn vader was zonder meer ontzettend slim. De zaken die hij bedacht en uitgewerkt heeft laten daarover geen twijfel bestaan. En handig… Ik weet niet of er zaken waren die hij niet kon. Zelf wist hij volgens mij niet hoe uitzonderlijk hij was. Dat zorgde er wel voor dat hij, onbedoeld vermoed ik, de lat ook voor ons erg hoog legde.

Verschil van dag en nacht

Mijn vader en ik waren twee hele andere personen. Zeker toen ik jong was, werd ik gedreven door gevoel. Vaak heb ik mijn vader – al dan niet hardop – verweten dat hij niets voelde. Onzin uiteraard. Maar als kind zie je vrijwel uitsluitend gevoelens die werkelijk getoond worden. Bovendien is mijn moeder altijd iemand geweest die heel erg alles liet blijken. Omdat ik mezelf daar veel meer mee kon identificeren, was de kloof richting mijn vader nog groter. Om die reden hadden mijn vader en ik relatief weinig écht contact met elkaar voordat ik volwassen werd.

Of toch niet zo anders?

Hoe ouder (en volwassener) ik werd, des te meer bleek ik toch op mijn vader te lijken. Onze kijk op zaken bleek veel meer hetzelfde dan ik verwachte. We konden dan ook best fijn samenwerken (mijn ouders hadden een bedrijf). Ook in onze muzieksmaak konden we elkaar (tot op zekere hoogte 😉 ) steeds meer vinden. Toen ik ook nog een partner trof die heel goed met mijn vader kon opschieten, ontstond er alleen maar meer ‘common ground’.

Niet alleen het goede

In alle eerlijkheid heb ik best wel wat eigenschappen van mijn vader geërfd. Zo kan ik heel makkelijk zaken en privé gescheiden houden (ik heb eveneens een bedrijf). En nieuwe dingen leren is iets wat me erg makkelijk afgaat. Maar ik heb ook zijn ‘nieuwsgezindheid’. Ik houd van plannen maken. Van dingen bedenken en uitdenken. En dan wil ik weer verdergaan naar het volgende. Daarnaast geef ik, net als hem, te weinig om geld. Ik wil lol in hetgeen ik doe, ook als dat betekent dat ik geld misloop.

Mijn vader als opa

Als opa was mijn vader veel zachter. Zijn kleinkinderen kregen wel knuffels. Hadden een lagere lat. Moeilijk vond ik dat niet, het is iets wat je natuurlijk ergens verwacht. En ik vond het heel mooi om die kant van hem te zien. Om hem zo met mijn kinderen te zien. Hij had alleen zo graag zijn kleinkinderen zien opgroeien…

En toen werd hij ziek

Mijn vader was nooit ziek. Hij was sterk en gezond, alleen een beetje last van astma. Of dat dachten we toch. Tot hij steeds meer last kreeg van vermoeidheid en bij het minste buiten adem raakte. De diagnose loog er niet om: longvlieskanker. Één van de meest smerige vormen van deze vreselijke ziekte. Geen kans op genezing, wel zekerheid van lijden. Ik was 32 toen mijn vader stierf. Er zijn geen bepaalde zaken die ik nog per se met hem had willen doen of bespreken. Ik zou gewoon willen dat hij er nog was…

Dit is één van de verhalen uit een wekelijkse serie. Elke zaterdag verschijnt er een nieuwe ‘De papa van‘ waarin telkens een andere schrijver verteld over de band met zijn of haar vader. Wil jij jouw verhaal over je vader ook delen, neem dan contact met ons op. We sturen je dan een vragenlijst die je kunt gebruiken als handleiding tijdens het schrijven.