Al ongeveer 15 jaar kruip ik rond deze tijd van het jaar in de huid van mijn alter ego piet Macho. Tijdens de vele bezoeken die ik dan breng aan gezinnen, sportclubs en scholen maak ik bijzondere dingen mee. Grappig, ontroerend en schrijnend. In deze serie tot aan 5 december neem ik je mee naar deze momenten. Vandaag: Zuster

Zuster

Dit verhaal gaat verder dan vijftien jaar geleden. Als ik het goed bekijk speel ik al veel langer de rol, maar destijds was het meer Maarten in een pietenpak. Uit die tijd stamt dit verhaal, een minder vrolijk verhaal.

Tijdens de Sinterklaasmiddag van de hobbyclub waar wij vrijwilligers waren speelde ik voor hulppiet. In pak en schmink was ik de hele tijd aanwezig, nog voordat de Sint en zijn pieten kwamen. Na hun aankomst mengde ik me in hun gezelschap en begon er een samenspel. De Sint vond het zo leuk dat er een kleinere piet bij was, dat hij vroeg of ik ook mee wilde op huisbezoeken die avond. Mijn moeder kende de man al langer en wist dat ik in veilige handen mee zou gaan. Mijn eerste keer huisbezoeken kon gaan beginnen.

De Sint was al een man op leeftijd. Terwijl we bij hem thuis nog snel wat aten en de schmink bijwerkten, vertelde hij me dat veel van zijn oude vriendinnen inmiddels in een bejaardenhuis woonden waar ook verpleging was. Uit traditie zouden we in dat huis een aantal van zijn oude vriendinnen bezoeken voordat we naar de gezinnen zouden gaan. Daar stapten we binnen, een Sint en drie pieten in een bejaardenhuis. De entree zag er al wat somber uit, de sfeer was er niet echt heel geweldig. Bij de eerste deur vergat hij al te bukken en daar vloog de mijter door de gang heen. Bij de eerste deur waar we naar binnen gingen was het nog best gezellig te noemen. Een glaasje cola drinken en wat pepernoten achterlaten. De Sint hield een klein babbeltje met de dame. Al snel gingen we weer verder. Bij de tweede deur kreeg ik van te voren te horen dat de mevrouw ziek zou zijn, kanker. We kwamen binnen in een kleine woning met een ziekenhuisbed in de woonkamer. De andere piet en ik besloten de Sint zijn spel te laten doen zover dat lukte. Wijzelf bleven ver op de achtergrond. In het bed lag een oude vrouw, mager en geel van kleur. Dit was niet helemaal wat ik van een huisbezoek verwacht had, ook niet van een bejaardenhuis. Net toen ik bedacht waar ik in beland was begon de vrouw over te geven. Haar dochter hield een emmer vast, ze was al voorbereid. Twee minuten later stonden we buiten.

We hadden nog één deur te gaan in het bejaardenhuis. De gangen leken lang. Ergens in die gangen kwam een oude vrouw naar mij toe. Ze keek me wat verward aan en sprak me aan: “Zuster, zuster. Help me toch. Ik heb in mijn broek gepoept zuster, en het gaat langs mijn benen naar beneden.” Ik stond perplex, geheel zwart geschminkt in een pietenpak met grote veer werd ik aangesproken als zuster. Nergens in de gang was een zuster te vinden. We besloten haar aan de arm mee te nemen op zoek naar verpleging. Ergens stond een deur van een woning open. In de verte zag ik daar een zuster een oude dame pap voeren. Onaangekondigd liep ik naar binnen tot hilariteit van de vrouw. De zuster keek mij vrolijk aan terwijl ze nog een lepel pap voerde. Snel vertelde ik over de vrouw die we op de gang hadden gevonden. Mijn collegapiet kwam naar binnen met haar. We moesten verder dus lieten de verwarde vrouw daar achter bij de zuster. Het voelde niet goed, maar wat moesten we anders. Verkleed als zwarte piet kun je geen onbekende oude vrouw gaan verschonen in een omgeving die je niet kent, geen spullen hebt en niks kunt vinden. Ik had te doen met haar, maar ook met de zuster die we met de situatie opzadelden.

Niet veel later klopten we op de laatste deur. Zachtjes ging de deur open en direct kwam een vreselijke stank ons tegemoet. Nog nooit had ik zo’n geur geroken. Het was een combinatie van afval, visresten en wie weet wat nog meer. Als een warme damp hing het als een muur bij de deur. Zelfs op de gang was het al niet te doen om een stap dichterbij te zetten. We zijn er dus ook niet naar binnen gegaan. Als ik ook maar mijn neus open deed begon ik al te kokhalzen. Langer dan een minuut hebben we dan ook niet aan de deur gestaan. Het enige wat ik nog kon bedenken is hopen dat de huisbezoeken bij gezinnen een stuk beter zouden zijn. Gelukkig waren die de redding van de avond.

Misschien niet het leukste verhaal, maar wel eentje die ik nooit meer zal vergeten.