In mijn autoritje naar het werk (ik werk in een vitaal beroep) verbaas ik me over hoeveel mensen ik buiten zie. Niet aan het werk, maar gewoon voor hun plezier. Alsof we momenteel allemaal vakantie aan het vieren zijn. Alsof het Corona-virus een ver van hun bed show is.

Volle parkeerplaats

De parkeerplaats van het bos staat vol met auto’s alsof het de eerste zonnige dag van de lente is. Je weet wel, het moment dat de boswandelaars als bloembollen uit de grond schieten. Ouders en kinderen stappen uit om een frisse neus te halen en ontmoeten hun vrienden iets verderop in de natuurspeeltuin.

Iedereen buiten

Ietwat oudere dames lopen vriendschappelijk naast elkaar voor een wandelingetje met hun honden. Ouders met kinderwagens houden een praatje en op het fietspad rijden groepjes voorbij die kijken op de routeplanner. Ondertussen waart er een virus rond dat overgebracht wordt met aanrakingen

Iets met afstand

“Afstand houden betekent dat je 1 tot 2 meter (twee armlengtes) afstand houdt van elkaar om jezelf en anderen te beschermen tegen infectie met het coronavirus. Door hoesten en niezen komen kleine druppeltjes met het coronavirus in de lucht. Mensen kunnen deze druppeltjes inademen en besmet raken.  Als je niest komen deze druppels zelden verder dan 1 tot 2 meter. Je kunt nog boodschappen doen, wandelen, fietsen en eten afhalen, maar probeer wel afstand te houden tot anderen.”
Bron: RIVM – 19-03-2020

Ooh, wacht ff! Afstand houden om besmetting te voorkomen. Dat is toch hetzelfde als direct naast elkaar gaan lopen terwijl je niet uit hetzelfde huishouden komt. Met een groepje op de mountainbike door het bos heen crossen is ook geen probleem, want een helm beschermt je tegen alles.

Kinderen spelen buiten

“Kinderen kunnen prima met anderen spelen als ze géén klachten hebben zoals koorts, verkoudheidsklachten of hoest. Maar vermijd grote groepen.”
Bron: RIVM – 19-03-2020

Tijdens mijn werk kijk ik door het raam naar buiten. Terwijl ik binnen ietwat krampachtig aan het bedenken ben wat ik met de op te vangen kinderen ga doen, zie ik grote groepen kinderen buitenspelen. Ouders staan met elkaar te keuvelen alsof het een vrije dag is doordat de leraren een studiedag hebben. Het voetbalveld wordt bespeeld door bijna een compleet elftal. Een grote groep kinderen hangt rond met hun fietsen en klooit wat aan. Het lijkt alsof ouders die ze nu al zat zijn gewoon naar buiten hebben gegooid: “Weet je wat, ga jij maar lekker met je vriendjes buiten hangen. Ik heb er even genoeg van, maar waag het niet om besmet thuis te komen.” Ik zie het aan en van binnen kook ik van woede. Wij pedagogisch medewerkers hebben thuis ook een gezin die we kunnen besmetten, maar we moeten er zijn voor de kinderen waarvan de ouders hun stinkende best doen om Nederland draaiende te houden. We zoeken het gevaar van in groepen zijn niet heel erg vrijwillig op, maar zien ondertussen de laconieke houding van anderen die zich (on)bewust niets aantrekken van de complete situatie.

Laten we vooral niet luisteren

Als er iets ook maar vreemd is, is dat heel wat Nederlanders schijt hebben aan het beleid van de overheid. Het COVID-19 virus grijpt snel om zich heen en wordt verspreid onder de bevolking door contact. De regering heeft opgeroepen om sociale contacten zoveel mogelijk te vermijden tenzij het niet anders kan. Dat hondje kon best alleen uitgelaten worden, kinderen konden spelen in de tuin of met vriendjes via het scherm. Maar goed, we blijven een landje van overleggen, van compromissen sluiten en het zoeken van mazen in de wet. Opgelegde regels worden beantwoord met een opgestoken middelvinger, ook de huidige maatregelen van de overheid en het RIVM. “Ach, ik loop toch geen gevaar als ik even…” Jawel dus! Maar goed, laten we vooral niet luisteren.

Dankjewel

Om dit verhaal te besluiten wil ik graag wat mensen ‘bedanken’. Niet de vakkenvullers die de supermarkten gevuld houden. Niet de verpleging die Corona-patiënten verplegen op de intensive care. Niet de chauffeurs in het openbaar vervoer die toch mensen naar belangrijke plekken brengen. Niet de docenten die vanuit school kinderen proberen te onderwijzen via schermpjes of in de klas zelf. Nee, dit is een ander soort dankjewel. Een bedankje aan al die sociale wandelaars, groepsfietsers en speeltuinouders die willens en wetens toch bij elkaar gaan staan en een ziekte de kans geeft om van hand naar hand te gaan. Dankjewel voor de verspreiding!

Maar wacht, er zijn ook nog ouders die wel hun verantwoording nemen en noodgedwongen een kinderverjaardag annuleren. Weet je helemaal niks meer te doen, dan heeft Papa’s wereld een gratis lees- en doeboekje gemaakt.