De band met je vader is altijd iets speciaals, vooral als je graag samen met hem bent. Soms is het fijn om even terug te denken over wie hij voor je was en welke mooie momenten je met hem deelde. Bianca verloor haar vader zeventien jaar terug en deelt haar verhaal en gedicht in deze editie van ‘De papa van’.

Ik mis hem in kleine dingen

Mijn vader is gestorven in 2002, hij leed aan alzheimer, ik was 40 jaar. Hij was mijn beste vriend, we waren , zoals je dat noemt 2 handen op 1 buik. Gelukkig heb ik hem de laatste 4 jaar van zijn leven mogen verzorgen, en was ik bij hem toen hij voor de laatste keer zijn adem uit blies. En nu, bijna 17 jaar verder, mis ik hem nog altijd. Gewoon in kleine dingen, zoals dat hij iedere vrijdag naar de markt ging, bij mij binnen kwam met vis, die we dan samen klaar maakten en op aten. En weer later toen mijn zoon geboren was, altijd was hij met hem bezig, gek was hij op zijn kleinzoon. Nu heb ik zelf kleinkinderen, en vind het jammer dat hij ze niet kent. Ik mis onze gesprekjes, zijn optimisme. Wat had ik hem nog graag mee naar Curaçao genomen, het eiland waar hij, Toen ik nog niet geboren was, als chef kok op een boot, negen maanden is geweest, het eiland  waar ik van 2008 tot 2013 gewoond heb,  en waar hij zo graag wilde gaan wonen.

Hij stond achter mij

Mijn vader was van oorsprong kok, daarna is hij vrachtwagenchauffeur geworden. Hij maakte vaak lange dagen. In het weekend was hij altijd thuis, en kookte mijn vader en ik samen. Op zondag moest ik vaak met mijn paard op wedstrijd, hij was er altijd. Toen ik met het idee kwam om als zelfstandig pedagoog te gaan werken stond hij helemaal achter mij.

Een dansje van vreugde

Een half jaar voor zijn overlijden is hij voorgoed opgenomen, maar elke week ging ik hem halen, zodat hij een nachtje kon blijven slapen. Hij stond dan klaar, met zijn jas, met zijn tas, en zei altijd hetzelfde “Schat wat fijn dat je er bent, want nu mag ik met je mee hè?” Dan danste hij om me heen en kreeg ik een dikke knuffel. En dat… mis ik het meest!

Voor zijn prentje schreef ik het volgende gedicht:

Mijn vader,
Gisteren …wist hij niet meer
Vandaag…begreep hij niet meer
Een toekomst…had hij niet meer

Mijn vader,
Hij begreep de wereld
De mensen om zich heen niet meer

Mijn vader
Heeft zijn leven intens geleefd
Mijn vader geboren in een voor hem
Nog onbekende wereld

Mijn vader
Heengegaan in een voor hem
Onbekende wereld

Bianca.

Dit is één van de verhalen uit een wekelijkse serie. Elke zaterdag verschijnt er een nieuwe ‘De papa van‘ waarin telkens een andere schrijver verteld over de band met zijn of haar vader. Wil jij jouw verhaal over je vader ook delen, neem dan contact met ons op. We sturen je dan een vragenlijst die je kunt gebruiken als handleiding tijdens het schrijven.