Hard werkende papa’s die op kleine subtiele manieren laten weten dat ze van hun kinderen houden. Stiekem even op schoot in de auto achter het stuur. Zo’n papa is de vader van Emmy. Deze Belgische dame schrijft haar verhalen en versjes op Webkonijn en schreef deze keer voor Papa’s wereld een verhaal over de band met haar vader.

Ik ken mijn papa altijd al als een harde werker, dat is iets dat waarschijnlijk niet snel zal veranderen. Hij is een man die niet met woorden zijn emoties uit maar het op zijn manier wel duidelijk maakt. Door hard te werken en ervoor te zorgen dat zijn kinderen nooit iets te kort zouden komen.

Vroeger was niet altijd makkelijk

Ik blik niet vaak terug op het verleden, ook omdat het niet altijd makkelijk geweest is. Mijn moeder heeft vaak in het ziekenhuis gelegen, als kind is dat niet altijd makkelijk. Papa deed naast het harde werken om ons in alles te voorzien, hard zijn best om er het beste van te maken. Elk jaar gingen we bij voorbeeld minstens wel één keer naar een pretpark. Ook in kleine momenten kon je dit wel herkennen. Zo had hij een rode 2PK, als het niet ver rijden was, mochten we als kind dan eens op de schoot zitten aan het stuur om mee te helpen ‘sturen’. Een andere keer deed hij de auto wiebelen, altijd lachen geblazen. Het hoeft soms niet veel te zijn om fijne herinneringen te maken.

Op school zat het ook wel eens tegen, zo werd ik als kind gepest. Op school erkenden de leerkrachten dit niet. Ik werd bijvoorbeeld in het zesde leerjaar achtergelaten door mijn medestudenten op schoolreis in disneyland Parijs in een winkeltje. Ik meldde me flink aan bij de verloren kinderen (zoals de afspraak was). Als bang 12 jarig meisje was ik degene die van de leerkrachten op mijn kap gekregen had. Maar dit liet mijn stoere papa niet gebeuren, hij snelde al snel naar de directie om voor mij op te komen waardoor niet enkel de directeur maar ook de leerkrachten hun excuses hebben aangeboden aan mij.

Nu ben ik zelf een ouder

Nu ben ik zelf mama, dat veranderd een band met je ouders wel heel erg. De fouten die ik zelf maakte ten aanzien van mijn ouders worden plots pijnlijk duidelijk. Sinds ik samenwoon met mijn partner heb ik het zelf ook erg druk, hard werken is blijkbaar een familietrekje. Hierdoor merk ik dat ik mijn ouders naar mijn gevoel vaak in de steek laat, ze weinig aandacht en tijd geef. Hoezeer ik dat ook wil veranderen, het lukt me maar niet om hiervan los te komen. Zeker niet doordat ik sinds mijn postpartum depressie, het gevoel heb geleefd te worden. En toch, zowel mama als papa komen zelf langs en klagen hier niet over. Hun liefde is onvoorwaardelijk.

Papa gaat bijna in pensioen, ik ben blij. Door het harde werken is zijn lichaam kapot (hij heeft een fysiek zware job), hij heeft zoveel pijn overal. In al die tijd – zelfs nu we het huis uit zijn – deed hij nooit iets voor zichzelf. Hij wil alles opzij houden zodat wij het goed zouden hebben als hij ooit komt te gaan. Ik hoop dat ik hem kan overtuigen om dit anders te doen eens hij in pensioen is.

Dat hij tijd kan doorbrengen met zijn kleinkinderen en kinderen zoals hij het ziet. Dat is ook de reden waarom hij met pensioen wil, niet de pijn. Ik merk nu al wanneer hij  bij langskomt, dat hij dezelfde kleine vrolijke momenten wil delen met mijn zoon … dan mag mijn kleine man op de schoot zitten achter het stuur (niet meer van zijn 2PK, deze is al heel lang weg), niet om te sturen maar wel om te toeteren.

2PK

Weet je nog papa
De geit was rood
En ik mocht
Soms eens op je schoot
Om te sturen
Zo leek het toch
Nu weet ik best
Dat was bedrog
Het toeteren
Dat was wel echt
Soms reed jij
Ook eens niet zo recht
Je wiebelde
Dan heen en weer
En nu krijgt mijn zoon
Die eer

Afbeelding bij deze blog is gemaakt door Emmy.