Iedereen heeft personen in zijn leven waarvan ze hopen dat die nooit zullen verdwijnen. Gelukkig heb ik er daar ook een heel stel van om me heen weten te verzamelen in mijn leven. Eén daarvan is de allerbelangrijkste en dat is degene die ik precies vandaag al 15 jaar lang mijn grote liefde mag noemen. Tijd om haar weer eens te laten weten waarom zij zo belangrijk voor mij is. Hoe kan ik dat nu beter doen dan door mijn gevoelens op het digitale papier te zetten?

Het begon met een eerste date

4 januari 2007 spraken we af voor onze eerste date. Allebei stikzenuwachtig. Zij wachtend op het treinstation van Den Haag en ik vanuit Nijmegen al een flinke tijd onderweg. Het remmen van de trein klinkt en het gesis van de deuren volgt. Mijn hart slaat nog harder over van de spanning. Ik weet dat ze er staat en van de foto’s weet ik hoe ze er uit moet zien. Ik kijk om me heen om te zien waar de Bruna is. Nooit eerder was ik op dit station geweest. Daar, voor de etalage zie ik haar staan. Enkele tellen later is het kus links-rechts-links terwijl onze handen elkaar vastpakken en die middag niet meer loslaten. Vanaf dat moment is het eigenlijk al een feit, die handen zou ik nooit meer loslaten.

En toen ging hij op zijn knieën

In mijn hoofd had ik van alles voorbereid en ik begon over de handen die elkaar nooit los zouden laten. Plagerig haalde ze haar hand uit de mijne: “Jawel hoor, kijk maar”. Snel pakte ik haar hand terug en ging op mijn knieën. Ja mannen, dat heb ik echt gedaan. Op mijn knieën zoals het hoort als je jouw meisje ten huwelijk vraagt. De ring kwam tevoorschijn uit mijn zak waar het al de hele middag in had gebrand. Het wilde er uit en om haar vinger, maar de juiste plek kon ik maar niet vinden voor het aanzoek. Tenminste, tot dit moment dan. Ze zei ‘JA’ en het jaar er op trouwden we.

Twee kinderen en een hond verder

Inmiddels is ons gezin compleet. Twee prachtige zonen en een schat van een hond. Hebben we maar weer mooi voor elkaar gekregen. Wie had dat ooit gedacht dat wij ooit op dit punt terecht zouden komen? Toegegeven, ik! Al vanaf de eerste date wist ik dat ik met haar oud zou worden. Enkel die hond, die had ik niet verwacht. Naast geliefden zijn we in de afgelopen acht jaar in de rol van ouders terecht gekomen. Een moeilijke combinatie aangezien het soms wat lastig is gebleken om echt tijd voor elkaar te hebben. Ik denk dat dit één van de moeilijkste onderdelen van het ouderschap is.

Elkaar altijd tot steun

In 15 jaar tijd hebben we veel vervelende momenten meegemaakt. Overlijden van dierbaren, een burn-out, gebroken benen, werk verliezen en op zoek gaan naar nieuwe, allerlei medische gevallen van zowel haar als ik, gezondheidsklachten van de kinderen en ga zo nog maar even door. Soms was het lastig om de ander te steunen als we het eigenlijk niet met de ander eens waren, omdat er door keuzes veel onzekerheid zou komen. En toch, we bleven elkaar aanmoedigen zonder harde verwijten. Zoeken naar oplossingen. Jezelf, zowel zij als ik, even aan de kant zetten en meer doen dan je eigenlijk op dat moment aan kan om de boel te blijven draaien. Maar ook tegen elkaar zeggen ‘laat het, het is even genoeg zo, neem een pauze voordat jezelf over de kop gaat’. De complete 15 jaar hebben we voor elkaar gezorgd en elkaar getroost als dat nodig was, maar ook met elkaar gevierd.

Zij is degene die het allemaal weet

Haar ergernis en kracht tegelijkertijd is dat zij altijd alles weet. De hele medische geschiedenis van de kinderen weet zij haast uit haar hoofd op te dreunen, terwijl ik al bijna vergeet wat ze gisteren gedaan hebben. Niet omdat ik dat niet wil onthouden of omdat zij dat nu eenmaal doet, maar puur omdat dit mij gewoon echt niet lukt. Laat een arts mij iets vragen over de jongste en ik sta vaak met open mond, terwijl als zij dan iets zegt ik het vaak enkel kan beamen met een ‘oh ja’. Ik doe het echt niet expres. En zo is het ook met heel veel andere dingen. Haar hoofd is net een agenda en encyclopedie over ons gezin tegelijk. Daar heb ik echt respect voor. Wat dat betreft zie ik haar enorm veel potentie hebben die echt onderschat wordt.

Bijna 10 jaar getrouwd

In mijn hoofd had ik een plannetje. Een cadeautje voor vandaag, totdat ik iets later besefte dat dit cadeautje veel leuker is voor 12 april als we exact 10 jaar getrouwd zijn. Vandaag sta ik met lege handen. Enkel met een stukje dat ik gisteravond tikte. Een warrig stukje omdat ik niet fatsoenlijk uit mijn woorden kon. Omdat dieper schrijven mij nu helaas niet lukt. Maar dat ene plannetje dat blijft in mijn hoofd spoken om uitgevoerd te worden. Nog even wachten, want die komt op de dag dat ik mijn lieve schat niet alleen al 15 jaar de mijn mag noemen, maar ook al 10 jaar mijn vrouw.

Na 15 jaar is er slechts één conclusie te trekken:

IK HOU VAN JOU TOT DE MAAN EN WEER TERUG