Een dag lang hoefde ik niet op te letten waar het kleine grut aan het spelen was. Geen zoekwerk tussen de serpentines en confetti. Niet tussendoor snel naar de wc rennen voor een kind dat het bijna in de broek doet. Sinds lange tijd deed ik weer eens mee aan de kroegentocht in Knotsenburg.

Andere prioriteiten

Als vader leg je vaak je prioriteiten een tijdje anders. Plots wordt je manier van carnaval vieren veranderd. Voor mij betekende het de laatste jaren dat ik niet meer naar alle activiteiten toe ging en dat ik op maandag de kroegentocht liet schieten. In plaats daarvan nam ik na het Prinsenontbijt de bus terug naar Boemelgat (Millingen aan de Rijn) om daar naar de kindermiddag te gaan. Mijn carnaval stond daardoor telkens in het teken van de schminkopdrachten en enkele ingekorte evenementen.

Kinderen schminken

Op zaterdag en dinsdag zijn er de kindermiddagen waar ik al meer dan tien jaar de schmink verzorg samen met Chantal. De kids gaan dan lekker mee en spelen onder het toeziend oog van mijn vader, broer of een goede vriend. Zo kunnen wij rustig schminken. Nou ja, rustig? De rij zien weg te werken. De kids hebben een heerlijke middag en we zijn toch een beetje in de buurt voor ze. Na de kindermiddagen gaan we meestal nog een hapje eten in de stad en daarna naar huis. Zo’n middag schminken sloopt en je wilt de kids thuis toch op bed leggen. Carnaval op een schminkdag bestaat dus vooral uit het met de penselen aan de slag zijn. Ikzelf ben dan wel eerder in de stad voor enkele protocol evenementen, maar kan er slechts een stukje van meemaken. Mijn idee daarbij is: liever iets meemaken, dan niets.

Zonder kinderen

Dit jaar werd het weer eens tijd voor een dagje echt carnaval vieren. Een dag op pad zonder kinderen in de kielzog. Al vroeg zat ik in de bus richten het luxe ontbijt. Deze keer zou ik niet na drie uurtjes weer op de terugweg zitten en deze keer zat er ook geen mannetje naast me die een hapje zou mee doen. Rond half elf had ik mijn eerste biertje vast in onze verenigingslocatie en een kwartier later liepen we naar de grote tent. Daar spotte ik mijn vader en zijn broer. De eerste aansluiters van mijn kroegentochtgezelschap. Na het leggen van een flinke bodem weer terug naar de eigen locatie waar mijn broer met vriendin al snel aansloten. Met een pilsje wachtten we op een vriend die voor het eerst mee zou gaan. Een kroegentochtontmaagding voor hem.

Stempelen zonder toezicht

De stempelkaarten werden uitgedeeld en het verzamelen kon beginnen. Een eerste officiële rondje en een stempel was al snel binnen. Als groep besloten we niet met de vereniging mee te lopen, maar onze eigen route te pakken. Precies omgekeerd omdat we dan juist bij de rustige plekken konden beginnen. Al snel stond er wat extra inkt op de kaart en werden de kelen gesmeerd. We dansten op Snollebollekes en andere stampnummers en zongen mee met de plaatselijke carnavalsnummers. Hoewel de landelijke liedjes heel gezellig zijn, gaat mijn hart toch sneller kloppen van de teksten over mijn eigen stad. Hoewel ik al jaren in Millingen woon, blijft Knotsenburg nog steeds in mijn hart.

Even tussendoor
Even een dingetje tussendoor. Deze blog tik ik op mijn telefoon en heb nog totaal niet op de tijd gelet. Even ging mijn oog richting het klokje en ik zie 11:11 uur staan. Best toepasselijk bij een carnavalsblog.

We flauwekullen, slaan biertjes achterover, dansen en doen wat we willen. We doen dingen zonder dat we ons hoeven inhouden omdat er kleintjes tussen lopen. Ik drink mijn biertjes terwijl ik weet dat ik even geen verantwoording heb over ze. Enkel verantwoording over mezelf. Ik kan zeggen wat ik wil zonder op mijn woorden te letten. Iets dat ik volgens Chantal toch niet doe, maar ach. Even goed aangeschoten worden zonder dat ik snelle reflexen nodig heb voor weglopende of vallende jongetjes. Gewoon even los gaan. Man tussen de mannen en geen vader tussen de feestmassa zijn. Wat had ik dit gemist. Eindelijk was dit weer eens een carnavalsdag als vanouds.

En toch

Toch gingen de vriend en ik iets eerder naar huis. Op het moment dat het even inkakte besloten we om niet door te gaan om door te gaan, maar om het dan maar af te kappen omdat het al enorm gezellig was geweest. Samen terug naar huis om nog even met de kids en vrouwen een ijsje te eten. Zijn we toch allebei stiekem weer papa en hebben de jaren ons toch een beetje ingehaald. Komen die prioriteiten weer tevoorschijn.