Bijzondere piet-momenten #9: Sint in oostenrijk

Al ongeveer 15 jaar kruip ik rond deze tijd van het jaar in de huid van mijn alter ego piet Macho. Tijdens de vele bezoeken die ik dan breng aan gezinnen, sportclubs en scholen maak ik bijzondere dingen mee. Grappig, ontroerend en schrijnend. In deze serie tot aan 5 december neem ik je mee naar deze momenten. Vandaag: Sint in Oostenrijk

Sint in Oostenrijk

Als jong pietje begon ik bij de Kolpingvereniging in Nijmegen met de eerste keren echt zwarte piet spelen. Piet bij een Sinterklaas. Tijdens een voorbesprekingsavond werd mijn naam verzonnen, die naam is nooit meer veranderd: piet Macho. Toneelgroep St. Genesius, een onderafdeling van de Kolpingvereniging, verzorgde jaarlijks het toneelspel van Jan Klaassen voordat de Sint binnen kwam. Het toneelspel zorgde voor veel spanning, lachwekkende stukken en een flinke opwarmer voor het hoogtepunt van de middag.

Vanaf de allereerste keer hadden deze Sint en ik een klik. Na enkele keren samengespeeld te hebben noemde hij mij ‘zijn piet’. Het meest grappige is nog wel dat hij mij nooit bij mijn voornaam noemde, maar altijd mijn pietennaam gebruikte. Telkens als we elkaar ergens tegenkwamen moest hij de mensen om ons heen vertellen dat ik ‘zijn piet’ was en hoe trots hij daar op was. Best grappig, want ik heb er nooit iets bijzonders voor gedaan. Op een of andere manier mocht hij me gewoon enorm. Zelfs tijdens de carnaval als we elkaar tegenkwamen, was het altijd even elkaar gedag zeggen en als het zo uitkwam een pilsje drinken.

Tijdens de jaren dat we samen speelden ging ik eens samen met mijn ouders en met twee ooms op vakantie. Ergens in een plaatsje in Oostenrijk zaten we in een hotelletje en werden we door de chauffeur elke dag ergens heen gebracht. Op een avond ging de bus naar een soort bonte cabaretavond waarin vier mannen muziek maakten en daarbij verschillende scènes speelden. Een enorme taalbarrière zorgde ervoor dat ik meer dan de helft niet begreep, maar ach het was gezellig. Na een tijd was het pauze en liep ik samen met mijn vader richting de bar. We liepen wat andere groepen met bejaarden voorbij (ja inderdaad, ik was een enorme uitzondering daar) en plots hoorde ik achter me: “Hé Macho!” De stem kwam me bekend voor, draaide me om en daar zat… mijn Sinterklaas. Zelfs in het buitenland, op een plek waar je het niet verwacht, klinkt ineens je pietennaam. En weet je, hij was de enige die dat mocht, zelfs in Oostenrijk.

Schrijver: Papa's wereld

Leave a Comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *